De verborgen parels van de Riviera

Ten oosten van de Italiaanse havenstad Genua, langs de Ligurische Riviera, houden vijf prachtige dorpjes zich al eeuwen in de bergen schuil. Geïsoleerd maar gelukkig, kijken de Cinque Terre uit over de grote blauwe zee. Hun hoofd in de hemel, hun voeten in het schuim.

Tijdens de zomermaanden kunt u langs de Italiaanse Riviera over de koppen lopen, maar in de winter en het tussenseizoen toont de streek zich van haar meer intieme en geheimzinnige kant. In het hart van dit kustgebied ligt een parel die sinds 1998 tot het Werelderfgoed van Unesco behoort. Het prachtige Cinque Terre, dat al sinds de vijftiende eeuw deze naam draagt, is een nationaal park dat zich over vijf mediterrane dorpjes uit-strekt, omgeven door een unieke natuur. Een absolute aanrader voor de liefhebbers van rust en authenticiteit.

Geen wegen, maar paden

Manarola, Riomaggiore, Corniglia, Vernazza en Monterosso al Mare. Dat zijn de namen van de vijf dorpjes met hun mooie gekleurde huizen, hun trappen en steegjes, pleintjes, kerken en balkons. Wegen die de dorpen met elkaar verbinden zijn er niet. U kunt alleen gebruik maken van paden die tegen de heuvels zijn geplakt of van de trein die van helling naar tunnel huppelt, en terug.

In het hoogseizoen is ook de pendelboot een aangenaam middel om deze afgelegen plek te bezoeken maar de allermooiste manier is, door een van de vele muilezelpaden te volgen die constant haasje-over spelen met akkers in terrasvorm en eeuwenoude wijngaarden die op de heuvelkant in de zon liggen te braden. Tussen Manarola en Riomaggiore werd een van die paden zelfs tot Via dell’Amore omgedoopt. Met zoveel natuurprachtig in de buurt is dit inderdaad het perfecte decor voor een romantische wandeling.

Van Manarola tot Vernazza

Wie het hooggelegen Manarola bezoekt, kan niet voorbij aan het terras dat over de kreek en de salto del diavolo uitkijkt. Op die plek worden de vissersboten door middel van een takel te water gelaten. Als de wind- en watergoden goedgeluimd zijn tenminste, want bij stormweer doet de sprong-van-de-duivelkreek haar naam alle eer aan: dan verandert ze in een ware heksenketel. Een smal pad leidt naar Punto Bonfiglio waar een klein zeemanskerkhof ligt. Van hieruit ziet u prachtig hoe het kleurrijke dorp tegen de kliffen plakt.

Het hoofdkustpad verbindt alle dorpen en u kunt het op vijf uur tijd afwandelen. Maar u kunt het traject natuurlijk ook in verschillende etappes afleggen of opteren voor moeilijkere paden langs de krijtlijn of langs de kapelletjes. Riomaggiore, het dorp dat naast Manarola ligt, is sinds de middeleeuwen altijd een verstevigd bolwerk geweest. Nu is het een gezellige plaats met een haventje dat ’s avonds sfeervol verlicht wordt. Verderop ligt Corniglia, bekend voor zijn wijn- en olijfgaarden en het meest afgelegen plaatsje van de vijf, boven op de top van een uitstekende rots en bereikbaar via een trap van 365 treden! Het is ook de enige plaats in Cinque Terre die geen directe toegang tot de zee heeft.

Helemaal in het westen vindt u Vernazza en Monterosso al Mare, die onderling verbonden zijn door het pad nummer 2, ook Azzuro genaamd. Monterosso is een klein vissershaventje dat zich vooral op ansjovis heeft toegelegd. Deze bedrijvige en toeristische plek bezit zowaar een zandstrand. Vernazza is het belangrijkste dorp van Cinque Terre. Van heiruit kunt u neerkijken op het schouwspel in de haven, eten in een leuk visrestaurant en de prachtige zonsondergang bewonderen.

Een lekker wijntje

Wat een spektakel leveren de bergen met hun steile hellingen op! U ziet dat zelfs de vogels moeite hebben om erover te vliegen. De rotsen kunnen het water niet bijhouden. Daarom zijn de ranken van de armtierige wijngaarden hier zo zwak dat ze op klimop lijken. En toch komt hier de Schiacchetrà-wijn vandaan, de trots van de streek die eeuwen geleden al op de tafel van de koning terechtkwam, zoals een zekere Bracelli al in 1448 schreef. Het is een wijn voor grote gelegenheden en een van de vele aangename verrassingen die Cinque Terre de reiziger te bieden heeft. n

Tekst en foto’s: Eric Valenne