De trolley

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Boing Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Boing Boing

Vorige zomer hebben de Berlijners hem de oorlog verklaard. Weg met de trolley! Gedaan met het lawaai dat die ergerlijke kleine wieltjes dag en nacht produceren op het asfalt en op de straatstenen. O, jawel: ze maken nog meer kabaal op de straatstenen, en ze doen dat nog fanatieker als die kasseien oud en afgesleten zijn! En dan die droge bonken als ze op en af het trottoir springen! En de orgie van decibels als toeristen zich in groep verplaatsen!

Want als Berlijn – derde Europese citytripbestemming en dé toplocatie voor het trendy toerisme – de strijd aanbindt tegen de trolley, viseert ze eigenlijk het massatoerisme waarvan het rolkoffertje het symbool is geworden. Licht en almaar lichter om aan de steeds strengere eisen van de low-costmaatschappijen te voldoen qua maximumgewicht (niet meer dan 15kg; laat die turf van een zomerbestseller dus maar gewoon thuis, mevrouw, meneer!). Oersterk, want het ding – of het nu een paar euro’s of juist heel veel heeft gekost – is voorbestemd om zonder veel poespas in een vliegtuiglaadruim te worden gegooid en later respectloos en brutaal op een lopende band te worden uitgespuwd. Waar iedereen reikhalzend maar angstvallig uitkijkt naar zijn koffer: “wat als hij er niet bij is?” En iedereen zich haast om zijn trolley in de vlucht mee te graaien. Al die koffers die op elkaar lijken. En wij die dachten dat ons koperkleurig exemplaar uniek zou zijn. Er zijn er wel tien. Wat zeg ik: honderd. Allemaal identiek op die lopende band, met hun kleine wieltjes die werkloos door de lucht tollen. Dus personaliseren we hem met een sjaal of een grote elastiek errond, om te voorkomen dat zijn inhoud uitpuilt. Met stickers van ‘Rome’, ‘New York’, ‘Parijs’ of ‘I love Pattaya’, die reis na reis verder afschilferen en ons een aura van doorwinterde reiziger bezorgen. Een koffer is als een schoen in soepel leder: om mooi te zijn, moet hij geleefd hebben. Een koffer is geen gebruiksvoorwerp zoals een ander. Hij bevat onze leefwereld, blije verwachtingen en – als we terugkeren – herinneringen. We zijn eraan gehecht en verdedigen zijn soort (Rimowa, Delsey, Samsonite, Tumi,...) met een nietsontziende passie.

En wat is er geworden van die mooie oude valiezen waar we ons een breuk aan tilden? Afgedankt, verkocht of verhuurd om op een trouwfoto te figureren. Een symbool voor duurzaamheid of voor een reis naar een nieuw leven, dat niet past bij het geratel van wieltjes... Ik wens jullie een geweldige zomer!

ANNE VANDERDONCKT