De toekomst zal drastisch anders zijn

Ze gaat haar 26ste jaar in als omroepster op Eén en is daarmee een van de meest vertrouwde gezichten van de openbare omroep. Maar omroepwerk is slechts een fractie van Andrea Croonenberghs’ veelzijdige talent.

Je hebt een lange staat van dienst als omroepster.

Op dit ogenblik ben ik effectief een van de oudste omroepsters. Maar ik ben zeker niet degene met de langste staat van dienst. Waarom ik het al zo lang doe? Het is eigenlijk een constante in mijn carrière. Mijn andere activiteiten fluctueren meer. Muziek en acteren zijn vaak tijdelijke projecten. Omroepen is ook niet echt een zwaar beroep.

Vind je het nog altijd leuk?

Ik doe dat natuurlijk zeer consciëntieus en probeer goede teksten te maken. Maar ik ga eerlijk zijn: zoals het nu is, vind ik er niet veel meer aan. Ik vind omroepen zeer oubollig geworden. Wij staan daar zo stijf voor een witte achtergrond. De VRT plant sowieso een nieuwe look voor Eén in 2015. De toekomst zal er hoe dan ook drastisch anders uitzien.

Heeft een omroeper nog een meerwaarde? Eén is de enige zender die er nog mee werkt.

Er zijn intussen zoveel mensen die uitgesteld kijken en programma’s opnemen. Voor hen hebben omroepers geen zin meer. Maar er is een deel van het publiek dat er wel wat aan heeft. En Eén is toch een zender die begaan is met de continuïteit van de tv-avond. Ik zou omroepers op een meer dynamische manier laten functioneren, in een decor of op locatie.

Ben je altijd voor de volle 100% voor je carrière gegaan?

Ik heb altijd veel energie gestopt in mijn carrière omdat die mij zeer veel voldoening schenkt. Maar ik heb ook altijd sterk geïnvesteerd in relaties. Ik vind mijn privéleven erg belangrijk.

Je bent stiefmoeder van twee zonen. Ligt die rol je?

Mijn vriend heeft inderdaad twee zonen, van 12 en 14. Maar stiefmoeder? Wat een vreselijk woord! Ik wil helemaal niet als een tweede moeder optreden. Dat ben ik niet! Ik probeer meer een vriendin te zijn. Ik vind het nu wel makkelijker dan toen ze heel klein waren. Nu zijn het persoonlijkheden waarmee je kan redeneren, maar toch, het blijven kinderen die je af en toe eens wil bijsturen, met goeie bedoelingen. Dat is niet makkelijk. Ik denk twee keer na voor ik iets zeg, omdat het mijn eigen kinderen niet zijn.

Je bent meter van vzw Het Huis, waar kinderen uit problematische scheidingen hun ouders of grootouders kunnen ontmoeten in een neutrale ruimte. Ligt dat probleem je nauw aan het hart?

Ik ben daar 17 jaar geleden voor gevraagd, maar men had evengoed iets anders kunnen vragen. Ik doe dat nu wel met hart en ziel. En het is natuurlijk zo dat ik zelf het product ben van niet het meest harmonieuze huwelijk. Mijn ouders zijn op latere leeftijd nog gescheiden. Terwijl ze dat misschien veel vroeger hadden moeten doen.

Heeft dat een rol gespeeld in je keuze om zelf geen kinderen te hebben?

Dat is voor mij lang de hamvraag in het leven geweest. Eigenlijk heb ik gewoon nooit de drang gevoeld om moeder te worden. Maar waarom niet? Ik kan daar geen antwoord op vinden. Ook mijn broer en zus hebben geen kinderen. En ik denk dat dat toch wel uitzonderlijk is. Anderzijds heeft het ook wel met toeval te maken. Als ik pakweg 20 jaar geleden in mijn leven met iemand was samen geweest die wel kinderen wilde, dan was het er wellicht van gekomen. Maar ik heb geen spijt.

Had je een goeie band met je ouders?

Ja, absoluut. Ik heb van allebei zeer veel meegekregen. Maar ik heb wel een paar jaar een getroebleerde band met mijn vader gehad omdat ik hem één en ander kwalijk nam.

Doet het feit dat je ouders er niet meer zijn je anders naar het leven kijken?

Eigenlijk niet. Het is wel zo dat ik met meer afstand naar hen kijk nu ze er niet meer zijn en dus ook met meer mildheid. Mijn moeder is nog maar sinds mei 2013 overleden. Mijn vader in 1996. Ik heb mijn vader intussen veel vergeven. Maar als jong meisje was ik veel radicaler. Ach, het is lang de norm geweest om te trouwen en kinderen te krijgen. Mensen doen dat ook op vrij jonge leeftijd. Maar sommigen zijn daar absoluut niet geschikt voor. Mijn vader was in mijn ogen niet geschikt voor het huwelijk. Maar ik probeer sowieso hoe langer hoe milder te oordelen over mensen. Mensen maken nu eenmaal fouten. Ze worden wie ze zijn door hun opvoeding en door iedereen die hen tijdens hun leven beïnvloedt.

Je werd dit jaar 50. Sta je stil bij die leeftijd?

Eigenlijk niet. Je kan er toch niets aan veranderen.

Op 50 maken mensen vaak een balans op. Ben je tevreden met wat je hebt bereikt?

Ja, ik heb ongelooflijk veel kansen gehad. Maar misschien heb ik soms verkeerde carrièrekeuzes gemaakt. Ik moet toegeven dat ik van mijn situatie op de VRT op dit ogenblik niet vrolijk word. Ik weet niet of dat te maken heeft met leeftijd dan wel met het feit dat ik er al zo lang werk. Maar er mag wel eens iets nieuws uit de bus komen. Liefst wil ik goeie fictie maken. Als ik terugblik op de periodes waarin ik intensief met fictie bezig was, waren dat toch wel de hoogtepunten.

In je beroep is uiterlijk erg belangrijk. Is ermee bezig zijn een gevecht of genieten?

Geen van beide. Ik probeer me te verzorgen, slank en fit te blijven. Ik smeer mij ook te pletter! Mij verzorgen ervaar ik eigenlijk niet als een opgave, maar mij opmaken is soms wel een corvee. Af en toe lijkt het mij toch makkelijker een man te zijn. Die mogen grijs worden, uitzetten, het doet er allemaal niet toe. Het lijkt alleen maar bij te dragen aan hun rijpere uitstraling. Terwijl wij vrouwen toch onder druk staan om jong en strak te blijven.

We moeten allemaal langer werken. Tot wanneer wil jij graag doorgaan?

Uit zingen en acteren haal ik zoveel voldoening dat ik ermee kan doorgaan tot mijn 70ste. Werk en ontspanning zijn bij mij ook geen gescheiden werelden, ze situeren zich beide in de culturele sector. Ik kijk graag naar een goeie reeks, theater of dans. Maar dat doe ik ook altijd met een half professioneel oog. Op dit ogenblik trek ik rond met een concertreeks. Volgend jaar speel ik opnieuw in het theaterstuk Thee met Honing of met Citroen. Ik ben ook bezig met het ontwerpen van meubels. Het zou superfijn zijn mocht dat iets worden. En mijn partner en ik hebben een cityappartement ingericht boven onze woonst in Antwerpen. Voor toeristen, citytrippers of expats.

ANN HEYLENS – FOTO’S FRANK BAHNMÜLLER