Cyprus, puur natuur

Tussen de havenstadjes Pafos en Polis ontdekt u het echte Cyprus: een land van olijfbomen, wijnstokken en stenen dorpjes die zich aan de heuvelflanken vastklampen. Vroeger kwamen hier zelden toeristen. Zelfs de Cyprioten trokken weg uit een streek die hen geen toekomst meer kon bieden. Nu zorgen het agrotoerisme en de duurzame ontwikkeling ervoor dat het landschap opnieuw tot leven komt. Maar u vindt er vooral een unieke ambachtelijke en culinaire traditie, een grenzeloze gastvrijheid en een typische sfeer van wij, levensgenieters bij elkaar.

Een verrassend rijke natuur

Het schiereiland Akamas, aan de westelijke punt van Cyprus, is een streek met een verrassend rijke natuur. Dankzij een uitzonderlijke fauna en flora is het plaatselijke ecosysteem uniek in het Middellandse-Zeegebied. Het schiereiland bestaat uit een opeenvolging van tot 500 meter hoge heuvels, begroeid met Calabrische dennen en maquis. In deze ongetemde wildernis, blootgesteld aan de oostenwind, leven niet minder dan 530 plantensoorten. De stranden van Akamas vormen een van de laatste plaatsen aan de Middellandse Zee waar waterschildpadden nesten kunnen maken.

Het gebied is een waar paradijs voor wandelaars en natuurliefhebbers. De paden zijn goed aangeduid en begaanbaar voor iedereen die zich een paar stevige stappers heeft aangeschaft. Het trage ritme van een bergwandeling geeft uw geest de lichtheid die zelfs van de kleinste verrassing een verrukking maakt. Akamas is echter ook via de zee bereikbaar. Af en toe varen er boten naar de wilde stranden en duikliefhebbers kunnen er grenzeloos de verborgen charmes van de oostelijke Middellandse Zee ontdekken.

Steeds dieper in het hart van de aarde

Veel uitzonderlijke Cypriotische landschappen zijn alleen over niet-geasfalteerde bergwegen bereikbaar. Wie dit deel van Cyprus echt van dichtbij wil leren kennen, huurt dus best een terreinwagen. De landschappen van het westen van het eiland baden in een altijd wisselend licht. In de zomer is alles geschroeid door de zon, maar in de lente kleuren diverse bloemen en felgroen mos het land. Geiten, schuw maar nieuwsgierig, grazen op de hellingen en presenteren op die manier een vreemd ballet in een feeëriek, groen decor.

Dorpjes met soms maar enkele tientallen inwoners nodigen uit tot een wandeling door hun smalle straatjes. In Drouseia klampen witgepleisterde stenen huisjes zich vast aan de helling en ruikt het ’s middags naar geroosterd vlees. Schrik niet als de dorpelingen u wenken om bij hen te komen zitten en een Turkse koffie – die hier Cypriotische koffie heet – te drinken. ’s Middags is het ook heerlijk luieren op de terrassen. De weelderige hellingen van de Arodes dalen in schakeringen van groen af naar de zee en de prachtige canyon van Avakas. De canyon zelf is bereikbaar langs het westen van het schiereiland en het minuscule haventje Agios Georgios, waar een interessante piste vertrekt die de kustlijn volgt. Het water heeft door de rotsen van het schiereiland Akamas een kloof gegraven die uitloopt op de zee. Op de bodem kun je moeilijk aan de verleiding weerstaan om steeds verder te gaan, steeds dieper in het hart van de aarde, terwijl het stenen landschap zich beetje bij beetje boven je hoofd sluit. En in het oude dorpje Kritou Terra, tussen de citrusbomen, is de tijd écht blijven stilstaan terwijl in de verte indrukwekkende bergtoppen diepe sporen in de hemel kerven.

De beste mezze ter wereld

Terwijl deze dorpjes rust, lekker eten en mooie wandelingen in een prachtig landschap te bieden hebben, vinden de fans van de antieke wereld enkele kilometers verder het duizenden jaren oude patrimonium van het eiland: het charmante havenstadje Pafos, dat op de officiële lijst van culturele en natuurschatten van de Unesco staat. In de Oudheid was Pafos eeuwenlang de hoofdstad van Cyprus. De opmerkelijke mozaïeken in de vier Romeinse villa’s van de archeologische vindplaats van Neo Pafos worden niet toevallig tot de mooiste en best bewaarde van het hele Middellandse-Zeegebied gerekend.

Aan de noordkust van dit deel van Cyprus, in het vissershaventje Lakki, zijn de avonden zoet en de mezze met vis zalig – de beste van de wereld, naar verluidt. En op het einde van de dag, wanneer de zon laag aan de hemel staat, baadt het haventje in een Keltisch licht. Tussen een stralende zee die haast van staal lijkt, en een schemerige hemel, schitteren de laatste zonnestralen op vreemde boeien met zwarte wimpeltjes. Misschien een echo van de piraterij van lang geleden?

A Tekst: Françoise Raes – Foto’s: François De Heel