DR. DIRK DERAEDT IS SPECIALIST INTENSIEVE GENEESKUNDE EN SCHRIJFT OVER GEBEURTENISSEN DIE HEM TREFFEN. © FRANK BAHNMÜLLER

Comazuipen

Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen. Vooral aan het tweede deel moet ik denken als ik op een avond een jonge vrouw opneem met een ethanolgeïnduceerde coma. In lekentaal: bewustzijnsvermindering door een teveel aan alcohol. Of plat gezegd: comazuipen.

Haar vriendinnen, ook niet bepaald nuchter, staan beteuterd op de gang te wachten en vertellen mij dat er iets is fout gegaan bij het ‘indrinken’. Indrinken is een methode om snel en op een goedkope manier dronken te worden. De ‘voordelen’ van indrinken zijn dubbel: je komt in een recordtempo in de juiste stemming, om vervolgens, op een of andere fuif, het verbruik laag te kunnen houden.

In dit geval gebeurde het indrinken door middel van een fles wodka, die van mond tot mond rondging op een studentenkot. De patiënte in kwestie heeft het grootste deel van de fles naar binnen gegoten, wat bij een vrouw van amper 50 kilogram resulteert in een diepe bewustzijnsdaling met verlies van slik- en ademhalingsreflexen. 3,5 promille in het bloed.

Een bleke, slappe pop ligt voor ons op de brancard. Haar maag ledigt zich. Een walm van pittavlees en alcohol vult de ziekenhuiskamer. Om te verhinderen dat het in haar longen terechtkomt moeten we haar intuberen en beademen.

Voor de rest moet de tijd zijn werk doen. En inderdaad, een paar uur later, in het midden van de nacht, wordt ze half wakker en hoest ze de beademingstube uit. Vervolgens draait ze zich snurkend op haar zij om onbekommerd haar roes verder uit te slapen.

Wanneer ik de volgende ochtend de kamer betreed, ligt ze nog steeds op haar zij, een bolletje onder de dekens. Als mijn telefoon luid begint te rinkelen komt er beweging in de massa en zegt ze geïrriteerd: ‘Hey, kan het niet wat stiller?’ Ik stel mij voor en begin aan een preek dat te veel alcohol gevaarlijk is en dat ze geluk heeft gehad en dat... Maar ze luistert niet en er komt opnieuw een snauw: ‘Ik wil naar huis. Nu.’ Ze tokkelt driftig op haar smartphone. ‘Mijn vader komt mij halen’, is het laatste dat ze tegen mij wenst te zeggen.

Een uur later staat haar vader op de afdeling, een tas met schone kleren onder de arm. De man straalt een mengeling van bezorgdheid, boosheid en plaatsvervangende schaamte uit.

Zijn dochter, bleek en met zware wallen onder de ogen, staat ongeduldig te trappelen aan de uitgang. Hij kijkt mij verontschuldigend aan, en ik zie hem denken: grote kinderen, grote zorgen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content