Christel rijdt op een crossmotor

Het is nu of nooit, dacht Christel Walschap (58) toen ze twee jaar geleden besloot op een crossmotor te leren rijden. “Het is zoals met skiën, hoe ouder je wordt hoe meer angst je hebt om te vallen. Ik was al langer geboeid door de motorsport – en mijn vriend is er ook gepassioneerd mee bezig -, maar pas nu is het ook mijn hobby.” Ze zette de eerste stappen op een veld in Klein-Brabant. “Het moeilijkste is het schakelen. Je moet altijd voor je kijken, dus het moet een automatisme worden. Ik dacht dat het nooit zou lukken, maar plots, na drie weken proberen, was ik ermee weg.”

“Ik heb een rijbewijs voor de motor. Maar op de baan rijden, durf ik niet meer. Je moet tien paar ogen hebben om het drukke verkeer in de gaten te houden. In een veld of de natuur rijden, vind ik heel ontspannend. Na drie kwartier crossen, glijdt de stress van me af. Het is ook minder belastend voor mijn knieën dan hardlopen. Het enige waar ik soms last van heb, is mijn nek, door die zware helm. Dat vang ik op door geregeld te gaan zwemmen. En ik maak natuurlijk niet zo’n sprongen zoals professionele motorcrossers. Al hoop ik deze zomer toch te oefenen op kleine heuveltjes. Ik heb best nog de ambitie om bij te leren.”

Behalve in het veld vlakbij, gaat Christel om de twee weken met haar viertaktmotor rijden op een parcours elders in Vlaanderen of in de Ardennen. “Er verdwijnen wel steeds meer trainingsparcours. Mensen klagen over het lawaai. Ik ga daar niet tegenin. Iedereen heeft recht op zijn eigen mening. Ik weet alleen dat die parcours meestal op afgelegen terreinen liggen, dat wij slechts een uurtje rijden en dat achteraf alles wordt opgeruimd. Ik vind het ook een mooie sport voor jongeren. Je bent daar toch snel een hele zondagnamiddag mee bezig en je leert iets bij over techniek. Momenteel ben ik vooral omringd door mannen. Maar als ik zelf nog wat zekerder ben op mijn motor, richt ik misschien wel een groepje op voor vrouwen. Ik wil tonen dat je, als je een droom hebt, die niet mag opgeven.”