Chris & Georges

Zij 18, hij 20

Georges: “We hebben elkaar leren kennen tijdens onze studies in Brussel.

Chris: “We combineerden werken en studeren en wilden pas na onze studies huwen. Maar na twee jaar waren we al getrouwd.”

Zij 20, hij 22

Georges: “We woonden in een klein appartementje ver weg van de universiteit. Als student maakte ik veel lol maar een diploma heb ik niet gehaald. Achteraf heb ik dat ruimschoots gecompenseerd.”

Chris: “De combinatie werken/studeren werd te zwaar voor mijn gezondheid. Dus ging ik Georges bijstaan in de organisatie van zijn cursussen. Georges heeft uiteindelijk tot zijn 45ste gestudeerd en vier universitaire diploma’s gehaald”

Georges: “Dat was niet simpel voor Chris: het hele huishouden en het corrigeerwerk kwamen op haar schouders terecht.”

Zij 26, hij 28

Chris: “We wilden kinderen maar eerst wilde het niet lukken,...”

Georges: “We hadden de moed al opgegeven, ik had net een sportautootje gekocht. En toen bleek Chris zwanger. We waren dolblij.”

Chris: “En dan kwam er een tweede kind.”

Zij 33, hij 35

Georges: “Op mijn 35ste hoorde ik dat ik aan multiple sclerose leed. Dat was een enorme klap. Ik wou mezelf bewijzen, zoveel mogelijk bereiken, voor het niet meer kon. Ik had op een kabinet gewerkt en werd verplicht om mee te spelen in de gemeentepolitiek, maar dan achter de schermen. Ik was veel buitenshuis, had veel vergaderingen,... maar ook machogedrag, pinten drinken, laat thuis komen.”

Chris: “Hij kreeg een hard karakter. De kinderen hadden het er erg moeilijk mee.”

Zij 40, hij 42

Georges: “Toen ik op een avond thuis kwam, was ze weg.”

Chris: “Ik kon er niet meer tegen. Ik herkende hem niet meer.”

Georges: “Met één klap stond ik weer met mijn voeten op de grond.”

Chris: “Door de regeling voor de kinderen zagen we elkaar drie keer per week. We voelden dat die diepe wens om voor elkaar te zorgen er nog altijd was.”

Georges: “Ook toen we voor de vrederechter verschenen. Die man snapte er niks van.”

Chris: “Na twee maanden waren we weer samen, maar het duurde een jaar voor ik echt terugkwam. De stap om weg te gaan was moeilijk; die om terug te keren minstens even zwaar. Sommige vrienden hebben toen afgehaakt.”

Georges: “Chris was bang dat ik zou ‘hervallen’. Buitenshuis vriendelijk en joviaal, thuis hard en nors, dat kon niet blijven duren. Maar het contact met de kinderen verbeterde. Voortaan ging ik elk jaar een week alleen met hen op reis. Dat waren geweldige momenten.”

Chris: “De kinderen hebben daar nog erg goede herinneringen aan.”

Zij 48, hij 50

Chris: “Rond ons 50ste vielen we wat stil. Niet veel uitdagingen meer”.

Georges: “Op mijn 50ste verjaardag kwam ik één van mijn beste vrienden weer op het spoor. De scheiding van 28 jaar was in enkele minuten overbrugd. Alain woonde al jaren in Frankrijk met zijn vrouw Caroline. We hebben hen daar tientallen keren opgezocht. Ze horen bij onze dierbaarste vrienden. We hebben er uiteindelijk grond gekocht om een buitenverblijf te bouwen.”

Zij 53, hij 55

Chris: “Ons eerste kleinkind werd geboren, een beetje later volgde het tweede. We zijn dol op hen en ze zijn graag bij ons.”

Zij 55, hij 57

Georges: “Toen Chris een zware operatie onderging en weken in coma werd gehouden, was ik zo bang om haar te verliezen. Ik heb toen enorm veel steun gehad aan onze vrienden. Ze hebben mij – en later ook Chris – opgevangen, gesteund, geholpen. Daar zijn we hen nog altijd erg dankbaar voor.”

Chris: “Met de hulp van Alain zijn we beginnen bouwen in Frankrijk. Ons huis daar is zalig. Maar we zouden nooit onze familie achterlaten om ons definitief in de Gers te vestigen.”

Zij 56, hij 58

Georges: “Toen onze allerbeste vriend Bert overleed, ben ik in een zware depressie beland. Hij was een pak jonger, een fantastisch mens die er altijd voor ons was wanneer we hem nodig hadden.”

Chris: “Op een dag vertelde hij ons over zijn gezondheidsklachten. Enkele weken later is hij overleden. We probeerden om hem zo goed mogelijk bij te staan in die moeilijke periode. Bert kreeg amper de tijd om afscheid te nemen van wie hem dierbaar was. Het laatste weekend zijn we bij hem, zijn vrouw en hun kinderen gebleven. Het doet nog pijn als we daaraan terugdenken.”

Georges: “Nog een zware beproeving was het overlijden van mijn vader een jaar later. Met hem had ik een zeer intensieve en warme band en hij waardeerde de zachte genegenheid van Chris en haar geduld met mij.”

Hun geheim

Chris (nu 59): “We zien elkaar graag en dat is nooit veranderd. We zijn bezorgd om elkaar en zorgen voor elkaar. Wij hebben een heel hechte band met onze zonen. We gaan begripvol en respectvol met elkaar om. Zij hebben een druk professioneel leven en een mooi gezin maar zijn ook altijd zeer bezorgd om ons. Belangrijke beslissingen worden altijd in overleg met hen genomen, zoals het huis bouwen in Frankrijk. Hun geluk is voor ons het allerbelangrijkste.”

Georges (intussen 62): “Misschien helpt het ook dat we omringd zijn door heel veel goede vrienden, die we al lang kennen. Daarnaast hebben we onze familie waar we heel nauwe banden mee hebben; alle feesten worden nog steeds samen gevierd.”