Chocolade, rozemarijn en het andere nieuws

Ik was helemaal ondersteboven van de aanslagen. Al was dat niets, maar dan ook helemaal niets, vergeleken bij zij die rechtstreeks werden getroffen, zij die het hebben meegemaakt, hun familie en vrienden, naar wie al onze gedachten uitgaan. Waarom wandelde ik, die nooit de metro neem, die dag om 9.11 uur het perron van Schuman, het station na Maelbeek, op en neer? 9.11 uur: de onheilspellende knal van een explosie weergalmt door de tunnel, ongeloof, wegrennen, van de weeromstuit huilen, en de gedachten die maar blijven malen. Dagenlang was ik niet van het nieuws weg te slaan, in de ban van analyses en nieuwsfeiten, versnipperd en tegenstrijdig. Onmogelijk om op iets anders te focussen; er was ook niets anders dan dát, en dat was normaal gezien de omvang van de schok. Ik ging op zoek naar goed nieuws, iets positief, maar veel viel er niet te rapen, zelfs het weer zat tegen.

En dan ineens, was alles weer (bijna) als vanouds: de aanslagen verhuisden naar pagina 5 en de radio pakte uit met het wereldwijde schandaal rond de schermbedrijven. Zo’n 732 Belgen hebben ruim 1.144 offshore-vennootschappen opgericht, weerklinkt het op tv, tegen een achtergrond van exotische namen, palmbomen, kleurrijke cocktails met maraschinokers en papieren parasolletje: Panama, de Seychellen, de Caraiben, de Maagdeneilanden... De ene pagina na de andere ruikt naar hagelwitte stranden en druipt van het zwart geld. Wat verderop in de krant, de banken die diensten willen doorrekenen die vroeger gratis waren en basisrentevoeten die hun bodemkoers hebben bereikt. Twee maten, twee gewichten. En dan zijn er de truckers, die een kilometerheffing moeten slikken die ongetwijfeld aan ons zal worden doorgerekend, boze truckers die filterblokkades opzetten. Slecht, maar niettemin alledaags nieuws. Het leven gaat weer zijn gewone gangetje. Een leven waar we het beste van willen maken.

Maar eigenlijk was ik op zoek naar goed nieuws dat meer aandacht verdient, en dat ik uiteindelijk ook vond. De tewerkstellingsgraad bij 55-plussers is gestegen en het aantal faillissementen gedaald. En dan is er nog het verheugende nieuws uit Acciaroli, dat kleine Italiaanse dorp waar 300 op 1.000 inwoners de kaap van 100 jaar hebben gerond en nog gezond zijn ook... al zijn er veel die roken en nog meer die zwaarlijvig zijn. Hun geheim? Waarschijnlijk rozemarijn, die ze dan ook in alles gebruiken. Bemoedigend is ook het aantal chocolatiers in ons land. Een booming business doordat almaar meer bakkers overschakelen op chocolade om aan het nachtwerk te ontkomen, terwijl ze toch verzekerd blijven van een job, want de vraag naar chocolade blijft stijgen. Als we deze logica doortrekken, met meer chocolatiers dan bakkers, dan eten we binnenkort geen boterham met chocolade meer, maar chocolade met een boterham. En dat is – zonder afbreuk te doen van ons kritisch denken – uitstekend voor het moreel!

ANNE VANDERDONCKT