Bronnentuin met uitzicht

In een parktuin op een helling in de Vlaamse Ardennen kijken de bewoners uit op de panorama’s die Valerius De Saedeleer ooit schilderde. Een plezier dat nog wordt vergroot door de natuurlijke bronnen die in hun groene paradijs opwellen.

Een bouwvallig en desolaat gebouwencomplex van een vroegere brouwerij met een wildernis eromheen. Dat is wat Dirk en Annemie Renard in 1976 aantroffen op een helling in Maarkedal (Vlaamse Ardennen. Niemand wilde het terrein, dus konden zij het voor relatief weinig geld kopen. Maar hoe begin je aan een bijna-ruïne van 1,4 ha? “Het is ons levens- werk geworden”, zegt Dirk. “En ook vandaag hebben we nog plannen: dit is een neverending story. De bouwvalligste delen hebben we gesloopt. Een boerderijtje dat deel uitmaakte van de site, hebben we bij de woning gevoegd. Jaar na jaar hebben we de tuin aangepakt, later met de hulp van tuin-architect Willem Burssens.”

De huidige woning bevindt zich ter hoogte van twee derde van de helling. Het deel boven de woning is een uitgebreide nutstuin geworden: een weide met hoogstammige, oude fruitboomsoorten, een moestuin, een serre en een bijgebouw in Bourgondische stijl.

Voor de siertuin werd handig gebruik gemaakt van de 8,5% hellingsgraad van het terrein. Hij start aan het overdekte terras van de woning en daalt dan via een tweede, niet overdekt terras, helemaal tot beneden af. De bewoners opteerden voor een parktuin. Afgezien van enkele prach- tige oude bomen die er al stonden, hebben ze bewust gekozen voor redelijk lage beplanting. Zo behouden ze vanop de twee terrassen een uitzicht op het landschap.

Een wandelpad slingert helemaal tot beneden en rondom rond tussen golvende stukken gazon, taxusmassieven, een massa rododendrons en hortensia’s, buxuskamertjes met rozen, witte sierkersen, Japanse esdoorns, struiken kardinaalshoed en in vorm gesnoeide taxus- en hulstbomen. Het onkruid wordt in toom gehouden met bodembedekkers (vooral klimop) tussen de planten en met een dikke laag gesnipperde boomschors.

Water, water!

Toch gaat alle aandacht naar de zeer natuurlijk ogende vijver. “In ons kleine paradijs ontspringen minstens drie bronnen met zuiver, drinkbaar water”, vertelt een enthousiaste Annemie. “Dat was één van de mooiste verrassingen op dit terrein. Het bronwater diende destijds allicht voor het brouwen van bier. Wij gebruiken het als huishoudelijk water (we hebben geen leidingwater) en voor de vijver. Deze trekt een heleboel dieren aan en het water is zo zuiver dat onze kleinkinderen hier zonder risico kunnen varen en spelen.”

Door de keuze voor een parktuin overheersen tinten groen. Al zijn er in de zomer de hortensia’s, de rozen, de bloemen en bonte bladplanten in de borders rond de terrassen, andere kleuren dan groen zijn vooral te zien tussen maart en begin juni. In de eerste plaats dankzij de rododendrons en de blauweregen die rond de gevel van de woning loopt.

Schilderachtig

In de herfst vlammen door de verkleuring van de Japanse esdoorns, de vruchten aan de bomen, de kardinaalshoeden en de Liquidambarboom opnieuw felle toetsen op. “En in de late herfst en in de winter, wanneer de bladeren zijn gevallen, genieten we van het mooie uitzicht op de Vlaamse Ardennen”, zegt Annemie. “Met een laagje sneeuw lijken het schilderijen van Valerius De Saedeleer.”

Dirk ontkent niet dat een megatuin werkt vraagt, vooral snoeiwerk om de beplanting laag te houden. Voor het grove werk roept hij professionele hulp in. Verder heeft hij een zitmaaier voor het gazon en een kleine tractor met aanhangwagentje aangeschaft.

“Toch wil ik nooit verhuizen naar een appartement. Deze tuin is onze gezondheidsverzekering voor later. De stilte, de ademruimte, het rondwandelen, de fazanten en de hazen, de dynamiek van het water, het seizoensgevoel – dat is ons lang leven. Wanneer het even kan, zitten we buiten. Daarom hebben we elders in de tuin nog een zithoek gemaakt. En wanneer we bezoek ontvangen, draait het acht keer op tien uit op een minituinfeest.”

Ludo Hugaerts – Foto’s Veronique De Walsche