Brieven

Remco Campert en Kees van Kooten kennen elkaar 55 jaar. Toen ze ooit samen met hun gades (wat een mooi woord voor echtgenotes) zaten te eten, kreeg Remco een idee. "Ik wil je voorstellen om samen een boek te schrijven. We zijn vrij om te schrijven wat we willen. Ik bedoel, we hoeven niet in te haken op iets wat de vorige schrijver schreef, al kan het wel. Wel moet er de noodzaak van het schrijven in zitten. Zonder elkaar zouden we het niet geschreven hebben. Voel je er iets voor? Beschouw dan het nu door mij geschrevene als begin. En antwoord me snel." Het resultaat is 'Aanelkaar', een sprankelende briefwisseling tussen twee bijzondere persoonlijkheden."In zijn 'Autobiografie van nooit verzonden brieven' ontloopt Paul van Vliet niets en niemand meer. Hij is niet langer de theaterman, niet de cabaretier, de zanger of de entertainer. In mei 2018 speelde hij zijn allerlaatste show. Hij is het podium afgestapt, de lichten in de zaal zijn uit. Maar hij is terug als schrijver. In 'Brieven aan God en andere mensen' ontdek je een andere, veel minder bekende Paul van Vliet", zo vertelt ons de uitgever. Die brieven richt hij onder meer aan een vriendje uit zijn kindertijd, een meisje waar hij verliefd op was, en ook eentje aan zijn 21-jarige zelf. De jongen van toen geeft hij de raad: ga af en toe boven jezelf hangen en bekijk jezelf met een milde glimlach.Toen Clara ging studeren, begon de Spaanse (kunst)filosofe Charo Crego haar dochter brieven te schrijven over wat haar zo boeit in kunst en waarom. In twee jaar tijd schreef ze 22 brieven, vanuit Brussel (waar ze 25 jaar geleden neerstreek) maar ook vanuit Madrid en Amsterdam. Voor de moeder was dit een andere manier om in contact te blijven met haar dochter dan de gebruikelijke tips over eten en warm genoeg kleden, vertelt ze in een interview met Bruzz. De dochter schreef niet terug, maar leerde zo haar moeder anders kennen. Die bracht haar via de brieven ook het besef bij dat kunst niet enkel in musea te vinden is. En altijd vervlochten is met mensenlevens.