Bij je geliefden zijn is het allerbelangrijkste

Regisseur-scenarist Dominique Deruddere (56) heeft na 7 jaar opnieuw een langspeelfilm klaar. Flying Home is een Amerikaans-Vlaamse co-productie.

Deruddere ruilde zeven jaar geleden Brussel in voor filmmekka Los Angeles. Voor de promotie van zijn nieuwe film vertoefde hij enkele weken in ons land. Flying Home vertelt het verhaal van de New Yorkse bankier Colin (Jamie Dornan). Hij belooft een rijke Arabische duivenliefhebber om Vlaams duivenmelker Jos Pauwels (Jan Decleir) te overtuigen zijn prijsduif te verkopen. Daarvoor infiltreert hij in het West-Vlaamse dorp Bunderzele.

U noemt de film een parabel over de liefde. Maar er zit vooral een dosis heimwee in. Hebt u heimwee?

Deruddere: Ja. Ik heb heimwee (lacht). Vooral naar de Vlaamse waarden. In Los Angeles wonen, is aangenaam, het weer is altijd mooi. Maar je wordt ook geconfronteerd met de harde kant van Amerika, waar alles om macht en geld draait. Onbewust is er bij mij iets gegroeid dat zich daartegen verzet. Nu de film af is, moet ik toegeven dat er een dosis heimwee in zit.

In uw film zijn de Amerikanen fake, de Vlamingen warm en authentiek.

Waarschijnlijk voel ik dat zo aan. Al kom ik ook fijne Amerikanen tegen, net als foute Vlamingen. In een film werk je met contrasten, het is een parabel, de karakters zijn uitvergroot.

Keert u nog terug naar België?

Mogelijk wel. Mijn vrouw en ik zijn nogal impulsief. Maar we hebben twee zonen, van 19 en 22, die niet echt happig zijn om terug te keren.

Zijn zij veramerikaanst?

Nee hoor. Als er morgen een match VS-België is, zullen ze voor België supporteren. Maar ze hebben hun vriendenkring in LA en zien er op dit moment ook hun toekomst. Dat kan veranderen, het leven is onvoorspelbaar. Maar nu hebben ze niet veel zin om terug te keren. En wij ook niet.

Wat houdt u in Los Angeles?

Het feit dat ik er goed kan werken en dingen van op afstand beschouwen. Als ik niet in LA had gewoond, had ik deze film nooit gemaakt. Ik lag in mijn tuin, keek naar boven en zag plots raceduiven vliegen. Dat is een beeld uit mijn jeugd. Maar de duivenmelkerij blijkt een internationale sport te zijn. En zo is de idee voor de film ontstaan. Was ik niet verhuisd naar Los Angeles, dan had ik deze inspiratie niet gehad.

Iedereen denkt trouwens dat ik naar Los Angeles getrokken ben om een droom waar te maken. Maar dat is helemaal niet zo. Ik ben naar de VS gegaan voor één specifieke film. Ik zou oorspronkelijk één jaar blijven, samen met mijn gezin. De film is nooit gedraaid, maar wij zijn gebleven. Intussen waren er nieuwe projecten en vonden we het er leuk.

Niet alleen de personages in Flying Home zijn archetypisch, ook de setting: een dorp met pastoor, meid, duivenmelkers. Hebt u geen te idyllisch beeld van Vlaanderen?

Wat je ziet in de film is effectief gekleurd door mijn herinneringen. Een retro-Vlaanderen. Maar filmmakers mogen de werkelijkheid manipuleren. Ik maak films om er de dingen precies te laten uitzien zoals ik wil. Om mensen te raken. In een moderner, hedendaags Vlaanderen zou het contrast met New York te klein zijn. Ik wilde ook dat mijn hoofdpersonage in conflict kwam met zijn geweten. Op de affiche kijkt hij naar een duif, maar eigenlijk is die duif zijn geweten.

Vanwaar uw fascinatie voor de duif?

Ze staat symbool staat voor vrede en liefde. Waarom is dat? Weet jij dat?

Omdat een duif altijd terug vliegt naar diegene van wie ze houdt, heb ik uit uw film geleerd.

Inderdaad! Fantastisch, toch! En over honderden kilometers! Een duif straalt ook nobelheid uit.

De film is ook erg romantisch. Bent u een romantische ziel?

Ik denk het wel, al zou je het mijn vrouw moeten vragen. Als je weg bent van je thuisland ontdek je hoe belangrijk je gezin is. Als je bij mensen bent die je graag ziet, merk je dat je eigenlijk veel kan missen en veel aankan. De plek op de wereld waar je bent, doet er niet zo toe als je geliefden bij je zijn.

Flying Home, wanneer voelt u dat? Bij aankomst in LA of in Brussel?

Wanneer ik terugvlieg naar LA heb ik het gevoel dat ik thuiskom. Het rare is dat ik dat ook heb wanneer ik naar Brussel vlieg. Ik zit tussen twee werelden.

Uw vrouw was destijds blij dat jullie het Bourgondische leven in Brussel achterlieten.

Dat is zo! Ik had hier goeie vrienden, maar good friends, evil companions, en die had ik teveel (schatert). Ik zie mijn vrienden doodgraag. Maar in LA is het leven gezonder. Mensen gaan er vroeg slapen omdat de volgende dag zo schoon gaat zijn, de zon weer schijnt en je kan gaan surfen.Je leeft er anders.

Voelt het leven dat u leidt als een jongensdroom die uitkomt? Op uw 14de maakte u al een eerste film.

Mijn droom, films maken, is al lang uitgekomen. Ik doe dat al 25 jaar.

Uw zonen volgen een film- en muziekopleiding. Vindt u het fijn dat ze in uw voetsporen treden?

Eigenlijk wel. Voor de oudste is het nog onzeker of het echt een passie is, maar de jongste staat op en gaat slapen met muziek. En dat vind ik belangrijk: dat een mens zijn passie vindt. Welke doet er niet toe. En op welke leeftijd, nog minder.

Waar bent u nu mee bezig?

Met een volledig Amerikaanse film. Als de financiering rond is en we onze acteurs aan boord hebben, kunnen we meer vertellen.

In 2001 kreeg u met Iedereen beroemd een Oscarnominatie. Speelt dat in uw hoofd als u een nieuwe film maakt?

Je mag daar niet aan denken. Je probeert zo goed mogelijk een film te maken, en al wat er bij komt, is meegenomen. Van de volgende film waar we mee bezig zijn wordt wél luidop gezegd dat hij Oscarpotentieel heeft.

Denkt u nog vaak terug aan die nominatie? Heeft die veel veranderd.

Ik denk er alleen aan terug als andere Belgen genomineerd raken. Dan komen er horden journalisten die de herinnering oprakelen. Ik zou het natuurlijk wel tof vinden nog eens genomineerd te worden.

U bent 56. Bent u met het ouder worden onzekerder geworden?

Als jonge filmmaker heb je een agenda: je wil je afzetten tegen de vorige generatie. Dat is iets wat een jong mens zelfzeker maakt. Naarmate je ouder wordt, stel je je meer vragen. Je hebt natuurlijk meer ervaring en bent ook al op je gezicht gegaan. Dan ga je langer nadenken voor je een beslissing neemt. Hoewel, ik blijf een impulsief iemand. Maar vroeger was het helemaal wild, nu ben ik gekalmeerd.

Wat zou u absoluut nog willen bereiken?

Dat een film waar ik 100 procent achter sta, zoals Flying Home, wereldwijd succes oogst. Dat is mij nog niet overkomen. Dat is mijn droom!

Ann Heylens

“In het zonnige LA word ik ook geconfronteerd met de hardheid van de Amerikaanse samenleving. En dan heb ik wel eens heimwee.