Bezorgd om de ouders

Het voelt allemaal heel onwezenlijk. Het lijkt alsof er twee werelden zijn. Mezelf reken ik tot de gelukkigen. Mijn man en ik kunnen allebei ons werk van thuis doen. Tussendoor wandelen we in onze opvallend stille straat en af en toe doen we een babbeltje met de buren over de haag. Met familie en vrienden bellen we veel, al dan niet via Skype. Onze grootste (persoonlijke) zorg is de gezondheid van onze ouders en het feit dat onze dochter door corona haar eerste contract heeft misgelopen en nu geen inkomen heeft. We doen boodschappen voor de ouders, die we afleveren aan de deur van de serviceflats, waar een medewerker ze naar boven brengt. We zwaaien eens naar elkaar voor het raam... En dan is er die andere wereld, die binnenkomt via radio, tv, nieuwsberichten. Of via de stem van mijn broer die in een ziekenhuis werkt en waarin ik ongerustheid en vermoeidheid hoor.