DR. DIRK DERAEDT is specialist intensieve geneeskunde en schrijft over gebeurtenissen die hem treffen. © FRANK BAHNMÜLLER

Bezoek van een ex-patiënt

De schuifdeur van de afdeling Intensive Care glijdt open. Aan de arm van een verpleegkundige komt een man binnengewandeld. Het is een ex-coronapatiënt die een rondleiding krijgt. Bij een van de patiëntenkamers blijven ze staan. De box staat momenteel leeg, wat in deze waanzinnig drukke tijden uitzonderlijk is.

Ze leidt de man de ruimte in en toont hem de complexe apparatuur die er naast het lege bed staat, klaar om een volgende patiënt te behandelen. De man kijkt gebiologeerd om zich heen. Zijn hand glijdt over het bed en het nachtkastje. Zijn blik blijft hangen bij de wandklok tegenover het bed. Ongetwijfeld denkt hij nu terug aan de periode dat hij hier, in deze kamer, een half jaar geleden zelf lag. Wat zou hij zich nog herinneren van de acht weken dat hij hier verbleef? Hoogstens wat flarden, vermoed ik: het moment van afscheid van zijn vrouw, die hem een kus toewerpt vanop het scherm van zijn smartphone, voordat hij in een langdurige kunstmatige coma wordt gebracht. En wellicht ook de laatste fase van zijn opname, eindelijk ontwaakt uit het hardnekkige delier dat we zo vaak zien bij intensievezorgpatiënten.

Zijn toestand was toen zo kritiek dat het team zich luidop afvroeg of wat het deed eigenlijk nog wel zin had.

Eerst herken ik de man niet. Tot de verpleegkundige zijn naam noemt. Met een schok weet ik weer wie hij is. Want het contrast is groot: de patiënt uit mijn herinnering is getransformeerd van een cachectische schim naar de gezond ogende man die nu voor ons staat. Ik krijg een flashback naar een moment halverwege zijn opname. Zijn toestand was toen zo kritiek, en zijn lichaam dermate verzwakt, dat het team zich luidop begon af te vragen of wat het deed eigenlijk nog wel zin had. De hoge beademingsdruk, het orgaanfalen, de geïnfecteerde katheters, de doorligwonden,... een lijdensweg zonder veel zicht op herstel. Sommigen opperden dat we te hardnekkig bezig waren, dat we de handdoek in de ring moesten gooien. Maar na lang beraad besloten we om toch door te gaan. Een terechte beslissing, achteraf gezien tenminste: een week later nam onze patiënt eindelijk de bocht in de goede richting.

Het doet deugd om hem terug te zien, opgeknapt en wel. Om het resultaat te aanschouwen van het harde labeur dat hier geleverd werd.

Het bezoek van de ex-patiënt zit erop. Hij heeft een geschenkje in de hand. Als hij de doos pralines op de balie zet, zegt hij tegen het aanwezige personeel: ‘dankzij jullie doorzettingsvermogen leef ik nog’. En dan, fluisterend in mijn oor: ‘voortaan ben ik niet meer zo eigenwijs, dokter, en laat ik mij vaccineren’.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content