Beter in kopen dan in verkopen

Antiek of brocante? Schatten op zolder? Zo ontdekt u wat ze waard zijn, schrijven we op pagina 92. En ik, ik dacht dat ik het wist...

Toen ik deze zomer aan het verbouwen was, maakte ik van de gelegenheid gebruik om spullen op te ruimen die ik nergens meer voor nodig had. Dingen die ik in geen jaren had gebruikt en waarschijnlijk nooit meer zou gebruiken. Meubels die vloekten met de rest, maar die ik uit een soort eerbied voor de familie had bewaard. Ik liet dus een antiquair komen.

Eerst toon ik hem een ladekast in Empirestijl, twee eeuwen op de teller en hier en daar een kras. Een hele tijd geleden heeft een liefhebber er 50.000 Belgische frank voor geboden. De antiquair wil mij wel een plezier doen door er... 150 euro voor te geven. Ja, het meubel is authentiek. Maar het heeft niets uitzonderlijks. Niets zeldzaams. Een heleboel mensen hadden toen zulke kasten in huis. Vrij vertaald: mijn ladekast is Ikea van tweehonderd jaar geleden. En ze is gigantisch groot – wie heeft in een moderne woning nog ruimte voor zulk een monster? Tweehonderd jaar oude Ikea is niet meer van deze tijd. Ach, eigenlijk kan het me niet schelen. Neem ze maar mee!

Hetzelfde liedje met een kaarttafeltje met inlegwerk. Ik heb ooit in een tijdschrift een schatting van een expert gezien: 70.000 frank. Ja, twintig jaar geleden had u dat ervoor kunnen krijgen, maar nu is die trend voorbij! Jammer. Neem maar mee!

Ik haal nu een koffertje met zilveren bestek tevoorschijn. Een cassette, zo heet dat, herinner ik mij plots. De antiquair, die zijn vak kent, kijkt me aan. Ik wil u niet kwetsen, maar... Het is dus wéér niets waard. Het is niet eens massief zilver. En geen bijzondere makelij. En dan nog iets: waar-om verkoopt u uw zilver? Omdat het te zwaar is. Omdat het onderhoud nodig heeft. Omdat het niet tegen vinaigrette kan. Nou, de mensen die dit be-stek zouden willen kopen, denken precies zoals u. Dus kopen ze het niet.

Maar nu zeg ik neen! Stop! Ik ben niet van plan het bestek van mijn grootouders voor een prikje van de hand te doen. Ik zie opa nog op zondag-ochtend het zilver en het koper poetsen. De symbolen van een welvaart die hij met een leven lang hard werken had opgebouwd. Symbolen van wat hij kon nalaten aan zijn kinderen en kleinkinderen. In moeilijke tijden zouden ze ze dan ook nog kunnen verkopen... Ik weiger dus. Nee! Ik pak mijn cassette weer in... en laat ze uiteindelijk toch gaan. Want ik herinner me plots waar het me allemaal om begonnen was: plaats vrijmaken, rommel opruimen. Welke zin heeft het symbolen en souvenirs te verzamelen als ze nog warm en levend in je geheugen geprent zijn?

Ik heb mijn verhaal bedremmeld aan mijn moeder verteld. Ik heb haar uitgelegd dat ik hopeloos ben in onderhandelen, maar dat de redenering van de antiquair wel klopte. Ik was bang dat ze verdrietig zou zijn, zeker om dat bestek. Maar ze moest lachen: In onze familie zijn we altijd beter geweest in kopen dan in verkopen!

Anne Vanderdonckt – Hoofdredacteur