Bernard Callebaut ademt chocolade

Wie heeft als kind niet gesmuld van de lekkere Callebaut-repen. Bernard Callebaut vast wel. “Mijn wieg was van chocolade, bij wijze van spreken. Mijn geboortehuis in Wieze stond tegenover de chocoladefabriek van mijn vader, oom en twee tantes. Later verhuisden we naar het huis dat aan de fabriek paalde, zodat we altijd konden binnenglippen. We dolden tussen de bakken cacao en snoepten van de hazelnoten. Het is dan ook niet vreemd dat ik niet zonder chocolade kan. Die zit in al mijn vezels”, lacht de achter-achter-kleinzoon van de stichter van het Belgische chocolade-imperium. “Mijn vader heeft me nooit gedwongen in het familiebedrijf te werken. Ik deed een elektromechanische studie en heb even als ingenieur gewerkt, maar dat beviel niet. Als vanzelf keerde ik terug naar de chocolade. Bij Chocolatier Goossens in Antwerpen leerde ik de kneepjes van het vak en wist ik: mijn leven staat voortaan in dienst van chocolade.”

Toen in 1980 het familiebedrijf Callebaut werd verkocht, wilde Bernard niet langer in België blijven. Hij emigreerde naar Calgary in Canada, waar hij meteen een chocolatierbedrijf onder zijn eigen naam begon. “Er was weinig concurrentie want als Canadezen al chocolade aten, dan was die van inferieure kwaliteit: te vet, te zoet en weinig smaak. Mijn uitdaging was om ze aan de Belgische kwaliteitspralines verslingerd te krijgen.” Zijn adagium was en is: laat potentiële klanten proeven wat je maakt. “Dus daar stond ik pralines uit te delen op markten en beurzen. Dat werkte goed en mijn bedrijf groeide uit tot 30 filialen, verspreid over West-Canada. Mijn bijnaam werd Calgary’s Father of Chocolate.”

Na drie decennia kwam de economische recessie. “Plots ging mijn levenswerk voor m’n ogen in rook op. De bank vorderde de lening die ik had afgesloten volledig terug, maar het lukte me niet daaraan te voldoen. De rechter bepaalde dat mijn bedrijf naar de hoogste bieder moest gaan, inclusief de naam – míjn familienaam!” Zo ontstond de bizarre situatie dat in Canada overal panden staan met zijn naam op de gevel, terwijl hij er niks meer mee te maken heeft. “Mijn vrouw en ik moesten ons huis verkopen en met onze zoons van 6 en 11 in een huurhuis intrekken. Toch bleef ik strijdbaar, ik wou terugkomen, mijn reputatie als chocolatier was onaangetast. Ik bedacht een nieuwe bedrijfsnaam, Papa Chocolat – later werd dat Master Chocolat – en begon helemaal opnieuw. Ik heb veel geleerd van de crisis, waardoor ik mijn werk met nog meer passie en diepgang doe. Ik leerde wie mijn echte vrienden zijn en vind het erg belangrijk dat ik een eenheid vorm met mijn personeel.”

Zijn geheim? “Chocolade is pure liefde voor mij. Ik ben niet uit op snel succes of 100 winkels. Ik zoek geduldig naar betere recepturen en smaken, gebruik alleen pure ingrediënten, veel noten, fairtradecacao, weinig suiker en geen glucose of plantaardige vetten. Chocolade van hoogstaande kwaliteit dus. Ik bouw aan een fundament dat rust op liefde voor elkaar én voor de chocolade.”

ELLIE MAEREVOET, IMCO LANTING, CATHY VAN INGELGHEM