Ben en de Amerikanen

Miljarden sportliefhebbers worden weer verwend. De Olympische Spelen, de tennistoernooien, het Europees kampioenschap voetbal, de Ronde van Frankrijk, eindeloze uren spannende televisie. Een lange periode die dankzij Sporza weer zal zorgen voor overhoop gegooide bioritmen, verminderde arbeidsprestaties, tweede zittijden en tijdelijk gestoorde gezinsrelaties. Mijn vrouw en ik praten er al jaren over om in dergelijke crisissituaties een tweede televisietoestel te kopen, maar tot nu toe hebben we de boel zonder investering bij mekaar kunnen houden. Afwachten of het huwelijk ook deze zomer û onze 33e û stand zal houden. Een serieuze test. Vast staat dat er weer bijna evenveel over doping zal worden gesproken als over de prestaties van de atleten. De grote schandalen die voor eeuwig in het collectieve geheugen staan gegrift, zijn de avonturen van Eddy Merckx en Ben Johnson. Eddy is er goed vanaf gekomen. Zijn huilbui was zo overtuigend dat niemand ooit heeft geloofd dat hij wat genomen had, tenzij hooguit een goede kriek. Anders verging het de Canadese spurter Ben Johnson. Voor het oog van de wereldcamera's werd hij weggeleid als een moordenaar. Ik had meteen sympathie voor Ben en zijn bange blik. Niet dat ik doping goedkeur, maar het fenomeen is zo oud als de straat. Het gaat van je benen insmeren met olijfolie eerste persing via een bloedkuur tot epo tussen je boterhammen. En dan is het een wedloop tussen gendarmen en dieven. Er zullen altijd straffere dingen worden uitgevonden die minder makkelijk op te sporen zijn, en de speurders zullen er altijd met een achterstand achteraan gaan. Maar waar ik minstens even fel tegen ben als tegen doping, is de houding van de Amerikanen. Zij waren in alle staten. Furieus. Verontwaardigd. Want bij hen, in Gods eigen land, de grootste natie ter wereld, 'to cheat', dat deden ze daar niet (toevallig rijmpje). Je moest ze maar eens even bekijken, zowel de dames als de heren, om te merken dat ze evenzeer aan het snoepgoed hadden gezeten. Carl Lewis nam het voortouw. Hij weigerde nog in dezelfde race te lopen, zo'n Canadees monster de hand te schudden werd niet eens overwogen. Een vulgaire dief was die Johnson, die goud en zilver stal ten nadele van de eerlijke, zuivere sporters uit de Verenigde Staten. Heel wat van die U.S.Atleten worden nu stelselmatig ontmaskerd, maar ze ontlopen een straf, zoals een behandeling à la Johnson. Dat is typisch voor de schijnheilige Amerikaanse machtspositie. In de wereldpolitiek is het niet anders. Iedereen mag door hen op het matje worden geroepen, maar zelf erkennen ze internationale gerechtshoven niet. Maar ik dwaal af. Dé vraag blijft: komt er nu een tweede tv in huis? nFred Brouwers