Beleefd blijven in de chaos

Een jaar of tien geleden vond ze de Wetstraat iets voor bedaarde, oudere heren. Vandaag is Linda De Win het gezicht van ‘Villa Politica’. “Ik heb ondervonden dat improviseren in chaotische situaties me wel ligt. Direct reageren en toch beleefd blijven, dat is mijn ding. “

Net voor en na de Vlaamse en Europese verkiezingen, op 7 juni, bereikt het aantal politieke programma’s op tv weer een hoogtepunt. Ook Villa Politica pakt op Eén uit met een aantal extra uitzendingen. Linda De Win zal dus niet van uw scherm te branden zijn. Sinds het ontslag van de regering-Leterme is de bekendheid van de presentatrice steil de hoogte ingeschoten. De belangrijkste reden is die chaotische 19de december 2008, toen ze tijdens een live-uitzending de ene politicus na de andere voor de camera sleurde om commentaar te leveren op de met de minuut veranderende situatie in het Fortisdossier.

Plus Magazine: Die bewuste dag leverde tv-geschiedenis op. U leek wel de dirigent van het hele gebeuren, zoals u de politici aanmaande om voor de camera’s voor te lezen uit het rapport van het hof van Cassatie, dat ze net in handen hadden gekregen.

Linda De Win: Het was totale improvisatie. Toen de uitzending van start ging gebeurde er niets in het parlement. Maar dan kwam alles in een stoomversnelling terecht. Ik moet toegeven dat dit soort chaotische situaties mij wel ligt. Improviseren, dat is mijn stijl. Een live-uitzending geeft daar natuurlijk ook aanleiding toe.

U bent de specialist van de snelle reacties als parlementsleden net het halfrond hebben verlaten. Hebben ze daar geen moeite mee?

Soms zeggen ze in de heat of the moment wel eens dingen die ze na even nadenken wel anders zouden geformuleerd hebben, maar de meeste politici zijn ervaren genoeg om zich niet in de hoek te laten dringen. Ik gedraag me nooit onbeleefd, daar-om gebeurt het zeer zelden dat een politicus niet wil geïnterviewd worden, ook al omdat de camera’s draaien en dit slechte publiciteit zou opleveren. Van Yves Leterme is bekend dat hij wel eens bits kan reageren, maar toch heeft hij nooit geweigerd ons te woord te staan. Dat was anders met Guy Verhofstadt. Hij bepaalde zelf wanneer hij interviews wilde geven. De huidige premier Van Rompuy is maar één keer bij me weggelopen, tijdens de Fortiscrisis toen de aandeelhouders de deal met Paribas hadden weggestemd. Het is de schuld van de Chinezen, zei hij me. Is het niet wat makkelijk om alle schuld op de rug van de Chinezen te schuiven?, vroeg ik hem en toen is hij doorgelopen maar op een beleefde manier. Hij is handig in het elegant afschepen van journalisten.

Toch hebben uw directe vragen al menig politicus in verlegenheid gebracht.

Dat directe heeft altijd in mij gezeten, maar met de ervaring leer je wanneer je verrassende vragen kunt stellen en je krijgt ook het lef om het te doen. Dat leidt tot grappige situaties. Zo herinner ik me een vraag die ik aan de Open Vld-kop-stukken Dewael en De Gucht stelde, toen tijdens de voorbije crisis Guy Verhof-stadt plots uit het niets opdook. Jullie zien hem toch niet graag terugkomen, vroeg ik. Hadden jullie niet liever gehad dat hij in Toscane was gebleven? Beide heren stonden perplex.

Villa Politica brengt de debatten in het parlement live op het scherm, wat is de impact daarvan?

Camera’s hebben macht. Als we iemand uitnodigen voor een interview en die persoon wil niet komen, dan zeggen we dat ook op tv. Er zijn politici die heel goed weten wanneer de camera’s tijdens de debatten draaien. Soms vraag ik me af waarom sommigen interveniëren, ter-wijl ze toch niets nieuws te melden hebben. Dat lijkt mij gewoon een strategie om zichzelf in de belangstelling te werken.

Politici willen zich duidelijk profileren voor de verkiezingen.

Je merkt dat de toon van de debatten bitsiger wordt. Het taalgebruik verhardt en partijen die goed samenwerkten, vallen elkaar nu ongegeneerd aan. Vaak gaat het om persoonlijke aanvallen en de ene politicus kan daar al beter mee om dan de andere. Ik denk dat mannen op dat gebied een dikkere olifantenhuid hebben dan vrouwen. Op een debat dat ik onlangs leidde, riep Kathleen Van Brempt op om te stoppen met persoonlijke aanvallen. Ik denk dat sommige politici daar toch wel onder lijden.

U volgt zowel het Vlaamse als het federale parlement op. Is er een groot verschil tussen de twee?

Het Vlaamse parlement is zakelijker en koeler. In het federale parlement zijn de tegenstellingen veel groter en lopen de emoties hoger op, met de Vlaams-Waalse tegenstellingen als extra peper. Het federale parlement blijft toch het meest tot de verbeelding spreken want als het enigszins kan, staan Vlaamse ministers klaar om een postje in de federale regering op te nemen. Dat is vreemd: de meeste bevoegdheden liggen nu op het Vlaamse niveau, maar toch geniet het federale nog steeds meer prestige. Minister-president Peeters beweert dat hij niet naar het federale niveau wil overstappen en ik wil hem graag geloven, maar laten we toch maar even afwachten want het zou een echte trendbreuk met het verleden betekenen.

Politiek is ook veel gekonkelfoes in de wandelgangen. Is dit de job die u altijd voor ogen had?

Helemaal niet. Toen ik van de radio naar de televisie overstapte, had ik het niet zo begrepen op politieke verslaggeving. De Wetstraat, dat leek me zo’n saaie bedoening en Wetstraatjournalisten waren bedaarde en wat oudere heerschappen. Maar ik heb mijn mening snel veranderd en gaandeweg heb ik ontdekt dat het een heel boeiende wereld is.

Hoelang denkt u hiermee nog door te gaan?

Zolang ik nog kan en zolang ze me het laten doen. Iedereen heeft een vervaldatum en zeker vrouwen op televisie. Ik ben echter het levende bewijs dat dit niet altijd zo is. Ik ben de vijftig voorbij, maar beleef nu mijn hoogdagen als journalist. Ik sta aan de top op een leeftijd waarop veel tv-vrouwen al lang zijn afge-schreven. Ik hoop dat het nog even blijft duren!

Voor de verkiezingen maakt ‘Villa Politica’ speciale uitzendingen op zaterdagnamiddag 23/5, 30/5 en 6/6 waarbij Linda De Win telkens zes Vlaamse politici uitnodigt, telkens drie van twee verschillende partijen die het tegen elkaar opnemen.

Filip Godelaine – foto’s: Frank Bahnmüller

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content