Als het maar ontroert

Kurt Defrancq zegt ‘Thuis’ vaarwel en trekt met zijn Vespa de wijde wereld in, op zoek naar... iets anders. “Soap, straattheater, cabaret, komedie, het is mij allemaal om het even. Als het maar ontroert.”

Filip Godelaine – foto’s Benny De Grove

Zes jaar lang speelde hij de rol van Eric Bastiaens in de populaire Eén-serie Thuis maar dat hoofd-stuk is definitief voorbij. Dit betekent echter niet dat Kurt Defrancq werkloos hoeft toe te kijken hoe zijn ex-collega’s het mooie weer maken. Hij draait mee in verschillende theaterproducties en trekt dit voorjaar met een spectaculaire straattheatertournee door Europa.

Plus Magazine: Spijt dat het hoofdstuk ‘Thuis’ wordt afgeslo-ten of is het een opluchting?

Kurt Defrancq: Oorspronkelijk was ik voor vijf jaar gevraagd, het zijn er zes geworden. Voortdurend afscheid nemen hoort nu eenmaal bij het vak van acteur. Trouwens, in welk ander beroep blijf je vandaag nog bij dezelfde werkgever tot aan je pensioen? Teleurgesteld ben ik niet, want het geeft me weer tijd en ruimte voor andere zaken. Zonder dit afscheid had ik niet naar Ierland kunnen vertrekken voor mijn straattheatertournee. Trouwens, ik heb de hele tijd ook eigen producties op touw gezet, zodat ik nooit met lege handen kwam te staan. Voor jongere acteurs die zoiets meemaken is het niet zo makkelijk.

U hebt van wijlen Senne Rouffaer het voorzitterschap van de Artiestenpenning overgenomen, een bijstandsfonds voor behoef-tige artiesten. Is dat nog nodig?

Acteurs als Senne Rouffaer, Nand Buyl en hun voorgangers speelden toneel uit passie en bezieling. Hun boterham konden ze er niet mee verdienen. Ze werkten overdag en speelden ’s avonds. Die artiestenpenning diende om oudere, behoeftige collega’s financieel een handje toe te steken als ze naar de tandarts moesten, een hoorapparaat nodig hadden, of een bril. Nadien kregen artiesten een statuut, ze werkten met vaste contracten.... Maar wat stellen we nu vast? Door de versnippering wordt het vak helemaal uitgehold en worden acteurs steeds minder betaald. We zijn dus terug naar af, want vele acteurs leven in armoede. Daarom zeg ik tegen jonge mensen die acteur willen worden: leer goed Frans, Engels of Spaans zodat je ook in het buitenland aan de bak kunt, want Vlaanderen is zo klein. Met een goede productie kun je in Frankrijk vier jaar rondtoeren, in Vlaanderen ben je op vier maanden klaar.

U bent opgegroeid aan zee. Had de toneelmicrobe u daar al beet?

Bij mijn grootouders heerste een familiale dorpssfeer, met familieleden die meespeelden in de harmonie en de fanfare. Pas toen ik naar Brugge verhuisde, kwam ik in contact met het theater. Mijn moeder ging altijd eerst naar de kapster alvorens de schouwburg te bezoeken. Dat maakte mij als kind nieuwsgierig. Daar moet toch wel iets speciaals gebeuren, dacht ik. De vonk sloeg écht over met de tv-serie Kapitein Zeppos. Hele episodes heb ik nagespeeld, terwijl mijn vriendjes aan het voetballen waren. Toen wist ik het: ik zou naar het conservatorium trekken, naar Brussel waar Senne Rouffaer les gaf want hij was mijn grote voorbeeld. Maar ik hou nog altijd veel van de zee, hoewel ik ondertussen in Gent woon. Het kustvolkje is een apart ras, hé.

U bent ook de man die van het boek ‘De Kavijaks’ een theatervoorstelling maakte, voor het verfilmd werd. Ook dat speelde zich aan de kust af.

Dat boek over het uitschot dat op vuilnisbelten leefde sprak me enorm aan. Jozef Vantorre, die daarmee het verhaal van zijn familie vertelde, schreef op die manier iets ongeloof-lijks van zich af. Ik heb een boon voor mensen die zich moet weren. Het is een universeel gegeven, maar tegelijk ook heel Vlaams: hoe word je van niets, iemand? Door hard te boksen zoals Jean-Pierre Coopman of hard op de pedalen te stampen zoals Briek Schotte. Dat is – of was – toch de Vlaamse volksaard.

De koers hoort ook bij Vlaanderen. Iemand zoals Modest, het komische figuurtje dat u opvoerde tijdens de uitzendingen van de Ronde van Frankrijk in de jaren 90.

Elk jaar zit ik achterop de motor tijdens de Ronde van Vlaanderen. Ik hou van dat wereldje. Modest met zijn deukhoed en zijn stofjas, dat is voor mij de man die tijdens wielerwedstrijden op de hoek van de straat staat met zijn tricolore armband en een verbodsteken in de hand. Ik vind dat prachtige figuren. Ze beseffen dat ze George Clooney niet zijn, maar dat zal hen worst wezen.

Al jaren speelt u het stuk Caveman, over de verschillen tussen de seksen. Een onuitputtelijk onderwerp, lijkt me.

Mannen en vrouwen denken gewoon anders. We verstaan elkaar soms niet omdat we naast mekaar praten. Ik heb eens met kameraden een Tupperwareparty gehouden, want ik wou wel eens doorgronden wat mijn vrouw daar zo interessant aan vond. Het was hilarisch. De verkoopster gaf toe dat ze nog nooit zoveel verkocht had. “Jullie luisteren ook. Voor vrouwen is zo’n avond vooral een gelegenheid om te kletsen”, vertrouwde ze ons toe.

Nu gaat u door Europa trekken met straattheater.

Ik probeer zoveel mogelijk verschillende dingen te doen. Op straatfestivals brengen wij een opera van straatvegers, omdat mensen argeloos bekertjes weggooien en weinig respect hebben voor wie dat moet opruimen. Ik dacht: als we nu eens opruimen en tegelijk opera zingen? Per slot van rekening is de opera op straat ontstaan, door Italiaanse venters die op een leuke manier hun vis aan de man wilden brengen. Het mooie aan onze act is de reactie van de mensen. Ze zien de vuilnismannen en behandelen ons zo tot we plots... opera beginnen te zingen. Dan worden we ineens kunstenaars. De verwarring is groot, maar het werkt fenomenaal.

Deze keer neemt u een Vespa mee. Wat gaat u daarmee doen?

Ik heb een mooi oud modelletje op de kop getikt en samen met mijn vrouw trek ik er nu geregeld op uit. En wij zijn niet alleen, het lijkt wel een teken van de tijd te worden. Een vorm van vrijheid voor mensen van middelbare leeftijd. Via eBay heb ik ook al een Vespacamionette gevonden, zo’n driewieler met een laadbak achteraan. Daar heb ik al plannen mee voor een volgende voorstelling. Dat moet mijn mobiele mirakelkraam worden...