Aleksandra Boltovskaja schrijft over België

Wanneer je Aleksandra Bostovskaja’s (54) boek leest met verhalen over haar we-dervaren in België en herinneringen aan Rusland, snap je dat haar Russische ziel soms botst met de Vlaamse geslotenheid. Ze werd verliefd op een Limburgse landbouwer met wie ze correspondeerde en verhuisde 24 jaar geleden naar ons land.

Ze dompelde zich onder in onze taal en cultuur. “Mijn schoonmoeder leerde me Belgisch koken. Maar op een dag dacht ik: wat met mijn gewoonten? Ik verlang ook naar gerechten als borsjt en zuurkool. Ik ontdekte dat mijn thuis ook dat stukje Rusland nodig had. Ik moest niet zo ijveren om Belgische te worden, dat zou niet lukken. Toen ik dat aanvaarde, was ik opgelucht. Ik stopte met te verlangen naar Belgische vrienden, ging op zoek naar Russische vriendinnen in België. Ik schiet goed op met Belgen, heb ze graag, bewonder ze, maar voor echte vriendschap heb je eenzelfde achtergrond nodig.”

Aleksandra vond een uitlaatklep in schrijven: eerst lange brieven naar fa- milie en vrienden in Rusland, later gedichten en tragikomische verhalen over België op een Russische poëzie- site. Over hoe wij zijn, onze baksteen in de maag, onze eetgewoonten, onze eeuwige glimlach die verwarring schept. “Het hielp om dingen op een rij te zetten, moeilijke periodes te overwinnen. Een Russische kennis vond dat ik mijn verhalen moest publi- ceren. Ik contacteerde Pieter Boulog- ne, de prof Russische literatuur die ik leerde kennen tijdens mijn oplei- ding Sociaal Tolken. Hij vertaalde ze en zocht een uitgever. Na publicatie dacht ik: nu hou ik geen vriend over, maar het is andersom”, lacht Alek- sandra. “Ik ben mijn man dankbaar voor zijn geduld, en mijn schoonmoeder die me leerde inzien wie ik ben.”