Aankomen

“Elke keer dat je aankomt in Venetië, is de eerste keer”, schrijft Ilja Leonard Pfeijffer in zijn magistrale roman Grand Hotel Europa. Wie reist, komt aan. En dat aankomen kan je op heel verschillende manieren beleven.

TELOORGANG

“Er bestaat geen betere stad dan Venetië om in aan te komen terwijl er een geliefde op je wacht.” Nochtans is zijn tijd in Venetië met zijn geliefde Clio nu net wat de schrijver (hoofdpersonage van het boek) wil vergeten. En de reden waarom hij in Grand Hotel Europa verblijft, waar hij zijn herinnering aan die tijd toevertrouwt aan het papier. Want, zo schrijft hij: “Wie zich niet alles herinnert wat hij wil vergeten, loopt het risico dat hij bepaalde zaken vergeet te vergeten (...) Er is geen toekomst zonder een leesbare versie van het verleden”. Een boek over teloorgang: die van een relatie en die van de grandeur van een continent.

EERSTE BREXITROMAN

Zullen we in oktober anders aankomen in Engeland, administratief gesproken? Als lezer kom je in Middle England aan in 2010. Premier Gordon Brown heeft net een foute uitspraak gedaan en van de Brexit is nog geen sprake, maar dat verandert naarmate je vordert in het verhaal. Jonathan Coe blaast personages uit eerdere boeken nieuw leven in, al hoef je die niet eerst gelezen te hebben. Ze vertegenwoordigen een rijke schakering aan meningen, over de Brexit en over alles waar Engeland al of niet voor staat. Een portret van een sterk verdeelde tijdsgeest.

ONBENOEMD

“Wat voor mij telt is de reis. Niet de plek waar ik aankom of die ik verlaat”, zei de Indisch-Amerikaanse schrijfster Jhumpa Lahiri in een interview met MO magazine. Misschien is dat de reden waarom ze de stad waarin haar nieuwe boek zich afspeelt – en de vrouw die erin rondloopt – niet bij naam noemt. Dat ze in Italië ligt, weet je wel. Dat is het land waar de schrijfster zeven jaar geleden zelf aankwam en niet meer wegging. Dit is haar Italiaanse romandebuut. Een verhaal over vervreemding, bevrijding en het verlangen om te aarden.