Waarom vissen zwijgen

Lang geleden heb ik een uitvinder geïnterviewd, die in een uithoek van zijn boerderij, ver weg van de bewoonde wereld, een concept had bedacht dat destijds nog door niemand was gecommercialiseerd. Iets heel simpels...

De jonge landbouwer had urenlang zijn aquarium gefilmd, zodat stadsmussen die niet meteen warm liepen om zieke vissen te vertroetelen, filters schoon te maken en watertemperaturen te controleren, slechts een video in hun recorder hoefden te stoppen om te kunnen genieten van het kalmerende effect van het elegante ballet van een school kleurrijke vissen. De man – van het zwijgzame type – had het uitstekende idee gehad om er geen achtergrondmuziek aan toe te voegen (wellicht omdat hij er niet aan gedacht had – soms zit het geniale in wat men weglaat). Het toevoegen van nostalgische achtergronddeuntjes, die een mens horendol maken, werd pas later uitgevonden.

Een ballet van vissen dus. En de stilte. Het woordeloze spektakel stond in fel contrast met het aanhoudende lawaai dat gewoonlijk van het televisiescherm afspat, waar mensen praten om te praten, eerder dan om beurt iets zinnigs te zeggen, waar de boodschap ondergeschikt is aan de geproduceerde decibels. Televisie is wat dat betreft een af-spiegeling van het leven: zoveel lawaai dat de stilte vreemd en angst-aanjagend overkomt.

Die stilte, waar almaar meer mensen naar op zoek gaan, is geen synoniem van de totale afwezigheid van geluid. Het is aan de oever van een rivier gaan zitten en de oren spitsen om te luisteren naar wat je gewoonlijk niet hoort. Het ritselen van de bladeren, het kabbelen van het water, het gezoem van een insect... Terwijl lawaai je aanzet om je terug te trekken uit de wereld (door naar je iPod te luisteren in de bus, te vluchten in je bubbel), spoort stilte juist aan om al je zintuigen open te stellen, één te worden met de wereld. Opnieuw jezelf te vinden. Een halt toe te roepen aan wat te snel gaat.

De stilte die heelt, dat is wandelen zonder een woord te zeggen. Of samen eten, zonder de drang te voelen om de hele tijd te praten, om de stilte op te vullen, met wat trouwens? Dat is de autoweg oprijden en bewust de autoradio uitzetten die automatisch aan-springt zodra je de contactsleutel omdraait. Dat is restaurants mijden waar muzak je smaakpapillen verhindert te proeven wat je aan het eten bent. Dat is jezelf terug het recht gunnen op een minimum aan levenskwaliteit.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content