Vader worden op 30, 40 , 50: 3 papa's vertellen

Niet meer zo jonge mannen die papa worden? De 'boekskes' zijn er dol op! Een paar maanden geleden nog kondigde acteur Daniel Craig, 50 en vader van een dochter van 26, trots aan dat zijn vrouw zwanger was. Eerder stonden ook al George Clooney, Hugh Grant en Nicolas Sarkozy in de spotlights omdat ze na hun vijftigste (opnieuw) vader werden. Een blijde gebeurtenis die niet enkel is weggelegd voor celebrity's. Ook in ons land neemt het aantal papa's van 50 en ouder toe, maar toch blijft het een randfenomeen. Volgens Statbel, de overheidsdienst voor de statistiek, werden in 2014 exact 2.321 vijftigplussers papa, of 1,9% van alle vaders. Dat is viermaal meer dan 20 jaar eerder: in 1994 waren het er 696 of 0,7%.Maar hoe pak je het vaderschap aan op een leeftijd waarop anderen soms al grootvader zijn? Verschillen de ervaringen en gevoelens van die van jongere mannen die papa worden? Wij brachten drie kersverse papa's samen voor een babbel. Eric Heidebroek is 60 en sinds 2011 papa van de kleine Elliott. Matthieu Lietaert (40), papa van een zeven maanden oude baby, geeft kersverse vaders onlinecursussen. Ze deelden hun ervaringen met de auteur van dit artikel, 33 en vader van twee schattige dochtertjes van 3 en 5 jaar.De meeste vijftigplussers die ervoor kiezen om vader te worden, hebben al kinderen, doorgaans uit een vorige relatie. In die zin hebben ze een forse lengte voorsprong op jongere papa's. Die moeten vaak nog alles ontdekken en al doende hun rol leren. En dus durven ze wel eens te panikeren! "Weet je wat mij opviel? Dat er een solide vrouwelijk netwerk bestaat rond geboorte en moederschap, maar nagenoeg niets omtrent de rol van de vader", klinkt het bij Matthieu Lietaert. "Met mijn eigen vader heb ik het bijvoorbeeld nooit over het vaderschap gehad. En met mijn vrienden ook niet echt. Er bestaat niet zoiets als een culturele kennisoverdracht tussen papa's, zelfs niet over belangrijke of zeer praktische kwesties zoals het verloop van de bevalling, de eerste maanden met een baby, een luier verschonen... Hooguit worden er wat grapjes gemaakt waar je niets mee aan kan. Daarom ben ik zelf met een onlinecursus voor kersverse papa's gestart: de antwoorden vinden op de vragen waar jonge vaders mee zitten, is erg tijdrovend!"Van angst had Eric Heidebroek bij zijn jongste veel minder last, ook al werden zijn oudste kinderen al ergens in de jaren '80 geboren. "Ik wist dat er een baby'tje op komst was en besefte heel goed welke plichten en taken dit met zich brengt: er kruipt enorm veel tijd en gigantisch veel energie in. Ergens was er wel iets van angst, maar op mijn leeftijd ben je veel geduldiger en rustiger. Ik wist wat er op me afkwam. Uiteindelijk heb ik veel meer van dit kind genoten. Want genieten moet je! Elke periode heeft zijn magische momenten: de eerste woordjes, de eerste stapjes... Ik denk dat je op iets oudere leeftijd veel ontvankelijker bent voor al die momenten."Je kind zien opgroeien, is puur genieten. Maar in een samenleving die ondanks alles nog altijd een mannenmaatschappij is, moet een vader voor brood op de plank zorgen. Een van de grote moeilijkheden van (terug) een betrokken papa worden, is je gezinsleven zien te combineren met een almaar veeleisender beroepsleven, waarin er bovendien steeds meer competitie geldt. "In een prestatiemaatschappij is het echt een uitdaging om een band met je gezin op te bouwen", bevestigt Matthieu Lietaert. "Ik behoor tot een generatie die om de twee, drie jaar van werkgever verandert. Het internet en de nieuwe technologieën waren oorspronkelijk bedoeld om ons te helpen, maar blijken ons bijna 24 uur op 24 bezig te houden. Ook mensen van 40 willen carrière maken en hogerop klimmen. Als zij voor een gezin kiezen, kunnen ze enkel 's morgens zeer vroeg of 's avonds zeer laat inderhaast wat aan de relatie met hun gezin werken. Een echt gezinsleven hebben ze enkel in het weekend. Dit geldt niet zozeer voor mij, maar die keuze heb ik wel zelf moeten maken: ik heb al tal van projecten gerealiseerd die me na aan het hart liggen, ik hoef niet meer zo nodig productiviteit na te jagen..." En hoewel ouderschapsverlof een oplossing kan zijn om meer bij je gezin betrokken te zijn, is dat niet voor iedereen even evident (lees ook: Waarom zo weinig papa's ouderschapsverlof nemen).Anders dan gedacht, blijven kersverse vaders wier carrière stilaan op haar einde loopt, niet per se van deze problemen gespaard. Want niet iedereen heeft voldoende financiële welstand, een stabiel beroepsleven en de mogelijkheid om het wat rustiger aan te doen. "Wanneer je op mijn leeftijd vader wordt, is dat een beslissing, zelden een ongelukje", vertelt Eric Heidebroek. "In mijn geval ging het om een nieuw samengesteld gezin. Ik koos voor een nieuw begin, maar moest daarvoor eerst door een echtscheiding en een boedelscheiding. Het klopt dat de meeste mensen tussen 45 en 65 hun huis nagenoeg hebben afbetaald en hun kinderen (bijna) klaar zijn met hun studies. Dat is bij mij niet het geval. De gezinswoning werd verkocht, ik heb mijn lening bij de bank vervroegd afbetaald, maar weer een nieuwe moeten nemen. Ik zeg niet dat ik opnieuw van nul moest beginnen: ik heb heel wat beroepservaring, maar ik heb wel terug een lening én een kind op de lagere school. Beroepsmatig heb ik wat gas moeten terugnemen, want als je 55 bent, is dat soms de enige optie. Maar het is vooral een kwestie van je opnieuw organiseren: met een klein kind in huis, is het plots veel minder evident om 's avonds en in het weekend te werken!"Kersverse papa's, of ze nu 30 dan wel 50 zijn, zitten dus in hetzelfde schuitje. Volgens Eric Heidebroek, die op school veel met andere, jonge ouders praat, is het leeftijdsverschil in die gesprekken almaar minder een issue: ongeacht hun leeftijd worden papa's en mama's geconfronteerd met dezelfde dagelijkse beslommeringen en vreugdes, wat fraaie synergieën oplevert. "Al moet ik natuurlijk wel erkennen dat jonge papa's van hot naar her sjezen en met hun kinderen voetballen of cowboy en indiaantje spelen, terwijl ik geen 20 jaar meer ben en mijn knieën evenmin. Ik ga met Elliott dus eerder wandelen of speel met de legoblokken. En als ik even niet mee kan, ben ik wat blij dat ik ook grotere kinderen heb die met hem kunnen ravotten!"Blijft de angst voor de tijd die verstrijkt. "Ik ben nu 60 en ik hoop nog lang fit te blijven voor Elliott. Een kind, dat is je eigen vlees en bloed. Ik voel me heel erg verbonden met mijn jongste: ik probeer hem het maximum te geven, maar altijd met die angst dat ik er plots niet meer zal zijn." Al kan er ook een lachje af: "Als ik daar met mijn vriendin over praat, antwoordt ze dat dit soort dingen iedereen kan overkomen, om het even welke ouder, op om het even welke leeftijd." Klopt natuurlijk. Reden te meer om te genieten van het hier en nu.