Sabine Hagedoren : “Voor mij is er geen goed of slecht weer”

Al 27 jaar vertelt weervrouw Sabine Hagedoren ons met evenveel enthousiasme over regen en zonneschijn. Plus Magazine zocht haar op.

Het is een zonnige dag, precies zoals voorspeld. We treffen de immer opgewekte weervrouw tussen twee weerberichten door in de VRT-studio’s. Tijdens de middagpauze. Want het tempo ligt hoog: meerdere weerberichten per dag, voor een veelvoud aan kanalen van de openbare omroep.

Is je job in die kwarteeuw sterk geëvolueerd?

O absoluut. Toen ik in 1993 begon, moesten we nog langs het KMI rijden. De weerkundige kaarten werden dan hier door de grafisch vormgever getekend. Ik deed de job oorspronkelijk ook maar halftijds. Ik was daarnaast lerares fysica en chemie. Ik maakte één weerpraatje van 1.20 min. met drie weerkaarten: dag-, nacht- en weekoverzicht. Dat was het. Alleen al door de digitale revolutie is er ontzettend veel veranderd. Nu kan je op elk moment van de dag alle waarnemingen over de hele wereld zien.

Kan je het weer ook beter voorspellen?

We meten meer en sneller, waardoor de weersvoorspellingen veel betrouwbaarder en accurater zijn dan vroeger. Het gebeurt nog zelden dat we een zonnige dag aankondigen die een regendag wordt. Vroeger gebeurde dat wel. Armand Pien, in zijn tijd, maakte drie keer per week een weerbericht. Hij moest zich baseren op gegevens van de dag ervoor. Dat is nu ondenkbaar. Om de vier uur zijn er updates. Ik heb weerpraatjes na het middagnieuws, op verschillende momenten op de radiozenders, om 18 en 20 uur op tv en dan nog via alle sociale media. Daardoor is dit echt wel een fulltime job met een hels tempo. En als mensen ontevreden zijn over het weer, zijn wij nog altijd de kop van jut hoor. Al is dat nu meestal wel met een knipoog.

Komt er ooit een betrouwbaar langetermijnweerbericht? Stel: ik plan een tuinfeest volgende maand.

Voor de komende tien dagen kunnen we betrouwbare voorspellingen doen. Voor een langere periode acht ik het quasi onmogelijk. De weermodellen verbeteren natuurlijk continu, dus zeg nooit nooit. Maar een voorspelling voor volgende maand zal nooit even betrouwbaar zijn als voor de komende vijf dagen. Daar zullen we moeten leren mee leven.

Als weervrouw heb je vanop de eerste rij met de klimaat-opwarming te maken.

De klimaatverstoring ligt mij nauw aan het hart. We moeten ons echt zorgen maken. De warmterecords volgen mekaar op. De afgelopen 10 jaren waren wereldwijd de warmste ooit gemeten. Vorig jaar haalden we in ons land 40 graden. Aan het begin van mijn carrière had ik nooit gedacht dat ik dit ooit zou moeten aankondigen. Toen ik op de universiteit zat, meer dan 30 jaar geleden, voorspelden mijn professoren dit al. Ze krijgen gelijk. Uiteindelijk moeten wij met z’n allen het tij keren. Maar dat is niet zomaar met één vingerknip op te lossen. Niet iedereen kan de auto voor de fiets inruilen. Elke dag van Bornem 40 km naar de VRT fietsen is voor mij bijvoorbeeld fysiek te zwaar. Ik probeer vooral duurzaam te consumeren. Mij telkens wanneer ik iets koop af te vragen: heb ik dit nodig?

Over het weer praten is je werk. Is het ook privé belangrijk? Bepaalt het je humeur?

Voor mij is er geen goed of slecht weer. Er is zon of regen, koud of warm weer. Naar elk weer kan je je kleden. Mijn humeur wordt dan ook zelden door het weer bepaald. Elke bui gaat ook weer over. Als er nu iets is waar je je moet bij neerleggen is het wel het weer.

Ben je optimistisch van aard?

Ik ben effectief iemand voor wie het glas vaker half vol, dan half leeg is. En als ik een slechte dag heb, ben ik wel professioneel genoeg om dat de verbergen. Want de kijker heeft daar natuurlijk geen boodschap aan. Ik kan werk en privé goed scheiden en mij afsluiten van problemen thuis. Ik vertel ook bewust niet te veel over mijn privéleven. Ik baken dat af.

Toen vier jaar geleden je echtgenoot overleed, ben je wel naar buiten getreden met je privéleven.

Ik heb voor het eerst mijn verhaal gedaan in het tv-programma Die Huis, bij Eric Goens. Dat was voor mij heel speciaal. Ik heb daar toen mee ingestemd omdat de opnames in Zuid-Afrika gebeurden, een land waar Jurgen en ik samen graag naartoe wilden reizen, maar wat we helaas niet meer hebben kunnen doen. De lievelingswijn van mijn man was Zuid-Afrikaans. En de wijngaard waar hij wordt gemaakt, lag vlakbij dat huis. Dus ging ik alleen. Dat was heel emotioneel, eigenlijk ging ik ook wel een stukje met hem. Ik wilde daar even een deel tonen van wie ik ben, hoewel ik dat normaal niet doe.

Je bent nadien zelfs meter geworden van het Rouw- en Verliescafé.

Die uitzending heeft ontzettend veel reacties losgeweekt. En het Rouw-en Verliescafé heeft mij toen gevraagd. Het is opgericht door rouwconsulenten en heeft als bedoeling rouwende mensen op weg te helpen. Door te praten over je moeilijkheden raak je ze voor een stuk kwijt. Dat heb ik zelf zo ervaren. Ik hoop anderen de handvaten aan te reiken die ook mij hebben geholpen. Ik heb het geluk een sociaal netwerk te hebben waarop ik kan terugvallen. Daar heb ik kunnen in uitrusten. Ik besefte van in het begin goed hoe belangrijk dat was. Alleen geraak je niet door een rouwproces. Dat is te zwaar. Je hebt de hulp van anderen nodig. Maar niet iedereen heeft een netwerk. Dan kan het helpen om anderen te ontmoeten. Da’s de bedoeling van het rouwcafé. En weet je: bij mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, heb je maar een half woord nodig om mekaar te begrijpen. Er zijn anderzijds ook mensen die graag willen weten hoe ze iemand die rouwt kunnen helpen. Veel mensen die naast een rouwende staan, willen wel iets doen, maar weten niet wat.

Hoe kan je helpen?

Heel vaak denken mensen: ik zal de rouwende maar gerust laten. Nee! Mensen zijn bang om het foute te doen. Maar die angst is niet nodig. Je kan ook gewoon zeggen: ik wil je helpen, maar weet niet hoe. En dan weten ze tenminste dat je er bent. Dat kan om simpele dingen gaan: soep maken, de kinderen van school halen, de strijk. Als mensen kleine zaken overnemen, kan dat een groot verschil maken. Dat maakt je rouw draaglijker, zodat je geen loodzwaar gewicht moet meedragen op je rug.

Wat maakte voor jou het verschil?

Dat waren uiteenlopende dingen, mensen die praktische zaken overnamen, maar ook gewoon samen een kop koffie drinken en babbelen. In het begin had ik ook heel sterk de behoefte om de herinneringen aan Jurgen te delen met de mensen die hem ook hadden gekend.

Op het werk had je niemand iets verteld.

Frank Deboosere was op de hoogte, maar voorts hield ik het voor mezelf.Dat was een bewuste keuze. Wanneer ik mijn collega’s erover zou verteld hebben, zouden ze misschien anders op mij gereageerd hebben. En dat wilde ik niet. Ik wilde gewoon nog over de middag kunnen lachen en een mop vertellen. Ik had dat nodig om daarna terug naar het emotioneel zware te gaan. Het was voor mij ook belangrijk om mijn zinnen op het werk te verzetten. Voor mij werkte het wanneer ik hier even mijn kop in het zand kon steken en alles gewoon doorliep.

Is een rouwproces iets dat ooit stopt?

Je leert er mee omgaan. Verdrietmomenten zullen deel blijven uitmaken van mijn leven. Ik vind dat niet erg, ik weet dat ze ook weer over gaan. Ze horen gewoon bij het leven. Al komen ze ook vaak als ik ze niet verwacht. Wanneer ik iets zie dat mij doet denken aan Jurgen, of bij een bepaald lied-je, waarbij ik denk: daar hebben we op gedanst... Ik laat het gewoon gebeu-ren, als er dan iemand bij me is met wie ik de herinnering kan delen, is dat fijn. Maar als dat niet zo is, laat ik het gewoon gebeuren. Daarna herpak je je weer. Je gaat weer verder met de strijk.

En hoe gaat het nu?

Goed. Deze zomer is het vier jaar geleden dat Jurgen overleed en toch lijkt het veel korter geleden. Ook mijn twee kinderen moeten het gemis van hun papa voor de rest van hun leven meedragen. Maar ik wil dat ze plannen blijven maken, zich amuseren en plezier maken. Die twee dingen kunnen naast mekaar bestaan. Genieten van het leven betekent niet dat je een overleden geliefde vergeet. Dat is voor mij zo en voor hen ook. Elke dag is een nieuwe dag om er iets moois van te maken.