Anne Vanderdonckt

Opgelet, familiegeheim!

Anne Vanderdonckt
Anne Vanderdonckt Redactiedirecteur van Plus Magazine

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Zoals de meeste kinderen fantaseerde ik dat mijn ouders niet die waren van elke dag – zij die zich verplicht voelden me te frustreren, zodat ik kon opgroeien -, maar wel een prinsenpaar, oneindig goed en mooi, dat me op een dag zou terugvinden. In het leven van een kind is die zoektocht de normaalste zaak, of die nu bijblijft of niet, en waar het later eventueel een klein schuldgevoel aan overhoudt. Maar niet bij mij: mijn ouders hebben dit soort verhalen altijd met respect aanhoort, al was het met pretogen.

In mijn familie waren geen geheimen, noch geheimzinnig gedoe. Alles werd aan tafel besproken, op voorwaarde dat het binnenskamers bleef. Al moest wat echt privé was wachten tot bij de afwas, in besloten kring. Anderzijds kwam niemand op bezoek zonder vooraf een uur af te spreken. En geen enkele lade was op slot, want niemand haalde het in zijn hoofd er een open te trekken in afwezigheid van de eigenaar. De sloten waren onzichtbaar, maar iedereen wist dat ze er waren.

A priori dus geen grote geheimen om over te fantaseren, of te duchten. Hoewel... Ken je iemands leven echt, ook al is het je allerdichtste familie?

Het feit dat ik het appartement van mijn ouders moest leegmaken, heb ik dan ook als een vorm van geweld ervaren. Geweld tegen zij die nog in leven waren en van wie ik in hun privéleven zat te graven; zij die ondanks hun afhankelijkheid nog altijd mijn ouders waren. Geweld ook tegen mezelf, die helemaal geen zin had om door het sleutelgat te turen, hun leven tot in de details te kennen, inclusief de meest prozaïsche. Ik was ontzet toen ik de vele paar schoenen in hun huis ontdekte, maar met welk recht? Waarom hielden ze die allemaal bij? En waarom hing die anorak vol vlekken in de kast in plaats van hem naar de droogkuis te brengen? Hoewel je je er met alle macht tegen verzet, heb je snel een oordeel klaar.

Ik krijg de opmerking van mijn buurvrouw maar niet uit mijn hoofd, toen ze niet meer in staat was het huishouden te runnen: “Weet je, het ergste zijn al die onbekenden die in je kasten zitten en er zich noodgedwongen meester van maken”. En dan zijn er nog al die documenten die je moet doornemen, al die foto’s uit tijden die je niet hebt gekend, die je moet bijeen zoeken. Ook daar geen geheimen. Geen prins die een wiegje met een kind in had gedropt. Als je erover nadenkt, dan is het geheim dat het beste aan de definitie beantwoordt niet dat wat de waarheid niet onthult, maar eerder dat wat je niet vermoedt. Het is bekend dat ook wat niet wordt uitgesproken het leven van mensen kan beïnvloeden, zonder dat ze de oorsprong van hun onbehagen kennen.

Dus, welk geheim? Of misschien toch... Je kan je er niet van weerhouden te fantaseren... Gefascineerd te zijn door verhalen over waarheden die post mortem aan het licht komen, zonder dat ze helemaal opgehelderd raken. En de nabestaanden achterlaten met hun veronderstellingen en veralgemeningen. Beeld je in hoe verwoestend het kan zijn voor wie zo’n bom ontdekt... Een die, in tegenstelling tot de charmante prinselijke verwekker, wel degelijk bestaat (lees verder)

Partner Content