Anne Vanderdonckt

Op jouw leeftijd?

Anne Vanderdonckt
Anne Vanderdonckt Redactiedirecteur van Plus Magazine

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Ik ben hopeloos verliefd geworden op een huis. Geen enkel argument had me ervan kunnen weerhouden. Hoe het eruit ziet? Simpel: vink de lijst af met criteria die door iedereen naar voren worden geschoven als de ideale woning om oud in te worden, inclusief door mezelf al jaren in dit magazine. En stel je daarna net het tegenovergestelde voor: zo ziet mijn huis eruit.

Hoe vaak heb ik het al niet moeten horen, diplomatisch en minder diplomatisch: ‘Is dat wel verstandig op jouw leeftijd?’ Wel nee, het is niet verstandig. En dan? Ik heb de contouren van mijn canapé altijd laten primeren op het comfort. Het deert me niet om zere voeten te hebben, als mijn schoenen mooi zijn. Waarom zou ik nu andere prioriteiten stellen? Waarom zou ik niet langer mezelf mogen zijn?

Mijn hele leven ben ik redelijk geweest. Hoogtijd om het niet meer te zijn. Dát is wat mijn leeftijd me voorschrijft. Geniet! Want het leven is kort, en ik heb te veel mensen gefrustreerd zien raken omdat ze hun echte verlangens opgaven, onder druk van wat de conformistische samenleving hen voorkauwde.

In de 25 jaar dat ze nog in goede gezondheid waren, nadat ze waren verhuisd naar het ideale appartement om comfortabel oud in te worden, is er geen dag voorbijgegaan dat mijn ouders geen heimwee hadden naar hun huis met tuin. Een kwarteeuw.

Vijftigers, de kinderen het huis uit, geen geldzorgen. Waarom denken Michel en Marie eraan het huis waar ze het zo naar hun zin hebben te ruilen voor een appartement in de stad, een idee waar ze hun neus voor ophalen? ‘Omdat we 50+ zijn, de kinderen het huis uit zijn, zo hoort dat’. En als de vraag die je je écht zou moeten stellen nu eens is: heb ik daar zin in en moet ik hier weg, ook al is dat voor niets nodig?

Ik krijg de kriebels als mensen, aan wie ik zonder veel uitleg aankondig dat ik verhuis, meteen repliceren dat ik groot gelijk heb, dat ik moet denken aan mijn oude dag (die wel nog niet voor morgen is n.v.d.r.) en aan een aangepaste woning. Heb ik dat dan gezegd?

Dwing me niet om te zeggen wat ik niet gezegd wil hebben: ik oordeel hier niet dat de ene keuze beter is dan een andere. Dat iedereen in eer en geweten doet waar hij/zij zich het best bij voelt, naar verlangt, behoefte aan heeft, zonder zich een keuze te laten opdringen. En doe dat hele door leeftijd beperkte discours maar op de schop. Lang haar, dat hoort toch niet na 50! Evenmin als die korte rok! Of die te felle lippenstift! Of nog, die kleine sportkar voor ‘overjaarse dandy’s’! En dat jongere lief!

Opgeven. Opgeven. Opgeven. Awel, nee!

Het ergste is: je dromen opgeven. En zoals in het mythische gedicht van Ronsard ‘wanneer ge oud zult zijn, en kaarsevlammen beven...’, terugblikken op de gemiste kansen. Dat waar je spijt van hebt gaan voeden zoals ongewenste insecten.

Bravo voor de Indische vrouw die, stralend van geluk, in de Staat Kerbala zopas haar alfabetiseringsdiploma heeft gehaald... op 104 jaar. Ze droomde ervan te kunnen lezen en schrijven. Ze heeft haar droom waargemaakt. En heeft intussen ongetwijfeld de verzuurde geesten wandelen gestuurd die tegen haar hebben gezegd: ‘Op jouw leeftijd!’

Partner Content