Anne Vanderdonckt

Omaatje en andere stereotypen

Anne Vanderdonckt
Anne Vanderdonckt Redactiedirecteur van Plus Magazine

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

We zijn het stilaan gewend: sociale media die maar niet uitgepraat raken over witte haren. #diversiteit, #laatdenatuurzijnganggaan. “Wat staan ze prachtig, wat zou ik graag op die manier oud worden, wat fijn toch die leeftijd, wat is oud worden met rimpels toch mooi”, gonst het van de commentaren, die etnologische bouwstenen van de eerste helft van de 21ste eeuw. Ja, maar je moet ook niet te ver gaan. #nietoverdrijvenhé, luidt het bij de toeschouwer, die niet van gisteren is.

Zoals die foto op een blog, die onlangs alle aandacht trok. Een foto van een zelfverzekerde vrouw met sneeuwwitte haren, in een broek en trui van het zuiverste staalblauw. Simpel en sprekend. Wat prompt voor ge-ja-maar zorgde, dat lovende commentaren uit hun politiek correcte verdoving deed ontwaken. “Wat staan die witte haren prachtig, maar waarom die schreeuwerige outfit die haar zo streng doet lijken? En die uitdagende houding die niet overeenstemt met haar leeftijd? Pasteltinten hadden haar veel beter gestaan. Voor mij rijmt leeftijd met vriendelijkheid, zachtheid en sereniteit.” En wijsheid, vergeet ook de wijsheid niet, gekscheert de toeschouwer, sarcastisch.

Waarom wordt leeftijd, tegen elke logica in, altijd geassocieerd met confituur op grootmoeders wijze en niet met Catherine/Patricia/Isabelle, vrouwen van 50, 60, 70 of meer, die werken, reizen, verliefd en nieuwsgierig zijn?

Toch is het beeld dat de samenleving van de grootmoeder heeft (of van de vrouw die met de menopauze flirt, nu we toch bezig zijn met alles op een hoop te gooien en verregaand te veralgemenen, grinnikt de toeschouwer, intussen slechtgezind), strikt genomen niet helemaal fout. De passieve, lieve, aseksuele, onschuldige oma is een reconstructie uit vervlogen tijden. Een mentale reconstructie van een geïdealiseerde wereld waar we graag naar teruggrijpen, een wereld die ons geruststelt in dit ontspoorde heden. Net zoals de cafés die vandaag hun klanten onderdompelen in iets wat op gisteren lijkt, met formica, gammele stoelen en vrouwentongen. Waar de astronomische prijs van de veelgeprezen koffie een loopje neemt met die vintagewereld, betreurt de toeschouwer, teleurgesteld.

Dus, Oma Nova of powerwoman Monique? Kies zelf maar, op voorwaarde dat het jouw keuze is. Want sommigen zien zichzelf al wegdromen aan de haard, lekker ingeduffeld in een ruiten plaid, terwijl ze een kamillethee slurpen, eindelijk rust! Maar op de vele blogs lees je ook hoe anderen hun toekomst zien: “Ik hoop dat ik een furie van een oude vrouw wordt” of “voor mij geen brave vrouw, niet op de manier waarop de samenleving over braaf denkt.”

Een vrouw zoals Jane Fonda, bijvoorbeeld, die op 83 vooroploopt in klimaatbetogingen. En wanneer ze daarvoor wordt opgepakt, in de deftige pers als ‘omaatje’ wordt weggezet. Een pers die intussen in haar pagina’s wel stereotypen allerhande blijft aanklagen, spot de toeschouwer, perplex.

Partner Content