Nee, een 50-plusser is geen e-dinosaurus!

Het is niet omdat wij als 50-plussers geen digital natives zijn, dan we digitaal incompetent zouden zijn. De cijfers bewijzen het!

De scene speelt zich af in een winkel van huishoudtoestellen. De verkoopster prijst me een wasmachine aan met een bedieningspaneel waar zelfs de cockpit van een Boeing bij verbleekt. “Wat je met deze machine allemaal niet kan, mevrouw. Het volstaat haar te programmeren, hier, en ook daar, en dan enkel nog ginder te drukken en klaar!” “Ja, maar ik heb dat allemaal niet nodig, ik heb genoeg aan de basiswasprogramma’s.” Het kind kijkt me begripvol aan: “Ach, ik zie het, de informatica schrikt u wellicht af, het is nochtans eenvoudig, weet u!” Ik moet diep in mijn kalmte-alleen-kan-je-redden-reserve tasten om mijn waardigheid niet te verliezen. Ik maak haar duidelijk dat ik al een computer gebruikte nog voor ze de eerste vlek op haar kruippakje kon maken. Wat denkt die wel!

Ik heb de buik vol van het absurde cliché dat non digital natives weggezet worden als dinosaurussen die met hun lompe poten in de geconnecteerde wereld rondploeteren. Uitgebreid onderzoek van de UGent heeft recent orde op zaken gezet. De conclusies lees je in dit magazine, en geloof me: het is schitterend nieuws. Want vijftigplussers voelen zich helemaal niet plomp verloren, meer nog, met sommige toepassingen kunnen ze beter overweg dan jongeren. Met dank aan de wetenschap die ons deze statistieken bezorgde, komt de waarheid nu eindelijk bovendrijven!

Het klopt dat 50-plussers niet met een iPad in de wieg geboren zijn of met een smartphone als verlengstuk van hun vingers. Maar heb je al eens stilgestaan bij de talloze veranderingen die wij hebben doorgemaakt en waaraan we ons met glans hebben aangepast? Geen betere manier om de elasticiteit van je brein te oefenen. Beeld je eens in, toen ik in dit vak stapte, hamerden journalisten nog als volleerde beiaardiers op schrijfmachines. Thuis had ik een elektrisch exemplaar (bedrijven lopen technologisch nooit vooruit op de privé, wat een bewezen bron van stress is bij werknemers die efficiënter gewoon zijn). En toen kwam de computer. Met in zijn kielzog een onwaarschijnlijk aantal, vaak radicale, veranderingen en programma’s die moesten worden aangeleerd. Net als het internet, dat de kleinste uithoek van ons leven heeft ingepalmd. Muziek, foto’s, boeken... de dematerialisering schrikt ons niet af. We zijn van de ene wereld in een andere terecht gekomen, gewend als we zijn om ons aan elke vernieuwing aan te passen, zonder te vergeten hoe het vroeger was. We hebben er een kritische geest aan overgehouden, die ons behoedt tegen uitwassen, onder meer op het vlak van de privacy op sociale media.

Als ik het even uitreken, dan deel ik al meer dan 30 jaar mijn leven met de computer. Ik heb er spuuglelijke gekend, zoals de eerste Tandy, en fel gegeerde zoals de design iMac, die toen enkel voor professionals was weggelegd, gevolgd door verplaatsbare, draagbare en miniatuur versies. Dertig jaar. Dat zijn meer jaren dan de geconnecteerde generatie tot nog toe heeft geleefd.

Q.e.d. en no hard feelings, jonkies :-)!