Mijn zero stiltedag

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

7 uur. Een arbeider gaat het troittoir te lijf met een drilboor. Ik zet de radio luider. Goed zo: nu hoor ik ook de ochtendlijke oprispingen van mijn koffiecapsulemachine niet meer.

8 uur. De technici die ervoor moeten zorgen dat de lift van mijn gebouw aan de normen voldoet, halen hun hamers en boren boven. Vlak naast mijn badkamer. Mijn haren rechten zich op mijn hoofd. Ik zet de radio luider. Goed zo: nu hoor ik het gezeur van mijn elektrische tandenborstel niet langer.

9 uur. Om mijn haardos te temmen, die door het boren onder hoogspanning is komen te staan, ga ik naar de kapper. Ik ga zitten en neem een magazine om me te ontspannen. De elektropopmuziek brult. De hippe kapper brult mee. Hij zet zijn woorden kracht bij met gebaren, kwestie van niet verkeerd begrepen te worden. Twee vingers parallel en horizontaal, wil zeggen: ‘ik snij er zoals gewoonlijk 2 cm af?’ Goed zo: ik vergeet even de herrie van de haardrogers.

10 uur. File. Politiewagens vlammen voorbij met loeiende sirenes. In hun kielzog ambulances met huilende sirenes. Gevolgd door opgefokte chauffeurs, die zich wreken op hun claxons, en door het gebrom van een helikopter die de buurt afspeurt. Goed zo: nu hoor ik de verkeersberichten niet meer die even onverwacht in mijn auto opduiken als een Tasmaanse duivel (een agressief buideldier met een bloedstollende kreet).

12 uur. Lunch in een restaurantje. Een charmezanger schreeuwt luidkeels zijn liefdesverdriet uit. De ober weigert om het geluid te dimmen. Goed zo: nu hoor ik de gesprekken aan de tafels rondom mij niet. En evenmin wat mijn gesprekspartner zegt, die moet me maar een mail sturen.

13 uur. Nog snel een chemisier kopen in een boetiek in de buurt (eet nooit pasta met tomatensaus als je een witte bloes draagt). De verkoopster roept me de prijs toe, kwestie van boven de Grootste Successen van Céline Dion uit te geraken. Ik versta haar niet, ik probeer te liplezen. Ze roept zoiets als ’10 euro’. Ze zei ‘100’!

14 uur. Ik rij de parking op. Twee parkieten bekvechten hoog in een boom. Ik snauw hen toe: ‘Meeuwen, kop dicht! We zijn hier niet bij The Voice!’ ’t Is toch waar... Als je ze laat doen...

18 uur. In de supermarkt. ‘Deze week malse sandwiches in de aanbieding’. ‘De kleine Louis wacht op zijn mama aan het onthaal’. ‘Een verantwoordelijke groenten en fruit voor kassa 8’. De metaalklanken van de berichten overlappen de meeslepende muziek die moet aanzetten tot kopen. Een baby zet zijn keel open (100 dB, bijna zo luid als een rockconcert) en schreeuwt het geroezemoes van de klanten, het bliepen van de scanners en het gebral van schermen die reclame spuien voor miraculeuze schoonmaakproducten aan flarden. In Frankrijk zetten Super U supermarkten sinds december elke week twee uur de muziek uit en dimmen ze het licht, zodat klanten met autisme in alle rust kunnen winkelen. Er ligt ook een wetsvoorstel voor in het parlement dat deze maatregel moet veralgemenen. Applaus!

19 uur. Terug thuis. Ik neem de lift. Hé, er is geen muziek meer in de lift...