Anne Vanderdonckt

Mevrouw Biefstuk

Anne Vanderdonckt
Anne Vanderdonckt Redactiedirecteur van Plus Magazine

Op de speelplaats weergalmen schelle kreten, die zelfs de meest geharde trommelvliezen doen springen. De troep kinderen heeft de plek overspoeld met een energie die een knallende champagnekurk het nakijken geeft. De rosse kat van de conciërge heeft zich in zeven haasten in de dikke boom verschanst, waar de meisjes een witte elastiek aan vastgemaakt hebben, die ze hebben gejat uit moeders naaidoos. Om beurt springen ze, onvermoeibaar, tussen de gestrekte elastiek, die een van hen opgespannen houdt. Het is 10 uur. Het ruikt naar Melocakes, zuurballen – die weergaloze zure snoepjes die je tong openhalen -, Mars-repen, Prince-koeken, industriële suikerwafels, colalolly’s en paprikachips, die de pietjes-precies onder hen proberen af te likken zonder ze te breken. En daar zitten echte kampioenen bij. Een meisje – Joost mag weten waarom het altijd meisjes zijn – bijt in een appel, die niemand haar benijdt.

Het is 10 uur, ergens in de prille jaren ’70. De juffen staan samen te kletsen. Vanuit hun ooghoek houden ze de snotneuzen in de gaten, die ze met één kwade blik nog min of meer in bedwang weten te houden.

“Anne, kom eens hier, alsjeblieft?” Oei! “Dat meisje daar bij het hek, met krulletjes, een bril en een blauwe jurk. Die woont toch in jouw straat, niet? Ken je haar naam?” Oef, die ken ik. “Ze heet Michèle, mevrouw”. “Michèle, en hoe nog? Weet je dat ook?” En of ik het weet! Zoals alle kinderen draagt ze de naam van haar vader en haar moeder. Die kleine heet Biefstuk. Fier als een pauw, maar met de valse bescheidenheid van een heldin uit De Vijf, antwoord ik dus: “Michèle Biefstuk, mevrouw”. Majesteitsschennis! Ondermijning van het gezag! De Juf is overtuigd dat ik de draak met haar steek: ze zal het incident vanavond aan mijn moeder rapporteren. Arme, goedlachse mama, die ernstig probeert te blijven tot ze kan wegduiken in haar Fiat 600 die om de hoek staat. Biefstuk, da’s uiteraard een bijnaam! Zoals we het in onze straat over de Blonde, de Dubbele meter, de Roste hebben. Bij mevrouw Biefstuk is dat omdat ze, telkens als we haar kruisen, over de biefstukken praat die ze voor het avondeten gaat klaarmaken. Om zich in de kijker te werken, om te tonen dat ze rijk is, natuurlijk. Biefstukken, het zou mij verbazen dat ze er zo vaak eet als ze erover praat, toe maar.

Vandaag kondigt de prestigieuze Oxford University aan dat ze niet langer rundvlees zal serveren in het studentenrestaurant of verkopen in de campusshops, omwille van de klimaatopwarming. Ze volgt daarmee het voorbeeld van de poepchique Cambridge University. Gek toch hoe snel statussymbolen kunnen veranderen.

Hm, hm... Heb ik het al over mijn carpaccio van courgettes met chiazaad gehad?

Partner Content