Martine Prenen: ''Vanaf 50 zet je jezelf weer op de wereld''

Menopower? Daar willen we toch wel van nabij mee kennismaken. En dus spreken we af in Brasschaat, niet zo ver van haar woonplaats in het rustige Kalmthout. Martine Prenen steekt meteen met veel vuur van wal.Je krijgt een ongelooflijke energieboost. Raar dat daar nooit over gesproken wordt, want het is wat vele vrouwen ervaren. Je wordt weer krachtiger, ondernemend en zit vol plannen. In de menopauze ligt de focus erg op jezelf. Je bent je bewust van je talenten, maar ook van wat er is misgegaan. Moeder Natuur geeft vrouwen in deze fase een grote vuurbal, waardoor ze vooruit kunnen. Als je de typische kwaaltjes even opzij parkeert, komt er heel wat boven: oud zeer, ideeën, stress, verdriet. Die emotionele bagage heeft een grote impact op menopauzekwalen. Ze worden alleen maar zwaarder als je je emoties blijft negeren. Het is belangrijk ermee aan de slag te gaan. En de natuur geeft je op dat moment de nodige levensenergie om bepaalde confrontaties aan te gaan. Ik zie sommige vriendinnen in die fase knopen doorhakken: de ene is een foodtruck begonnen, de andere naar het buitenland getrokken. Ook met je partner kom je op een cruciaal punt: je gaat uit mekaar of vindt mekaar terug. De power bestaat erin dat je plots heel goed weet wat je wil. Er gaat een groot spotlicht aan: bam!Het is wetenschappelijk bewezen dat onze hersenen echt veranderen, zoals in de puberteit. Vrouwen komen los van het zorghormoon en gaan er niet meer onder gebukt. Het is dat hormoon dat ons vaak ophoudt en ons een schuldgevoel bezorgt. Toen ik mijn zoon destijds naar de onthaalmoeder bracht, huilde ik. Het oestrogeen zat in de weg, terwijl ik mijn werk erg graag deed. Sinds mijn vijftigste ben ik minder gefocust op mijn nest, want mijn zoon kan bijna op eigen benen staan. Ik ben ook minder gericht op mijn partner, want heb met de jaren geleerd dat ook hij op eigen wieken kan vliegen. En dus gooi je veel af. De eerste 50 jaar ben je bezig met een lief vinden, een gezin opbouwen. Vanaf 50 zet je jezelf terug op de wereld. Zo heb ik het ervaren. Gelukkig zijn veel dingen intussen veranderd, maar ons oerinstinct speelt toch. Het zorghormoon werkt tegen als je naar buiten wilt. Wanneer dat hormoon afneemt, gaat alles makkelijker. Niet voor niets waren Nobelprijswinnaressen allemaal boven de vijftig.Ik heb er ettelijke maanden over gedaan. Ik was 48 en zat op de bank met een dekentje naar een duf tv-programma te kijken. Ik had geen zin om dingen te doen, voelde mij niet lekker en herkende mezelf niet meer. Ik begon te zoeken naar wat er aan de hand was, maar had daar weinig energie voor omdat je in de premenopauze net heel moe bent. Toen uitgeverij Lannoo mij vroeg een boek te schrijven over de menopauze, ben ik met deskundigen gaan praten. Ik wou een makkelijk boek, want deprimerende of moeilijke boeken over de menopauze zijn er al genoeg.Onvoorstelbaar! Ik dacht lang omdat sterke vrouwen altijd onderdrukt zijn. Het heeft natuurlijk ook te maken met de media die vooral jonge, sexy babes willen. Oudere vrouwen mogen komen praten over incontinentie of een vals gebit. Daarom denken velen: na de menopauze is het gedaan, dan ben ik afgeschreven. Mijn boek is een signaal om te zeggen: het is niét voorbij. Het begint gewoon opnieuw, maar anders. Je brein verandert, de manier waarop je naar de wereld kijkt. Gebruik dat ten goede, want je bent dan een wijze vrouw. Gelukkig is er in de media veel aan het veranderen. Men begint zich te realiseren dat veel vrouwen zich niet meer herkennen in wat ze zien.We hebben rolmodellen nodig. Waar zijn ze? We zien toch nog altijd weinig oudere vrouwen. Zelfs in Hollywood hebben ze het moeilijk of moeten ze hun gezicht zodanig laten opspuiten dat ze van plastic lijken.Het is een krachtig en laagdrempelig medium. Ik denk bij tv vooral aan het bereik. Met een tv-programma voor 50-plussers of over de menopower zouden we een zeer grote groep bereiken. Ze mogen mij altijd bellen.Ik werk aan mijn eigen YouTube-kanaal met coach Jacky Deforte, ook een menopower vrouw. Wij maken ludieke filmpjes, Mar10 minuutjes, met praktische, gezonde tips. Ze gaan over de menopower, maar ook over me-time.Ach, iedereen moet er uitpikken wat voor hem of haar werkt. Ik probeer niet belerend te zijn. Je moet je innerlijke kompas volgen en geen extreme dingen doen. Sommige mensen zijn dat kompas kwijt. We leven in zo'n snelle wereld. Ook dat is menopower: vertragen omdat je lichaam dat vraagt. Zo ging het bij mij. Ik zat met een dekentje op de sofa omdat ik veel te hard was gegaan. Je lichaam zegt: nu kalmer aan! Als je die rust neemt, kom je erdoor. Ik ben nu 53 en bijna door de menopauze heen. Onze bedoeling met Mar10 minuutjes is een community te creëren van vrouwen die mekaar helpen. Want veel vrouwen lijden in stilte, durven er met vriendinnen of hun partner niet over te praten. En veel artsen zijn ook niet communicatief.Ik heb gelukkig een communicatieve man. Maar toen ik de menopauze aankaartte, kreeg ik toch als antwoord: klinkt niet sexy. Toen ik thuiskwam met mijn research viel zijn mond open. Er was zoveel dat hij niet wist! Hij is nochtans opgegroeid met twee zussen. Mijn eigen moeder heeft er trouwens nooit met mij over gepraat. Mijn dochter Joëlle wordt 33. Wij praten wel open met mekaar.Ik ben van nature een positivo. Maar ik moet er ook aan werken. Eigenlijk heb ik op een goed moment in mijn leven beslist te genieten. Minstens één keer per dag probeer ik goed te lachen. En als dat niet lukt, doe ik alsof ik lach. Dan maak ik tenminste nog endorfines aan. Ik ben ook zoveel mogelijk trouw aan wat mijn ziel mij ingeeft. Soms is het natuurlijk moeilijk positief te blijven. Je moet het journaal maar bekijken en je wordt moedeloos. Ik vermijd elke dag naar die gruwelbeelden te kijken, niet omdat ik naïef ben, ik weet best wel wat er gaande is in de wereld. Maar ik ben mij erg bewust van wat die prikkels met mij doen, ik kan er niet van slapen. Dus ik probeer die dingen van mij af te zetten en heb daarvoor trucjes ontwikkeld: de natuur in, bewegen, op de trampoline springen, schrijven. Of bijvoorbeeld mijn dankbaarheidswandeling. Ik weet dat dit ongelooflijk naïef klinkt, maar het werkt. Bij elke stap die ik zet, dank ik voor iets, zo tel ik mijn zegeningen: kinderen gezond, leuke honden, de zon die schijnt. Na 100 stappen is de ellende wat weggedeemsterd. Ik doe dat omdat het voor mij helpt. Het is mijn weg.