Linda De Win: ‘Je interesse stopt niet op 65’

Vier maanden geleden ging politiek journaliste Linda De Win – dik tegen haar zin – met pensioen. Wij willen graag weten hoe het haar nu vergaat.

Ruim 33 jaar werkte Linda De Win bij de VRT-nieuwsdienst. Bekend werd ze vooral met haar programma Villa Politica, waarin ze er niet voor terugschrok op hoge hakken jacht te maken op politici. Gaandeweg met almaar meer plezier en minder gêne, een stijl die haar een plek gaf in het clubje van memorabele tv-persoonlijkheden. Geen wonder dat ze geen zin had om haar droomjob te ruilen voor een rustiger bestaan.

Waarom wil je zo graag blijven werken?

Je interesse stopt niet omdat je 65 bent. Het werk is altijd voor een groot stuk mijn leven geweest, mijn identiteit. Ik was twee dagen per week in de Wetstraat en volgde de politiek voortdurend op de voet. Ik ontmoette veel mensen. Als dat wegvalt is het toch eventjes aanpassen. Tijdens de lockdowns heb ik mij dat zeer goed gerealiseerd en was ik heel blij dat ik de structuur van het werk had.

En hoe gaat het nu, na vier maanden pensioen?

Eigenlijk is het nog niet helemaal tot mij doorgedrongen. Ik heb een oogingreep gehad, en wel wat doktersbezoeken. Ik moet het voorlopig dus sowieso rustig aan doen. Ik heb wel enkele losse opdrachten: een boekpresentatie, een debat modereren, jurylid... Voor de komende maanden is dat wel genoeg, zo kan ik rustig uitkijken naar iets meer structureel.

Iets structureel? Nieuw werk?

Ja, inderdaad. Dolce far niente, dat vind ik nu eens een totaal verkeerd concept! Genieten is toch niet alleen maar niets doen. Ik heb nooit gedacht: o, er komt lekker veel vrije tijd aan, die ga ik nu eens invullen! Je moet een drijfveer hebben in je leven. Ik ben single en heb geen gezin. Ik kan mij voorstellen dat kinderen of kleinkinderen voor een stuk zin geven aan je bestaan. Ik zie dat bijvoorbeeld bij mijn buren die hun jonge kleinkinderen opvangen. Maar ik zoek die zingeving in datgene wat mij interesseert, en dat is de politiek. Natuurlijk zijn ook ten huize De Win allerlei dingen blijven liggen. Stapels lectuur, kranten en weekbladen die ik moet inhalen. Misschien ga ik nog wel reizen, hoewel ik dat in functie van duurzaamheid niet te veel wil doen. En ik ben van plan om de band met mensen die ik uit het oog ben verloren terug aan te halen. Maar als het écht spannend wordt, ga ik de politiek toch missen. Dan zou ik er liever bij zijn.

Dus niet helemaal afkicken.

Nee, waarom zou ik? Toch zeker niet van het nieuws. Daar blijf ik in geïnteresseerd. Maar ik moet natuurlijk na al die jaren afkicken van Villa Politica. Het zou een beetje zielig zijn als ik aan dat programma blijf vasthangen. Al ga ik zeker de eerste maanden niét heel de tijd kijken hoe mijn opvolgster ( n.v.d.r.Goedele Devroy) het doet.

Je gaat niet kijken?

Het is gewoon des mensen. Als ik kijk, ga ik vergelijken. Maar Goedele moet alle ruimte krijgen, ik wil geen schoonmoeder spelen. Dat zou niet fair zijn. Ik ben er zeker van dat ze het goed zal doen. Met een andere stijl, maar zo moet het ook.

Ze zei alvast dat ze meer gêne heeft.

Ik durfde effectief veel. Dat is zo gegroeid, want in het begin stond ik daar ook maar braafjes. Maar weet je, als je niet durft, heb je dit of dat interview gewoon niet. Het voelde trouwens nooit als stress. Ik heb mij de laatste tien jaar ontzettend geamuseerd. Niets was voorspelbaar en improviseren vind ik echt fijn. Ik leefde van die adrenaline. De val van de regering Leterme in 2008 hebben we live kunnen meemaken. De uitzendingen waarin veel onvoorziene dingen gebeurden: heerlijk!

Je hebt bijna 20 jaar de politiek van heel dichtbij meegemaakt. Heeft dat je kijk erop veranderd?

Niet echt. Politici zijn ook maar mensen. Er zitten wel machtsmensen tussen, die graag manipuleren. En er zijn politici die wel goed overkomen bij de buitenwereld, maar best vervelende karakters hebben. Nu ben ik er wel gerust op dat je niet aan mij kon merken wat ik van hen dacht. De overgrote meerderheid van de politici meent het ook goed. Jan Peumans ( n.v.d.r. voormalig voorzitter Vlaams Parlement) zei dat trouwens altijd: een derde werkt heel hard, een derde zijn backbenchers die hun job doen in commissies en een derde zit hier zijn jurkje of broek te verslijten. Dus ja, er zijn er die niet veel doen, maar ik kan toch zeggen dat de gemiddelde politicus het goed bedoelt. Ik ben dus zeker niet cynisch geworden. Het heeft ook mijn stemgedrag niet veranderd. En het blijft een ontzettend boeiende wereld.

Heb je ooit een ander beroep willen uitoefenen?

Als kind wilde ik wellicht zoals ieder meisje stewardess of zo worden, toen dat nog glamoureus leek. Vanaf mijn 16, 17 ben ik toch in de richting van journalistiek gaan denken. Dat had onder meer te maken met het Watergate-schandaal. Twee toen jonge journalisten van The Washington Post hadden daar een boek over geschreven. Dat las als een detective en het gaf mij ontzettend veel zin om onderzoeksjournalist te worden, maar daar ben ik nooit in terecht gekomen. Na mijn afstuderen heb ik gefreelancet in de geschreven pers. Ik heb ook even lesgegeven. Maar de sfeer van een school, de leraarskamer... dat lag mij niet. Mijn moeder was onderwijzeres. En ik heb gezien hoe dat veel van haar vergde. Ik wilde echt gaan voor journalistiek en heb doorgezet. In 88 kon ik starten bij wat toen de BRT was, een machtig instituut. Een van de eerste hordes die je moest nemen was de stemproef. Met mijn Antwerpse tongval, niet evident. Maar op een bepaald moment, in de periode dat VTM werd opgericht, ontstond er een ware leegloop bij de VRT. En dus veranderde men het concept. De stemproef kwam helemaal achteraan het examen en dat is mijn geluk geweest.

Mensen die jou kennen omschrijven je inderdaad als gedreven. Wat is je belangrijkste drijfveer?

Laten zien wat ik waard ben! In het laatste jaar van het middelbaar zei het PMS, nu heet dat CLB, dat de universiteit niets voor mij was, terwijl ik altijd bij de besten van de klas hoorde. Dat stond zo zwart op wit in een brief en ik was totaal verontwaardigd, net als mijn ouders. Ik ben aan de unief trouwens altijd geslaagd en heb nooit tweede zit gehad. Wij mochten thuis ook studeren wat we wilden. Ook al koos ik geschiedenis, waar je in die tijd niet zo veel mee kon. Weet je, soms hebben mensen een oordeel over je, en dan wil je vooral laten zien wat je kan, dat er meer in je zit dan ze denken. Dat had ik ook bij de VRT.

Politiek journalisten maken wel eens de overstap naar de politiek. Is dat een optie? Misschien is de tijd er rijp voor?

Dat denk ik niet (lacht). Ik ben ook nooit gevraagd. Ja, een aantal jaren geleden, als woordvoerder van een Vlaams minister. Maar dat heb ik nooit serieus overwogen. Al zou het interessant zijn om de politiek van de andere kant te zien. Maar dan zou ik mij moeten verbinden aan één partij. En ik voel mij met geen enkele partij verbonden. Ik zou het moeilijk vinden om in het gareel te lopen, partijregels te volgen. Het feit dat niemand mij vraagt, is wel een goed teken, dat wil zeggen dat ze niet weten waar mijn politieke voorkeur ligt.

Als je toch in de politiek zou stappen, zou je misschien kunnen wegen op het pensioenbeleid. Hoe moet dat er voor jou idealiter uitzien?

Niet verplicht stoppen op 65! Ik vind dat je moet kunnen doorwerken zolang je wil en kan. Kijk naar de VS: Joe Biden is 78, Nancy Pelosi, voorzitster van het Huis van Afgevaardigden, 81. Dat laatste is trouwens bevolkt met mensen die bij ons als oud worden beschouwd. Bij ons is er bijvoorbeeld Frank Vandenbroucke, die als minister van Volksgezondheid nog volop meedraait. Zolang je goesting hebt en je werk goed doet, waarom niet? Er moet sowieso langer worden gewerkt, er is een tekort aan arbeidskrachten, dan vind ik het raar om mensen die hun job graag en goed doen met pensioen te sturen. In sommige zware beroepen is het natuurlijk wel genoeg na 40 jaar. Maar laat iedereen dat voor zichzelf uitmaken. Ik heb gewoon goesting om nog iets te doen. In de tuin zitten met een boek kan leuk zijn, maar ik heb nog te veel energie, interesse, nieuwsgierigheid, en niet alleen naar politiek. Alles interesseert mij.

Er zijn wellicht ook dingen die je niét mist nu je met pensioen bent.

In de file staan van Antwerpen naar Brussel. Mij haasten om op tijd in de sportles te zijn. Dat mis ik niet!