Anne Vanderdonckt

Laat ze gerust achter!

Anne Vanderdonckt
Anne Vanderdonckt Redactiedirecteur van Plus Magazine

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Met een nakende verhuizing in zicht, ben ik mijn boeken aan het sorteren. Ook al maak ik geregeld schoon schip, toch heb ik (optimistisch geschat) nog enkele honderden romans op overschot, referentiewerken niet meegerekend, die staan niet ter discussie. Uiteraard blijven diegene over welke ik prefereer, waar ik erg veel plezier aan beleefd heb, die herinneringen oproepen, getuigen van veel talent. Maar goed, het zijn er te veel. Ik moet kiezen, afstand nemen.

Op het plein in het dorp staat een boekenruilkastje. Het principe is overal hetzelfde: je laat een boek achter, je neemt een ander boek mee. Sinds enkele maanden bevoorraad ik het kastje met mijn romans. Ze zijn recent, kwalitatief en in goede staat. Ze blijven nooit lang staan. Ik wijk enigszins af van het ruilprincipe: ik neem nooit iets mee terug. Mijn oprechte excuses voor deze daad van burgerlijke ongehoorzaamheid. Ik ben in elk geval erg gelukkig. Gelukkig dat deze boeken een tweede leven krijgen en onbekenden, die deel uitmaken van de grote leesgemeenschap, nog uren leesplezier verschaffen.

Een van mijn vriendinnen met een onstilbare leeshonger heeft de gewoonte haar boek achter te laten op haar zitje in de metro, de tram, de trein, op een publieke bank. Met als doel dat iemand het meeneemt, leest, en achterlaat op zijn zitje in de metro, enz. Velen kennen dit gebruik al. Anderen helemaal niet, en roepen haar dan vriendelijk na: ‘Mevrooouuuw, u vergeet uw boek.’ Dan ziet F. zich genoodzaakt om het systeem van het vergeten boek uit te leggen. Een gesprek dat soms zorgt voor nieuwe aanhangers, die op hun beurt hun boek ‘vergeten’.

Wanneer ik nog eens door mijn bibliotheek ga, heb ik het maximum bereikt van wat ik wil opofferen. De kinderboeken van mijn moeder, met verbleekte rode kaft en vergeelde snede, die ze tijdens de oorlog van mijn grootouders kreeg? Geen denken aan! Ze zijn gesigneerd met blauwe inkt: ‘Aan onze geliefde dochter, voor haar tien jaar. Moeder en Vader. Zalig Kerstfeest 1943!’ Nooit ofte nimmer doe ik die weg. En trouwens, wie wil die stoffige boeken nog?

Toen ik onlangs het boekenruilkastje aan het bevoorraden was, vertelde ik aan een vrouw die over mijn schouder aan het meekijken was, dat ik een massa gloednieuwe romans bij had. “Oh, ik zoek eigenlijk oude boeken. Ik verzamel ze”, liet ze verstaan. Ik heb enkele weken nodig gehad om het te laten bezinken, mezelf te overtuigen dat ik die boeken toch nooit meer zou openslaan, dat ze op de achterste rij van de bibliotheek zouden belanden, wat al het geval was. Ik heb ze dus aan het boekenruilkastje toevertrouwd. Enkel het gesigneerde schutblad heb ik gehouden. Een week later stonden de boeken van mijn moeder er niet meer. Ik blijf geloven dat ze nu bij die mooie verzamelaarster op het schap staan, die er zorg voor draagt. Geef toe dat dit alles weg heeft van een kerstverhaal, toch?

Partner Content