Anne Vanderdonckt

Kop in het zand

Anne Vanderdonckt
Anne Vanderdonckt Redactiedirecteur van Plus Magazine

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Toen ik begon te werken, in de jaren 80, spoorde mijn vader me aan om aan pensioensparen te doen. En dat vol te houden, wat er ook zou gebeuren. In die tijd wist iedereen al dat de eindafrekening niet simpel zou zijn. De babyboomkinderen zouden allemaal met pensioen gaan op een moment dat, door het kantelen van de leeftijdspiramide, de actieve bevolking zou dalen. En ze zouden bovendien behoorlijk oud worden, die naoorlogse kindertjes. Zeer oud én inactief. Dus al in die periode, toen we de euforie van de golden sixties achter ons hadden gelaten en de vrolijke minirokjes hadden ingeruild voor strenge jassen met brede schouders, riep de toekomst van de pensioenen veel vragen op. Ook al krijg je de indruk dat we die vragen, alle waarschuwingen ten spijt, compleet hebben genegeerd. Een beetje zoals de klimaatverandering. Het fenomeen is al jaren gekend, maar we zijn er pas in beginnen te geloven deze zomer, toen we hier werden geteisterd door overstromingen en elders door nooit geziene hittegolven.

Men had het dus vaak over de pensioenramp als over een catastrofe die tegelijk onafwendbaar, maar toch zo veraf leek. Denk maar aan het fameuze Zilverfonds. Opgericht in 2001, moest het tussen 2010 en 2030 de pensioenen mee helpen spijzen, terwijl de bijdragen vanuit het begrotingsoverschot in 2007 werden stopgezet. En de inhoud van dat magere spaarvarken – om een lang verhaal kort te houden – door de Belgische Staat werd uitgeleend aan de Belgische Staat. De stervende werd officieel doodverklaard op 01/01/2017. R.I.P. het Zilverfonds! Het geld zou hebben volstaan om een half jaar pensioenen mee te financieren. De hele operatie werd voorgesteld als een administratieve vereenvoudiging, die ook broodnodig was, geen haar op ons hoofd dat daar aan twijfelt.

Zullen we de pensioenen nog kunnen betalen? De bedragen zullen zo magertjes zijn, dat ze niet zullen volstaan, dacht men in de jaren 80. Maar dat is later, dat zien we dan nog wel. Intussen werd ik volwassen en had ik geen vader meer die aan mijn kop kwam zeuren. En dus heb ik zonder een kik te geven of een vinger uit te steken de mogelijkheid laten voorbijgaan om mijn studiejaren af te kopen en mijn loopbaanjaren aan te vullen. In plaats van aan mijn pensioen te denken, een levensfase die vandaag wordt voorgesteld als iets om naar uit te kijken, maar lang werd gezien als het einde, de uitsluiting!

Omdat ik voor dit magazine werk, gaat men ervan uit dat ik zou wijzen op hun tegenstrijdige gedrag. Toch ben ik eerder geneigd om een zekere empathie te tonen voor de deelnemers aan de recente barometer van levensverzekeraar NN. Die geeft aan dat slechts 19% van de Belgen denkt dat de Staat hen een pensioen zal kunnen garanderen. Maar ze zijn met meer dan de helft om te zeggen dat het financieel geen vetpot zal worden, terwijl ze niets ondernemen om dat te voorkomen. Gewoon omdat ze geen flauw benul hebben van hoeveel ze moeten bijeen sparen. Ik geef toe dat ik er lang over gedaan heb om te durven kijken op Mypension.be, die toch wel geniale tool waarvan we je de functie uitleggen in onze rechtsrubriek. Generatie na generatie blijven we de kop in het zand steken.

Partner Content