Jani Kazaltzis: ‘Kleren zijn gewoon plezant’

Hij is de schrik van elke Vlaming met een foute kleerkast. Tv-stylist Jani Kazaltzis zorgt voor lering en vooral veel vermaak wanneer hij garderobes analyseert. Plus Magazine ging op gesprek.

We ontmoeten de stylist vlakbij zijn woonplaats in modestad Antwerpen. Iedereen die in de buurt van Jani komt, voelt zich vestimentair een beetje ongemakkelijk (zijn uitspraken zijn intussen legendarisch). Maar dat blijkt onnodig. Hij is in het echte leven veel milder dan zijn televisie-alter ego.

Denk je altijd iets over de outfit van mensen?

Totaal niet! Iedereen moet in zijn vrije tijd zijn job een beetje loslaten, niet? Wanneer ik gewoon op café zit en ik kijk rond, dan moet mij al werkelijk iets opvallen vooraleer ik een opmerking maak. En dan zou het ook iedereen opvallen. Ik apprecieer verschillende stijlen, ook al vind ik niet noodzakelijk elke stijl mooi. Ik hoor soms dat zelfs mijn vrienden zenuwachtig zijn wanneer ze naar mij komen. Maar werkelijk: ik zit niet voortdurend te kijken naar wat mensen aan hebben. Bij mij draait het niet zozeer om de look, wel om een verzorgde stijl.

Bestaat er zoiets als goeie smaak en slechte smaak?

Dat denk ik echt wel. Ook al wordt er vaak gezegd van niet. Slechte smaak heeft voor mij echt te maken met je laten gaan.

Kan je goeie smaak leren?

Je kan leren hoe je je kan kleden, bepaalde looks combineren. Een goede smaak voor jezelf wil niet noodzakelijk zeggen dat het een goede smaak is voor iemand anders. Goede smaak betekent dat je je persoonlijkheid kan leggen in je outfit, dat je iets draagt wat voor jou werkt.

Hoe leer je dat?

Dat komt echt van binnenuit. Het betekent niet noodzakelijk dat je trends moet volgen. Ik volg zelf zelden trends, want buiten hun tijdsgeest ogen ze al vlug vulgair. Het wil wel zeggen dat je je klassiekers kent, weet hoe kleren op je werken. Voor mij is goede smaak je lichaam kennen, zodat je een geschikte basis en combinaties kan kiezen. Als mensen je look – of die nu excentriek is of saai – natuurlijk vinden, dan klopt die voor jou. Het betekent dat je trouw bent aan jezelf.

Moet je ijdel zijn om goeie smaak te hebben?

Een beetje ijdelheid kan geen kwaad. Je mag jezelf graag zien. Vroeger heerste de overtuiging dat wie knap is, niet slim kan zijn en vice versa. Daar werd ik altijd zo boos van. Slimme mensen gaven zogenaamd niet om hun uiterlijk. Een verzorgd uiterlijk was oppervlakkig. Zelf heb ik niet gestudeerd en als jonge gast liet ik mij daar wel door intimideren. Gelukkig is dat idee intussen totaal achterhaald. What the fuck? Wat heeft het in hemelsnaam met elkaar te maken? Je kan heus wel én knap én slim zijn. Trouwens niemand is zo mooi vanbinnen dat hij de buitenkant mag verwaarlozen. IJdelheid mag! Ik ben ook ijdel. Je moet dat alleen niet laten overheersen, dan wordt het onaangenaam.

Hoe belangrijk is je look voor jezelf?

Ik hou mij daar eigenlijk weinig mee bezig.

Dat kan niet.

Dat klinkt heel raar. Maar ik sta echt nooit een uur voor de kleerkast. Over mijn casual kleding denk ik niet na. Ik heb werkkleding en kleding om op stap te gaan. Vroeger had ik vaak het gevoel overdressed te zijn. Maar daar heb ik mij overheen gezet. Ik trek mij dat nu niet meer aan. Kleren zijn gewoon heel plezant en daar hoef je je niet voor te schamen. Je stijl en uiterlijk moeten je net zelfzekerder maken.

In je programma’s lach je met foute kleding. Waarom laten mensen dat in hemelsnaam toe?

Het is niet uitlachen. Het heeft eerder te maken met zelfrelativering. Vaak hebben deze mensen al veel commentaar gekregen van hun omgeving. Ze wéten het meestal zelf wel, maar niet wat ze er moeten aan doen. En dan word ik erbij gehaald ( lacht). In Zo man, zo vrouw ( programma waarbij koppels samen worden gerestyled) hebben de stellen vaak genoeg liefde voor mekaar en staan ze sterk voor mij. Als ik ergens te ver ga, excuseer ik mij onmiddellijk. Dat zie je niet in de uitzending, maar dat doe ik wel. De laatste vijf, zes jaar gebeurt dat evenwel niet meer. Nu weet ik beter tot waar ik kan gaan, zodat ik niet nodeloos kwets.

Is de stijl van de kandidaten in Zo man, zo vrouw echt zo erg of is er een schepje bovenop gedaan?

We dimmen zelfs een beetje. We willen humor zonder te beledigen. Onze kandidaten moeten nog over straat kunnen! De mensen worden gecast op hun kleerkast. Er wordt niks toegevoegd, integendeel, eerder weggehaald. Lingerie haal ik altijd uit de kast, want die is veel te persoonlijk. Je zou daar natuurlijk heel makkelijk om kunnen lachen. Maar dat doe ik nooit.

Zegt de stijl van koppels ook iets over hun relatie?

Hmmm, nu moet ik even goed nadenken. Als je begint aan een relatie gaat het toch meer om fysieke aantrekkingskracht. Ik weet niet of je meteen naar de kleren kijkt. Nu, ik wel. Maar ik denk dat veel mensen denken: ach, die kleren, die neem ik er wel bij, of die verander ik wel ( lacht). Je kan wel van iemand houden ongeacht de stijl. Het is net mooi om te zien hoe partners verschillen. Ik denk dat je je partner graag verzorgd ziet en met een eigenwaarde, meer dan dat hij of zij zich elke dag een bepaalde look aanmeet. De stijl van mijn vriend was in het begin ook niet helemaal mijn ding.

In je allereerste programma gaven homomannen stijladvies aan heteromannen. Hebben jullie echt een betere smaak of is dat een gigantisch cliché?

Da’s écht een cliché! Ik heb heel veel heterovrienden met een topsmaak en eigen stijl. Ik heb ook homovrienden die geen stijl hebben. En vice versa. Misschien houden homomannen zich iets meer bezig met kleren. Maar ach, eigenlijk is dat toch een beetje achterhaald. Ik zou nooit meer zo’n programma maken. Homo-hetero, het maakt toch niet uit wat je bent. Ik vind het een benadering die niet meer van deze tijd is. Maar 15 jaar geleden kon dat wel.

Moet je je stijl aanpassen aan je leeftijd?

Da’s altijd een hele moeilijke. Eigenlijk moet je je kleden naar je lichaam, en je lichaam verandert. Als je lichaam niet verandert, dan zie ik niet goed in waarom je iets zou moeten verdoezelen. Natuurlijk zijn er kledingstukken die echt bedoeld zijn voor jongeren. Je outfit mag geen zielige roep zijn naar je jeugd. Kijk, er zijn veel kledingstukken die je verjongen. Maar dat wil niet zeggen dat je kleding voor jongeren moet dragen. Wanneer ik een ouder persoon moet restylen, dan maak ik hem of haar vooral frisser. Da’s de truc. Het gaat om het kiezen van goede basisstukken, de juiste kleuren en degelijke stoffen die je lichaam structuur geven. Wat ik bijvoorbeeld altijd uit de kleerkast van iets oudere vrouwen moet halen zijn de stretchstukken. Zij vormen de grootste valkuil. Als je ouder wordt, wil je comfortabele kleding dragen. Maar stretch ondersteunt je lichaam niet.

Vanwaar die fascinatie voor kleren. Had je die al als kind?

Mijn mama zegt dat mijn opa ook zo was. Mijn opa was een mijnwerker, maar mijn moeder heeft haar eigen vader nooit of te nooit gezien in T-shirt! Hij kwam thuis, douchte en trok een net hemd aan. Hij was, wat kleren betreft, zeer streng op zichzelf en de kinderen. Het hoefde niet duur en chique te zijn, want dat budget hadden ze niet. Maar iedereen moest proper en deftig zijn.

Spelen je Griekse roots daarin een rol?

In een warm land heb je sowieso een ander soort stijl. Er is meer leven en cultuur ’s avonds. Door de dag loop je in zwemshort, en ’s avonds kleed je je op om gezien te worden. Al hangt het er natuurlijk ook van af of je in een stad, badstad of op het platteland woont. Ik heb nog een sterke band met Griekenland. Mijn ouders wonen er zes maanden per jaar en ik ga er elk jaar naartoe. Ook op vakantie kleed ik mij nog op voor het avondeten. Het is een excuus dat ik vaak heb gehoord en mij zowaar een zenuwinzinking bezorgde: ik weet dat het op niets lijkt, maar het is voor op vakantie! Ik heb een hekel aan vakantieplekken waar mensen zich slecht kleden ( lacht).

Hoe ben je tv-stylist geworden?

Heel toevallig. Ik heb vroeger gedanst in discotheken. Mijn budget om kleren te kopen was quasi nul. Ik heb een stikmachine gekocht, patronen gekregen van mijn oma en leren stikken. Ik maakte mijn eigen kleren, die in het begin letterlijk uit mekaar vielen. Via het dansen leerde ik artiesten kennen en zij vroegen mij kleren voor hen te maken. Zo ging de bal aan het rollen. Ik wou vroeger wel naar de modeacademie. Maar dat was financieel onhaalbaar. En nu vind ik dat niet erg meer. Ik heb een andere weg gevonden. Ik ben letterlijk een selfmade man.

Wat staat nog op je lijstje voor de toekomst?

Ik vind het raar dat mij dat altijd wordt gevraagd. Want ik zit prima waar ik zit. Ik hoop dat alles blijft zoals het is, want ik ben zo blij met hoe alles gaat. Ik wil dit de rest van mijn leven doen.