Hoe oud is jouw dokter?

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Toen ik deze zomer terugkwam uit vakantie stond er achter de balie van mijn apotheek een man – stijf als een hark en sympathiek als een lavement – en niet mijn vertrouwde apothekeres. Haar kende ik al 20 jaar. Tussen het praatje en de goede raad door, vond ze altijd de juiste woorden bij een behandeling: “Heeft je arts je dit voorgeschreven? Iedereen zegt dat dit echt werkt.” En de woorden die deugd doen, omdat ze erkennen dat je pijn hebt: “Ai, ai, ai, mevrouw, dat moet geen deugd doen. Hou de moed erin.” En de woorden die je het warme gevoel geven ergens bij te horen: “Ach, wij vrouwen, de dagen dat wij buikpijn hebben.” En dan heb ik het nog niet over de medicatie die ze voorschoot wanneer ik weer geen tijd had gehad (vergeten was) om een afspraak te maken bij de dokter. Toeschietelijk zijn wordt altijd en overal op prijs gesteld, maar nog meer als je je niet lekker voelt.

Mijn buurt telt meer apotheken dan kruidenierszaken en bakkerijen. Toch ben ik er enkele maanden niet in geslaagd een nieuwe stek te vinden. Omdat het niet klikte. Want dat heb je wel nodig om een voorschrift te overhandigen, dat altijd een beetje, zelfs heel veel, van je privacy prijsgeeft. Ik heb me dus bezondigd aan geneesmiddelentoerisme. Tot de dag dat ik als bij wonder een parkeerplaats vond voor een kleine apotheek. En daar, blij als ik was, de vroegere medewerkster van mijn apothekeres achter de balie aantrof.

Ik durf er niet aan denken dat mijn arts, even oud als ik, op een dag zijn stethoscoop aan de wilgen hangt. Hij die niet in mijn medisch dossier hoeft te graven om te weten wat erin staat. Hij aan wie ik niet hoef te herhalen dat ik vroeger heb gerookt, vermits we op hetzelfde moment zijn gestopt. Want dat is wat mijn buren, Stefanie en Ghislain is overkomen. Deze tachtigers, fragiel door de vele gezondheidsproblemen, moesten op zoek naar een nieuwe huisarts (wat dekt die term toch perfect de lading), omdat de tijd ook hem had ingehaald. Een zoektocht die nog werd bemoeilijkt omdat ze een arts moesten vinden die ook op huisbezoek komt. Opnieuw vertrouwen schenken. Je moeten herinneren wat je medische voorgeschiedenis is, als je geheugen gaten vertoont. Moeten antwoorden op zaken die gekend zouden moeten zijn. Je moeten aanpassen aan een andere manier van communiceren als je 80 bent. Toen ik Stefanie vroeg of ze haar arts over haar hoofdpijn had verteld, antwoordde ze zonder na te denken: “Maar we hebben geen arts meer”. Verschrikkelijk!

Stefanie en Ghislain hebben hun moed in beide handen genomen en hebben een jonge arts gevonden. Een die naar hen luistert. Die hen weet te overtuigen als hij hen iets uitlegt. Die zich met hart en ziel inzet. Die hen niet meer belooft dan wat haalbaar is, maar de nadruk legt op wat beter zal gaan. Het contrast tussen die twee door het leven getekende tachtigers en de op het eerste gezicht prille dertiger, die erop staat hen tot aan de deur te begeleiden, is even groot als onwaarschijnlijk. Toch is er sprake van een zekere chemie, over de generaties heen.