Het magische effect van een crisis

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Deze Plus Magazine hebben we gemaakt met de middelen die voorhanden waren. Opgehokt, soms ziek, maar met het toetsenbord in de aanslag. We zijn fier dat we erin geslaagd zijn om alle valkuilen te omzeilen en een magazine te brengen dat – bijgestuurd door de omstandigheden – toch trouw blijft aan zichzelf, met gezondheids- en samenlevingstips, juridisch en financieel advies. Wellicht is hier en daar een foutje blijven staan, samen met wat andere imperfecties, al hopen we dat het er zo min mogelijk zijn. We danken je alvast voor je begrip. Maar elke crisis heeft iets positiefs...

De verlepte courgette. Het beeld dat me zal bijblijven dateert van het begin van de ophokplicht, toen een courgette in mijn koelkast was achtergebleven. Ze was in zo’n erbarmelijke staat dat ik ze wel moest weggooien. Terwijl ik – nood breekt wet – zo hard mijn best deed om mijn voedselvoorraad goed te beheren. Niet meer dan één doosje smeerkaas tegelijk aanspreken, een flesje room pas openen als ik zeker ben dat ik het helemaal kan opgebruiken, niet vrezen voor een plotse dood omdat ik de vervaldatum met één dag heb overschreden. In een week tijd was de vuilnisbak in de keuken amper vol. Ziezo, ik kan het dus. Wat Greta Thunberg me niet heeft kunnen bijbrengen, daar is het coronavirus wel in geslaagd.

De beste gerechten worden gemaakt in oude potten. Tijdens de aanslagen was ik in alle staten omdat ik met mijn gsm mijn man niet kon bereiken. Tot ik het met de vaste telefoon probeerde. Die deed het wel. Vandaag stellen we hetzelfde vast. We kijken weer tv, waarvan we vonden dat het passé was. We telefoneren weer, want het is makkelijker om informatie te delen via een gesprek dan via mail. En dat geldt ook voor sommige diensten die digitaal overstelpt worden. We sturen weer brieven, of droppen ze bij de bestemmeling in de bus. De Post, zoals in de goede oude tijd! En dan is er uiteraard nog het boek, dat eerherstel krijgt en weer lonkt naar zij die het hadden geofferd op het altaar van de dagelijkse stress.

Zero stilte. Of zoals een lezer opmerkte: ‘Als ik vandaag jouw editoriaal in het maartnummer lees, over al die geluidshinder in de samenleving, heb ik het gevoel dat het over een andere wereld gaat. En zeg ik tegen mezelf: wat waren we toen gelukkig zonder het te weten’. Misschien zullen we, als dit alles voorbij is, inderdaad toleranter zijn. Aaaah dat gebrom van de grasmaaier van onze onvermoeibare buren op zondagnamiddag, wanneer iedereen een dutje doet... Ik zeg wel: misschien.

Goede wil en solidariteit. We hebben elkaar berichtjes gestuurd om te vragen hoe het met de ene en de andere ging. Mensen van wie we al lang zegden: ik moet eens terug contact opnemen... Wel, we hebben het gedaan. We hebben oude mensen geholpen, zorgverleners aangemoedigd, zieken gesteund. Zo goed als het kon. Dat is het magische effect van een crisis. En het maakt dat, wanneer we er later op zullen terug- blikken, wanneer we erin geslaagd zullen zijn zin te geven aan wat we hebben meegemaakt – tenzij we zelf zwaar geraakt waren -, we aan dit alles geen al te slechte indruk zullen overhouden...