Anne Vanderdonckt

Hebben, houden en hart verhuizen

Anne Vanderdonckt
Anne Vanderdonckt Redactiedirecteur van Plus Magazine

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Marie helpt haar bejaar- de ouders naar een kleinere woning verhuizen. En is daar ondersteboven van. Zich ervan bewust dat ook zij nu een nieuwe levensfase ingaat. Er wordt zelden gerept over de ontreddering van volwassen kinderen – vaak zelf ouders en van middelbare leeftijd – wanneer ze een deel van hun jeugd moeten achterlaten in het huis waar ze zijn opgeroeid. Een huis dat altijd een toevluchtsoord is gebleven, de ultieme plek om neer te strijken, al was het maar psychologisch, zolang de ouders erin wonen...

Na één te pijnlijke poging, ben ik nooit meer voorbij het huis van mijn ouders gepasseerd. Mijn huis. De plek die het terugkerende decor blijft van mijn dromen. De dag dat mijn ouders hun huis hebben verkocht, omdat het – klassiek – te zwaar werd om te onderhouden, was hartverscheurend. Niet voor hen. Zij waren toen in de wolken over hun toekomstige appartement, hun hoop op vrijheid en zorgeloosheid (‘Wanneer het nu stormt, zal ik het dak niet meer op moeten om de pannen te vervangen’, lachte mijn vader!). Wel voor mij. Er moesten keuzes worden gemaakt: wat houden we, wat gooien we weg, wat verkopen we... voor een habbekrats, als we al een koper vinden. Het voelde als verraad tegenover mijn grootouders, die trots waren op hun zilverwerk, schilderijen, snuisterijen... en overtuigd dat ze ons een goudmijntje hadden nagelaten. Het huis werd beetje bij beetje ontdaan van alle sporen van zij die het hadden vormgegeven. Onzijdig. Vervreemd. Kil. Op het einde, wanneer spieren en geest uitgeput zijn, in de kelder een koffer vinden waarvan je dacht dat hij leeg was, maar die vol Barbies steekt met door een vierkleurenpen opgemaakte lippen en ogen, een pluchen beer zonder hoofd, onhandige en ontroerende moederdagtekeningen. Liefdevol terugblikken. Weggooien zonder verpinken. Een innerlijke wrok voelen tegenover overmatig blije ouders zonder spijt.

En daarna, het verdriet. De ouders die gespeeld gelukkig zijn in hun nieuwe appartement. Wie had gedacht dat de lederen clubzetels zoveel ruimte zouden innemen. Dat de elegante oude Louis-Philippekast zo overheersend zou zijn onder dat plafond op maat van Ikea-boekenrekken in spaanderplaat. Dat buren lawaai zouden maken. Dat liften defect kunnen raken. Hen zo uitgeblust zien. Getekend door de tijd, die toeslaat wanneer je hen buiten hun vertrouwde omgeving ziet. Oud. Ze zijn oud geworden. Vaststellen dat ze een andere levensfase hebben aangevat, dat de klok tikt. En ook die van jou. Jezelf in de spiegel zien die ze je voorhouden. En bedenken dat je deze keer echt volwassen bent en je je daarin moet schikken.

En dan, en dan... Zoals Marie zegt: nadat het huis is gepoetst, is het puin ruimen in je hoofd. En lessen trekken. Tegen jezelf zeggen dat jij zolang niet zal wachten, dat een appartement misschien niet altijd de beste keuze is, zoals altijd wordt beweerd. Je bewust worden dat de tijd vliegt. En er volop van genieten, met een hart dat voor altijd tiener blijft, wat er ook gebeurt.

Partner Content