Anne Vanderdonckt

Gefluit en onzichtbaarheid

Anne Vanderdonckt
Anne Vanderdonckt Redactiedirecteur van Plus Magazine

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Onlangs nam ik deel aan een peiling per mail over de situatie van de vrouw in 2023. Intimidatie op straat. Waarom vink ik spontaan dit vakje aan bij de vraag ‘welke ongelijkheid choqueert je het meest’ en ga ik naar de volgende vraag zonder verder stil te staan bij mijn keuze? Partnergeweld, een ongelijk loon en pensioen, armoede na een scheiding, het niet delen van huishoudelijke taken, mentale druk,... het zijn slechts enkele van de vakjes die ik als eerste had kunnen aankruisen. Ernstige samenlevingsproblemen die me al jaren revolteren, ook al kreeg ik er nooit mee te maken.

Intimidatie op straat, is blijkbaar wat onbewust is blijven hangen en nu komt boven drijven. Destijds, toen mijn leeftijd me nog niet onzichtbaar maakte, heb ik geleerd dit meestal te beantwoorden met een misprijzende stilte. Of heel af en toe, wanneer ik er genoeg van had, dat fluitconcert een halt toe te roepen door terug te blaffen als een hond. Wat soms reacties uitlokte op het randje van geweld. Vandaag zou ik het niet meer durven. Maar in die tijd kon ik snel lopen. Hoogst onprettige momenten waren het, die toch ergens in het achterhoofd zijn blijven hangen.

Twee, drie jaar geleden schuimde ik de etalages af toen ik plots achter me hard en vulgair hoor fluiten. Bruusk draai ik het hoofd om. Mijn bloed kookt, mijn tong brandt. Maar in plaats van ze zeven keer in mijn mond rond te draaien, zoals aanbevolen als je je niet in nesten wil werken, baant er zich een weinig stijlvol klo...! een weg naar buiten, dat net op tijd op mijn van adrenaline opgezwollen lippen blijft steken om me niet belachelijk te maken. Want het is uiteraard niet naar de onzichtbare 50+ dat de klo... in hun getunede auto fluiten, maar naar twee grietjes met oversized nagels behangen met glitters, die het uitproesten en in de wolken lijken. Ja, ook dat bestaat.

Het is me ook al overkomen om op een strand te denken ‘verrek, ik moet voorbij die twee jongens die een opmerking gaan maken’, waarna ik mijn stekels opzet in de vorm van mijn meest bitchy houding. Niets. De jongens blijven zich over hun surfplank ontfermen alsof het strand helemaal verlaten is. Misschien jongens zonder fluitambities, misschien mijn onzichtbare 50+. Wellicht beide. Want gasten die hun surfplank trouw zijn, respect hebben voor de zee en de mensheid, die bestaan ook. Uiteraard. En ze zijn talrijk.

Er komt een moment waarop je denkt dat het een van de voordelen van je leeftijd is om als vrouw niet langer te worden geconfronteerd met die intimidatie, die geenszins bewondering en nog minder een hommage aan de charme en de schoonheid is. Enkel geweld. Game over, denk je dan soms in andere omstandigheden die te maken hebben met het spel der verleiding. Maar in dit geval: gelukkig maar. Blijft echter dat het geheugen van een geïntimideerde daarmee niet gewist is. Wat soms deels de onverwachte resultaten van peilingen verklaart.

Partner Content