En als we tegen onszelf nu eens zeggen dat we uniek zijn? Als we onszelf nu eens elke dag opnieuw een complimentje maken?
Hoe moet je je kleden als je klein bent? Voor de modeproductie zijn we voor een keer niet uitgegaan van de idee ‘hoe doe je iemand groter lijken?’ maar wel van de gedachte ‘hoe zorg je ervoor dat iemand met een kleine gestalte zich goed in zijn vel voelt?’ in een wereld waarin de mode op bonenstaken gericht is.
De eerste raad die men in zo’n artikel verwacht is ‘draag hakken’. Maar die raad geven we dus niet. Want staan wiebelen op hakken van tien centimeter hoog is niet alleen slecht voor de rug, je loopt ook het risico dat je silhouet helemaal uit balans raakt en daardoor een gestalte beklemtoont dat niet eens een gebrek is. Dus waarom niet kordaat voor ballerina’s kiezen? Waarom de situatie niet aanvaarden zoals ze is? Waarom niet gewoon jezelf aanvaarden?
Kleintjes die groter willen zijn. Brunettes die de voorkeur geven aan blond. Magere vrouwen die dromen van mollige vormen... je kunt het zo gek niet bedenken of het geldt evengoed voor mannen. Vanwaar toch die drang om anders te willen zijn?
Het was de eerste schooldag van het secundair onderwijs. Ik was 12 jaar en de drempel van de schoolpoort nog niet over toen een jongen al schamper riep: “Moet je haar zien! Met die kurkentrekkers op haar hoofd!” De toon was gezet. En zindert jaren later nog na, zoals je kan zien aan mijn foto: ik ben de koningin van de stijltang en een wandelende encyclopedie als het op haarproducten aankomt. Want achter die façade zit nog altijd dat meisje met die kurkentrekkers op haar hoofd.
Kinderen kunnen wreed zijn. Maar het dodelijke zinnetje, de frase die je zelfvertrouwen onderuit haalt, komt soms ook van mensen die van je houden: een leerkracht, een mama of papa die verstrooid een opmerking maakt die hard aankomt. Dat is het leven. Daar moet je tegen kunnen, wordt gezegd. Maar uiteindelijk zijn we zelf onze strengste rechters. Hoeveel toxische gedachten praten we onszelf wel niet aan onder druk van een maatschappij die ons almaar meer in hokjes duwt? En als we tegen onszelf nu eens zeggen dat we uniek zijn? Als we onszelf nu eens zouden toelaten om te zijn wie we zijn? Dan zou de buitenwereld ook anders naar ons kijken. Het is een positieve vicieuze cirkel: sereniteit wekt sympathie op. Denk daar elke dag opnieuw aan en maak uzelf een complimentje. Want u bent geweldig!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier