Carmen Van der Auwera werkte in de luchthaven op het ogenblik waarop het noodlot toesloeg en een terroristische aanslag er een jaar geleden dood en vernieling zaaide. Ze doet haar verhaal. "Ik was in onze breakroom, één verdieping hoger dan het vertrekniveau en stond net klaar om mijn shift te beginnen, toen de grond letterlijk daverde onder onze voeten en we een luide knal hoorden. Ik dacht niet meteen aan een aanslag. Integendeel, ik was op dat moment erg kalm, heb al mijn spullen gepakt en wilde naar beneden gaan om poolshoogte te nemen bij onze dispatch. Het begon pas door te dringen dat er iets ernstigs aan de hand was toen collega's van andere diensten op de luchthaven door de gangen begonnen te rennen en riepen dat er moest geëvacueerd worden. Maar dan nog bleef ik relatief rustig, omdat mijn mama, met wie ik via Whatsapp in contact stond, zei dat ze op de radio spraken van een explosie in het treinstation onder de luchthaven. Ik ben de anderen gevolgd en we zijn effectief via een brandtrap naar het vertrekniveau gegaan. Toen we de deur open deden, zagen we echter enkel een dichte rookwolk. Het rook er verbrand en we hoorden mensen schreeuwen. Toen pas ben ik beginnen panikeren."

Emoties

Zelf bleven Carmen en haar naaste collega's ongedeerd. Fysiek althans, want de emotionele gevolgen wanneer je zoiets vreselijks meemaakt blijven helaas heel vaak onderbelicht en door velen miskend.

Carmen: "De tijd dat we boven rondliepen in angst, onwetend over de situatie beneden leek erg lang, maar als ik er achteraf op terug kijk, zijn we vrij snel geëvacueerd geweest. Eenmaal op veilige afstand van de luchthaven kwamen de emoties, werd er de tijd genomen voor de nodige omhelzingen en tranen, maar ook om na te gaan of er collega's waren waar we geen nieuws over hadden. Iedereen kreeg wel de kans om het verwerkingsproces op zijn/haar eigen manier te beginnen. We waren vrij om naar huis te gaan, maar konden ook kiezen om nog onder collega's te blijven."

Schuldgevoelens ook al treft je geen schuld

Hoe beleef je de volgende dagen wanneer ten volle tot je doordringt wat er precies is gebeurd? Carmen: "Eerst en vooral heb ik heel veel uitgehuild bij mijn lief, familie en vrienden. Het weekend na de aanslag ben ik erop uitgetrokken met mijn vriend om wat tot rust te komen. Maar in de auto betrapte ik mezelf erop dat ik er niet over kon zwijgen. Ik zat met heel veel vragen, frustratie en woede en alles moest eruit! Ik kampte met een enorm schuldgevoel. Tijdens de evacuatie uit de luchthaven zijn we door de vertrekhal gepasseerd en op dat moment waren daar nog steeds mensen die dringend hulp nodig hadden. Wij zijn doorgelopen, omdat we die instructies kregen, maar dat vreet aan je geweten.

Daarnaast had - en heb ik nog steeds een beetje - een verhoogd 'onrechtvaardigheidsgevoel'. Ik kan me frustreren, boos worden over de kleinste dingen die tegen de algemene principes indruisen."

De angst blijft

"Nu, een jaar later, vind ik nog steeds geen gemoedsrust op massabijeenkomsten, omdat ik mezelf heb wijsgemaakt dat dit de gedroomde doelwitten zijn", getuigt Carmen. "Ik blijf aan de zijlijn of ik zorg ervoor dat ik op voorhand weet langs waar ik weg kan. Ook onverwacht vuurwerk of ongewone, luide knallen wennen niet. Op die momenten kan je op mijn gezicht aflezen dat ik niet ok ben."

Erover blijven praten

Steun en begrip van de omgeving is erg belangrijk tijdens het verwerken van een trauma. Carmen: "Uiteraard waren mijn familie en vrienden er voor me, maar ik voelde me zelf al snel schuldig, omdat ik de nood had om er steeds weer over te beginnen. Dat schuldgevoel had ik bij collega's niet. Op de werkvloer was het thema alomtegenwoordig en veel collega's hadden diezelfde nood om erover te blijven praten. Bovendien: voor of na een aanslag, het luchthavenpersoneel is een soort familie op zich."

Soms is een ingrijpende gebeurtenis ook de aanleiding om het roer om te gooien, om de knoop door te hakken over iets waar je al langer aan denkt. Dat was ook bij Carmen het geval. "Ik ben na de aanslag nog maanden blijven aanmodderen. Ik voelde me niet op mijn gemak en was ook mezelf niet meer op het werk, ondanks alle steun. Of ik bepaalde dingen anders zie? Ik besef eens te meer dat de situatie waarin ik me 'slechts' 1 dag bevond, dagelijkse kost is voor de mensen die in oorlogsgebieden leven...

Intussen ben ik naar Spanje verhuisd. En hoe ongelofelijk cliché het waarschijnlijk ook klinkt, probeer ik meer te genieten van het leven en dat is ongetwijfeld gemakkelijker hier in Spanje. Ik mag uiteindelijk van geluk spreken dat ik er slechts een pijnlijke herinnering aan overhoud."

Carmen Van der Auwera werkte in de luchthaven op het ogenblik waarop het noodlot toesloeg en een terroristische aanslag er een jaar geleden dood en vernieling zaaide. Ze doet haar verhaal. "Ik was in onze breakroom, één verdieping hoger dan het vertrekniveau en stond net klaar om mijn shift te beginnen, toen de grond letterlijk daverde onder onze voeten en we een luide knal hoorden. Ik dacht niet meteen aan een aanslag. Integendeel, ik was op dat moment erg kalm, heb al mijn spullen gepakt en wilde naar beneden gaan om poolshoogte te nemen bij onze dispatch. Het begon pas door te dringen dat er iets ernstigs aan de hand was toen collega's van andere diensten op de luchthaven door de gangen begonnen te rennen en riepen dat er moest geëvacueerd worden. Maar dan nog bleef ik relatief rustig, omdat mijn mama, met wie ik via Whatsapp in contact stond, zei dat ze op de radio spraken van een explosie in het treinstation onder de luchthaven. Ik ben de anderen gevolgd en we zijn effectief via een brandtrap naar het vertrekniveau gegaan. Toen we de deur open deden, zagen we echter enkel een dichte rookwolk. Het rook er verbrand en we hoorden mensen schreeuwen. Toen pas ben ik beginnen panikeren."Zelf bleven Carmen en haar naaste collega's ongedeerd. Fysiek althans, want de emotionele gevolgen wanneer je zoiets vreselijks meemaakt blijven helaas heel vaak onderbelicht en door velen miskend.Carmen: "De tijd dat we boven rondliepen in angst, onwetend over de situatie beneden leek erg lang, maar als ik er achteraf op terug kijk, zijn we vrij snel geëvacueerd geweest. Eenmaal op veilige afstand van de luchthaven kwamen de emoties, werd er de tijd genomen voor de nodige omhelzingen en tranen, maar ook om na te gaan of er collega's waren waar we geen nieuws over hadden. Iedereen kreeg wel de kans om het verwerkingsproces op zijn/haar eigen manier te beginnen. We waren vrij om naar huis te gaan, maar konden ook kiezen om nog onder collega's te blijven." Hoe beleef je de volgende dagen wanneer ten volle tot je doordringt wat er precies is gebeurd? Carmen: "Eerst en vooral heb ik heel veel uitgehuild bij mijn lief, familie en vrienden. Het weekend na de aanslag ben ik erop uitgetrokken met mijn vriend om wat tot rust te komen. Maar in de auto betrapte ik mezelf erop dat ik er niet over kon zwijgen. Ik zat met heel veel vragen, frustratie en woede en alles moest eruit! Ik kampte met een enorm schuldgevoel. Tijdens de evacuatie uit de luchthaven zijn we door de vertrekhal gepasseerd en op dat moment waren daar nog steeds mensen die dringend hulp nodig hadden. Wij zijn doorgelopen, omdat we die instructies kregen, maar dat vreet aan je geweten. Daarnaast had - en heb ik nog steeds een beetje - een verhoogd 'onrechtvaardigheidsgevoel'. Ik kan me frustreren, boos worden over de kleinste dingen die tegen de algemene principes indruisen.""Nu, een jaar later, vind ik nog steeds geen gemoedsrust op massabijeenkomsten, omdat ik mezelf heb wijsgemaakt dat dit de gedroomde doelwitten zijn", getuigt Carmen. "Ik blijf aan de zijlijn of ik zorg ervoor dat ik op voorhand weet langs waar ik weg kan. Ook onverwacht vuurwerk of ongewone, luide knallen wennen niet. Op die momenten kan je op mijn gezicht aflezen dat ik niet ok ben."Steun en begrip van de omgeving is erg belangrijk tijdens het verwerken van een trauma. Carmen: "Uiteraard waren mijn familie en vrienden er voor me, maar ik voelde me zelf al snel schuldig, omdat ik de nood had om er steeds weer over te beginnen. Dat schuldgevoel had ik bij collega's niet. Op de werkvloer was het thema alomtegenwoordig en veel collega's hadden diezelfde nood om erover te blijven praten. Bovendien: voor of na een aanslag, het luchthavenpersoneel is een soort familie op zich."Soms is een ingrijpende gebeurtenis ook de aanleiding om het roer om te gooien, om de knoop door te hakken over iets waar je al langer aan denkt. Dat was ook bij Carmen het geval. "Ik ben na de aanslag nog maanden blijven aanmodderen. Ik voelde me niet op mijn gemak en was ook mezelf niet meer op het werk, ondanks alle steun. Of ik bepaalde dingen anders zie? Ik besef eens te meer dat de situatie waarin ik me 'slechts' 1 dag bevond, dagelijkse kost is voor de mensen die in oorlogsgebieden leven... Intussen ben ik naar Spanje verhuisd. En hoe ongelofelijk cliché het waarschijnlijk ook klinkt, probeer ik meer te genieten van het leven en dat is ongetwijfeld gemakkelijker hier in Spanje. Ik mag uiteindelijk van geluk spreken dat ik er slechts een pijnlijke herinnering aan overhoud."