De erfenis van de hippies: nog meer getuigenissen
Terug naar Kathmandu! In het oktobernummer van Plus Magazine vertellen mensen waarom de levenswijzen en de spiritualiteit uit Nepal en India een grote rol spelen in hun leven. Ook uit de hierna volgende getuigenissen blijkt dat de erfenis van de hippies vandaag nog leeft of herleeft!
Lut Wolfs: “Een langer leven dankzij yoga”
“Ik was echt een kind van mijn tijd”, lacht Lut Wolfs (63) uit Gent. Met veel interesse las ik wat popsterren en hippies gingen zoeken in het oosten. Ik ging naar lessen macrobiotisch koken en in 1974 volgde ik mijn eerste yogales. Nadien ben ik yoga blijven doen. Nog steeds volg ik elke week 1,5 uur les. Ik heb echter niet de discipline om het thuis op mijn eentje te doen en ik zoek dus altijd naar betaalbare lessen. De filosofie achter yoga is niet aan mij besteed, ik ben nogal down to earth. Ik doe yoga zoals mijn vriendinnen naar turnlessen gaan. Ik ben er wel van overtuigd dat ik door die jarenlange oefeningen langer ga leven. Ik heb tot nu toe nooit rugklachten gehad en stress blijft ver van mij. Ook het feit dat ik een aantal dagen per week vegetarisch eet (een andere erfenis van mijn hippietijd!) helpt me gezond blijven.”
Frederik Claeys: “Love and peace op de Boombals”
Samen dansen op blote voeten, live gespeelde elektrofolk, vrouwen in lange jurken met kleurrijke prints, mannen met een paardenstaart of lange haren, vegetarische hapjes, fairtradedranken.... Als we ergens de hippiesfeer van vroeger willen terugvinden, is het wel op de nogal altijd zeer succesvolle Boombals.
“Ons publiek voelt zich misschien niet als de hippies van vroeger, maar een aantal elementen uit de hippiecultuur zijn onmiskenbaar aanwezig op elk Boombal”, vertelt Boombalcoördinator Frederik Claeys. “Samenhorigheid is een belangrijk element. Je danst niet individueel, maar altijd in koppel of met een hele groep. Je wordt nooit scheef bekeken, ook niet als je sandalen mét sokken of een T-shirt van Metallica draagt. Op rockfestivals is iedereen individueel aan het dansen, hier pakt iedereen iedereen vast. Love and peace als het ware. De organisatie gebeurt ook nog steeds door vrijwilligers en we willen alles lokaal houden. In tegenstelling tot Tomorrowland gaan we niet in op aanbiedingen om Boombals in het buitenland te organiseren. Nochtans zijn er ook verschillen met de hippiecultuur van vroeger. Het ecologisch bewustzijn is nu veel sterker aanwezig en Boombalgangers roken niet (zelfs geen joints!).”
De eerstvolgende Boombals hebben plaats in Gent (28 september), Antwerpen (4 oktober) en Leuven (9 oktober). Info: www.boombal.be
Na drie bezoeken aan India en één aan Nepal is mijn visie op onze westerse mentaliteit volledig veranderd”, laat Erik Mestach uit Antwerpen weten. “Vooral Nepal is een fantastische land waar we wat kunnen van leren. Ik sponsor nu een kind en help de school waar het les krijgt.” (noot van de redactie: het kind op de foto is niet het kind dat door Erik Mestach wordt gesteund).
Wilfried De Vlieghere: “Boeddhist zijn in een postindustriële samenleving”
“Ik had indertijd geen enkele binding of voeling met de hippies. Integendeel, ze ergerden me omdat ze volgens mijn idee toen buiten de realiteit leefden in een wereld die niet de mijne was. In het begin van de jaren ’70 geloofde ik nog dat politiek engagement de enige manier was om de wereld te veranderen”, zegt Wilfried De Vlieghere uit Gent.
Al in de sixties startte Wilfried (nu 72) een lange zoektocht naar zingeving. Hij was een tijdlang benedictijnermonnik, maar verliet het klooster om filosofie te gaan studeren en later te werken als conjunctuuranalist. In de mei ’68-periode was hij actief bij de trotskisten. Later werd hij één van de medestichters van Agalev. Voor deze partij werd hij volksvertegenwoordiger in het federale en het Vlaamse parlement.
“Met het rapport van de Club van Rome ben ik ecologisch bewust geworden, maar ook bij Agalev bleef de vraag bij mij hangen wat het leven belangrijk maakt. In 1987 ben ik in contact gekomen met het boeddhisme. In deze godsdienst vond ik waarom de dingen verkeerd kunnen gaan. Ik ontdekte dat het probleem van de mensheid in onze eigen geest en in onze mentale houding ligt. Ik ben toen boeddhist geworden en heb later meegeholpen aan de oprichting van het Triratnacentrum in Gent. Triratna is een beweging die een westerse vorm van boeddhisme nastreeft. Ik ben nooit in India of Nepal geweest en vind dat ook niet nodig. Het boeddhisme is daar te veel gekleurd door de lokale cultuur. Ik probeer nog steeds zo groen mogelijk te leven. Ik heb geen auto en ben al sinds 1986 vegetariër. In 2012 heb ik het boek “Boeddha Nu” geschreven onder mijn boeddhistische naam Dhammaketu. En ik blijf zoeken naar zingeving. Ik heb een boeddhistisch retraitecentrum opgericht en ben nu bezig aan een nieuw boek. Dat zal gaan over de vraag wat het betekent te leven als boeddhist in een postindustriële samenleving. Mijn motto is nu: verander de wereld door aan anderen instrumenten aan te reiken om zichzelf te veranderen.”
Kristien Vanderhauwaert: “De reis die mijn leven veranderde”
“In 1986 maakt ik mijn eerste grote buitenlandse reis: een maand door India”, mailt Kristien Vanderhauwaert uit Hofstade. “Ik was gewoon ondersteboven van de manier waarop men daar gezondheid, wellness en spiritualiteit kan combineren. Sedertdien wordt mijn hele leven erdoor bepaald. Ik ben een opleiding tot therapeute begonnen en vandaag probeer ik mensen nieuwe schoonheid en levenskunst te laten ontdekken. Onder meer met tantrische, Thaise en ayurvedische massages, maar ook met coaching, handanalyse en kruidentherapie”.