Anne Vanderdonckt

De droom ontmaskerd

Anne Vanderdonckt
Anne Vanderdonckt Redactiedirecteur van Plus Magazine

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Onlangs werd ik wakker, badend in het zweet, de ogen wijd opengesperd, nog midden in mijn gruwelijke nachtmerrie. Een beetje zoals de vrouwen in vierkleurendruk op de cover van jaren 50 krimi’s. Die nachtmerrie had ik nog nooit en het onderwerp lijkt stom. Dat was het ook voor mij, zodra ik terug bij mijn zinnen was. Ik wandelde in een overvolle straat, misschien wel de Nieuwstraat in Brussel, waar ik al 20 jaar niet meer ben geweest. Iedereen droeg een mondmasker. Behalve ik. Het was, denk ik, de hedendaagse versie van de klassieke droom van iemand die zich realiseert dat hij helemaal naakt is te midden van een geklede menigte. Ik dacht: je brein herkauwt de informatie die je overdag hebt beleefd, je herinterpreteert wellicht een recente tegenslag.

Op een dag regende het pijpenstelen. Ik stormde een voedingswinkel binnen om groenten te kopen voor het avondeten. Ik desinfecteer mijn handen met ontsmettingsgel, neem (verplicht) een winkelkar, zet mijn doorweekte kap af. Een klant staart me gechoqueerd aan. Ik had mijn mondmasker in de auto laten liggen... Schaamte! En het is niet de eerste keer dat ik uit mijn hybride strijdros stap, haren in de wind, de kin vooruit, tot iets me zegt dat ik alweer dat verdomde masker vergeten meenemen ben. Dus, toen de pers de moraalridder uithing wanneer Angela Merkel, na haar toespraak in weet ik veel welk halfrond, haar mondmasker vergat op te zetten wanneer ze naar haar plaats terugkeerde, voelde ik zo hard met haar mee. Ze zat met haar gedachten elders, en dat degene wie het nog nooit is overkomen, de eerste steen werpt!

Wat er ook van zij, uit mijn lood geslagen door die o zo 2020-2021 droom, stak ik mijn licht op. Er zijn verschillende onderzoeken gedaan naar de impact van de coronacrisis op onze slaap. En het zal geen verrassing zijn dat de stress en de angst die deze gezondheidssituatie teweegbrengt, een serieuze impact hebben op onze nachten, met slapeloosheid, slaapzucht en andere slaapstoornissen tot gevolg. Maar ook onze dromen krijgen hun deel. Nog nooit waren ze zo vreemd. Ze gaan over mondmaskers en social distancing (‘Ik droomde dat mensen me in het voorbijgaan aanraakten’). En over controleverlies (‘Ik ben de controle over het stuur verloren’) en angst (‘Mijn smartphone kreeg af te rekenen met een virus, mijn persoonlijke foto’s werden te grabbel gegooid’).

Het is gekend dat als er zich vreselijke dingen voordoen, zoals 9/11, onze dromen die integreren. Maar het is de eerste keer dat dit fenomeen zulke omvang aanneemt. Omdat de pandemie de hele wereld treft: iedereen is erbij betrokken. En door de vele negatieve emoties, herinneren we ons die dromen ook beter. We hebben ze dan ook van meet af aan gedeeld op sociale media, wat wetenschappers een schat aan informatie heeft opgeleverd voor hun onderzoek. Is het erg dat het virus onze dromen inpalmt? Ja en nee. Dromen helpen ons onze emoties te verwerken. Ze laten ons ook toe er met anderen over te praten en te beseffen dat we niet alleen zijn die van vergeten maskers dromen. Jef, je bent niet de enige die naakt rondloopt in de menigte!

Partner Content