© Guy Puttemans

Danièle Denisty, de mama van Nafi Thiam: “Ik verga van de stress wanneer Nafi op de piste verschijnt!”

Achter de olympische kampioene Nafissatou Thiam staat uiteraard een coach, maar vooral een mama: Danièle Denisty, eveneens een knappe atlete.

Danièle Denisty verwelkomt ons op de drempel van haar woning in het Naamse dorp Rhisnes. Deze slanke vijftiger voedde in haar eentje vier kinderen op. Ze toont ons trots de trofeeën van zevenkampkoningin Nafi en vertelt dan over hun leven en hun gemeenschappelijke passie...

Uw dochter is een beroemde kampioene. Wat doet dat met een moeder?

Ik ben heel trots. Maar ook bezorgd. Niet zozeer dat Nafi slecht zou presteren, wel dat ze ontgoocheld zou raken. Naast mijn voltijdse baan als lerares Frans in Brussel, besteed ik elke week een halve dag aan Nafi’s administratie. Ik stuur bijvoorbeeld de aanvragen voor sponsoring e.d. door naar haar managers. We krijgen dagelijks minstens één verzoek binnen om deel te nemen aan een event, om een goed doel te steunen, om aanwezig te zijn bij de start van een wedstrijd... Ik houd mij bezig met de brieven van mensen die een handtekening vragen en met de fanmail: ik maak de enveloppen klaar en kleef er een postzegel op. Zo hoeft Nafi haar post alleen nog maar te lezen, de kaart te tekenen en/of er nog iets bij te schrijven. Alle brieven worden beantwoord. Kortom, mama doet het papierwerk! (lacht)

Ooit maakte Nafi er een spelletje van om mijn records te breken.

Gaat u mee naar alle kampioenschappen?

Naar de kampioenschappen voor junioren ging ik altijd mee. Onlangs, in de maand augustus, ben ik naar Berlijn geweest (n.v.d.r.: waar Nafi zich tot Europees kampioene zevenkamp kroonde), omdat dat vlakbij is en je in het stadion kunt rondlopen. Anders kijk ik hier. Al loopt dat niet altijd van een leien dakje: atletiek wordt niet systematisch uitgezonden op televisie en dus is het vaak eerst vertwijfeld zoeken naar een livestream...

In welke staat bent u wanneer uw dochter op de piste verschijnt?

Als toeschouwer ben ik een ramp. Ik maak me druk, ik stop met ademhalen. Vreselijk! Dus wandel ik wat rond en verlaat ik de tribunes. Het is weleens gebeurd dat ik had betaald voor een plaatsje, maar uiteindelijk niet naar de kampen keek omdat ik de spanning niet aankon! Omdat ik zelf een atlete ben, weet ik dat het vaak heel nipt is.

Wat voelt een moeder als ze haar kind op het hoogste schavotje van het erepodium ziet staan?

Meestal huil ik, want ik ben heel emotioneel! Ik ben blij voor Nafi omdat ik weet dat wie hard werkt, beloningen nodig heeft. Ik heb dan ook des te meer respect voor kinderen die even hard trainen zonder zo’n beloning binnen te halen. Als ouder moet het dan niet makkelijk zijn om hen te motiveren om vol te houden. Het erepodium doet het werk in mijn plaats. Het geeft Nafi de kracht om door te gaan en voor mij is het een grote opluchting. Al weet Nafi best dat er ook teleurstellingen zullen komen.

Klaar om haar te steunen als het tegenzit?

Uiteraard zal ik er dan voor haar zijn. Net als haar trainer, Roger Lespagnard. Ik zal dan met Nafi bespreken waar zij volgens haar aan moet werken. Wanneer het in de kampen meezit, wanneer ze goede punten scoort en persoonlijke records breekt, vindt ze het volgens mij niet eens zo erg om als tweede of derde te eindigen. Van een nederlaag ga je niet dood!

Hoe blijft ze met haar voetjes op de grond nu ze de overwinningen opstapelt?

Mocht ze naast haar schoenen gaan lopen, dan zouden haar broers en haar zus de eersten zijn om daar iets aan te doen! (lacht) Ze voelt zich trouwens goed bij haar studies aardrijkskunde aan de universiteit van Luik omdat ze daar vrienden heeft met wie ze over iets anders kan praten dan over atletiek. Noem het een zuurstofkuur die bijdraagt tot haar evenwicht. Ze spreidt het lessenpakket van een jaar telkens over twee jaar omdat topsport en studies nu eenmaal moeilijk te combineren vallen.

Wat voor kind was Nafi?

Nafi is altijd al gereserveerd en perfectionistisch geweest. Ik heb haar ooit zelfs moeten verbieden om te studeren! Haar examens moesten en zouden uitstekend zijn. Ze vindt het vreselijk om iets niet te kunnen, of het nu om sport dan wel om school gaat. Ze heeft een hekel aan half werk.

Danièle Denisty, de mama van Nafi Thiam:

Hoe is het avontuur van de atletiek eigenlijk begonnen voor haar?

Ik wilde dat mijn kinderen een sport deden die hun beviel – wel doenbaar met de trein, want ik bezat geen wagen – en waar ze zich wilden voor inzetten. Sport is de leerschool van het leven. Toen ze 7 jaar was, koos Nafi voor recreatieve atletiek in het sportcentrum van Jambes. Omdat ik geen zin had om in de kou te wachten op de tribunes, vroeg ik of ik mee mocht trainen. Als tiener had ik al een beetje aan atletiek gedaan. Het resultaat was dat ik op mijn 36ste heel snel vorderingen maakte, er voluit voor ging en Nafi en haar broer Ibrahima meesleepte naar mijn wedstrijden waar ook activiteiten werden georganiseerd voor de kinderen. Ik heb het wedstrijdvirus doorgegeven aan mijn dochter!

Hebt u nooit overwogen om Nafi zelf te trainen?

Ik heb dat gedaan samen met andere trainers toen ze nog heel jong was, maar ik ben daarmee gestopt in haar tienerjaren. Dit in tegenstelling tot vader Borlée, die ik in dat opzicht een fascinerende man vind. Ik wilde conflicten vermijden, aangezien tieners de neiging hebben om nagenoeg overal tegenin te gaan. In mijn ogen moet sport spanningen uit de wereld helpen en ze niet bestendigen! Ik vond het dus gezonder om haar training over te laten aan anderen, aan mensen die daar echt in onderlegd zijn. Vandaar dat we samen hebben gekozen voor Roger als coach.

Bent u nog altijd zevenkampster?

Ik ben net gestopt wegens rugproblemen, maar ik vind het moeilijk om het stadion vaarwel te zeggen... Ik zal aan atletiek blijven doen, maar in plaats van de zevenkamp zal ik kogelstoten, want net als mijn dochter heb ik een sterke arm. Er staan nog altijd 12 Belgische outdoorrecords in de meerkamp en 6 indoorrecords op mijn naam, weliswaar bij de veteranen (n.v.d.r.: 35-plussers). Ik ben één keer wereldkampioene geweest en meermaals Europees kampioene bij de “bejaarden”. (lacht)

Danièle Denisty, de mama van Nafi Thiam:

Misschien zal uw dochter wel proberen om uw records te breken...

Dat kan, maar doorgaans doen de echte topsporters niet voort als veteranen. Ze veranderen van sport. Maar wie weet? Ooit maakte Nafi er een spelletje van om mijn records te breken. En ze heeft me in alle disciplines grondig geklopt, behalve in het hamerslingeren. Logisch, want ze heeft nog nooit een hamer geslingerd! (lacht)

Hebt u ooit samen getraind?

Tot drie jaar geleden sloot ik me één keer per week aan bij de groep die in Luik traint met Roger. Ik wilde me er vooral van vergewissen dat Nafi oké was, dat ze er goed uitzag en dat ze genoeg en gezond at, want ze was thuis vertrokken om ginder te gaan wonen. We zouden natuurlijk kunnen overwegen om samen te trainen voor het kogelstoten. Samen lopen, dat zit er hoe dan ook niet meer in, omdat ik rugproblemen heb en omdat ik haar niet meer kan bijhouden!

Hebt u er, in het licht van de prestaties van Nafi en van uw eigen prestaties bij de veteranen, geen spijt van dat u zo laat opnieuw aan atletiek bent gaan doen?

Ik denk dat sport in België, en vooral dan in Franstalig België, niet goed genoeg wordt omkaderd om als jongere echt te kunnen doorbreken als je ouders er niet achter staan. Zij moeten beschikbaar zijn, taxichauffeur spelen voor hun kinderen, streng zijn... Mijn ouders hadden geen belangstelling voor sport. Ik heb van niets spijt, maar had ik ouders gehad die mij naar de trainingen brachten en die meegingen naar de piste, dan zou ik de resultaten die ik nu op latere leeftijd heb neergezet beslist veel vroeger hebben behaald.

En ging Nafi weleens met u mee naar de piste?

Het is weleens gebeurd dat ze snel even binnenwipte wanneer ik deelnam aan een kampioenschap meerkamp. Maar vaak doen we elk ons eigen ding.

Weten uw leerlingen wie u bent?

Er zijn er die het weten en die me komen feliciteren wanneer Nafi een titel heeft behaald, maar de meesten weten niet veel af van atletiek. Voetbal is meer hun ding. Ik denk dat ik in mijn 27-jarige loopbaan twee jongens heb gehad die aan atletiek deden...

Zijn uw drie andere kinderen ook sportief?

Mijn oudste dochter heeft aan recreatief badminton gedaan en mijn twee zonen boksen nog altijd. De oudste is gestopt met competitie, de jongste heeft nooit aan competitie gedaan. God zij dank, want zelfs al win je, na een wedstrijd ben je altijd een beetje murw geslagen, iets wat ik absoluut niet graag zag! Sport is voor mijn vier kinderen een spel. Ze zijn trouwens ook dol op gezelschapsspelletjes.

Hoe slaag je erin om moeder te zijn van al je kinderen als er eentje een vedette is en meer van je vergt?

Misschien is dat voor de kinderen zelf soms moeilijk te begrijpen, maar voor mij is het glashelder: als ouder houd je nooit van al je kinderen op dezelfde manier, maar je houdt van elk kind evenveel. Uiteraard heb ik meer trajecten afgelegd voor Nafi, die ook bereid bleek om offers te brengen voor de training, maar ik zou voor de drie anderen precies hetzelfde hebben gedaan. Misschien hebben ze ooit wel gedacht dat ik meer tijd doorbracht met Nafi, maar telkens wanneer ik aan mijn bende vroeg wie thuis het lievelingetje was, kwam er een andere naam uit de bus. Voor mij het bewijs dat ik goed bezig was en niemand voortrok! Nu zijn ze allemaal heel close en staan ze allemaal achter Nafi.

Hebben al die successen haar veranderd?

Neen. Alleen kan ze zichzelf, dankzij haar successen en dankzij haar sponsors, nu trakteren op kleren die ze zich voordien niet kon veroorloven. Nafi heeft een heel uitgesproken smaak op het vlak van mode en binnenhuisinrichting. Alles wat vloekt in haar eigen interieur, zoals haar bekers en medailles, belandt trouwens bij mij!

Als moeder van Nafi staat u ook in de spotlights. Is uw leven veranderd?

In het dorp houden de mensen even halt voor een babbel wanneer Nafi een overwinning heeft behaald. Van kinderen krijg ik al eens een tekening en van mijn buurvrouw zelfgemaakte jam voor Nafi. En er komt al eens iemand aanbellen voor een foto wanneer Nafi er is. Nafi heeft trouwens een bezoek gebracht aan haar vroegere lagere school om de kinderen goedendag te zeggen. De sfeer in Rhisnes is heel gezellig!

Op welk aspect van Nafi bent u het trotst?

Op het feit dat ze stevig met haar beide voetjes op de grond blijft staan. Ook al zal ze niet eeuwig aan sport doen, ze zal wel blijven wie ze via de sport is geworden. De volharding die ze heeft gekweekt, het vermogen om zich te herpakken, om van alles de voor- én de nadelen te aanvaarden... Nafi is gewapend voor het leven!

BEKNOPTE BIOGRAFIE

1966 Wordt geboren in Ukkel

1989 Geboorte van haar zoon Issa-Mandela

1991 Geboorte van haar dochter Fama

Sinds 1992: lerares (middelbaar onderwijs) in Brussel

1994 Geboorte van haar dochter Nafi

1995 Geboorte van haar zoon Ibrahima

1998 Verhuist van Brussel naar Rhisnes

2002 Begint weer aan atletiek te doen

2008 Wereldkampioene vijfkamp bij de veteranen

2014 Europees kampioene op zowel de vijfkamp als de zevenkamp bij de veteranen

Partner Content