Anne Vanderdonckt

Cash gaat knock-out

Anne Vanderdonckt
Anne Vanderdonckt Redactiedirecteur van Plus Magazine

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Ik herinner me hoe mijn moeder bij de bank in de rij stond om ‘geld voor de boodschappen’ af te halen. Dat was niet zomaar een corvee. Rond de eerste van de maand was het voor de ietwat geïsoleerde vrouw aan de haard, die haar tijd verdeelde tussen het huishouden en de zorg voor de kinderen, dé manier om te socializen, terwijl ze aanschoof aan een van de vele bankloketten. De bedienden namen deel aan het gesprek. Terwijl de kinderen op de parking van de aanpalende GB eindigden, spelend in de modernistische schaduw van de Amelinckx woonblokken. Ik zeg dit niet omdat het toen beter of slechter was, het was gewoon anders.

Vervolgens kwamen de geldautomaten, al was dat hier en daar soms rijkelijk laat (in een dorp op een steenworp van de hoofdstad pas in 2009). De eerste automaat in ons land situeerde zich op de An-spachlaan, in hartje Brussel. We schrijven 1968, het jaar dat Mei alles op zijn kop zette. Zoals steeds bij vernieuwing en automatisering, ging dit gepaard met het nodige wantrouwen, al waren die automaten wellicht minder onfeilbaar dan de mens met maagpijn, die zopas de huid kreeg vol gescholden door zijn baas.

Vandaag moet contant geld plaats ruimen voor digitaal geld, dat we uit een kaart of smartphone ‘halen’ (lees ons dossier).

Mijn bankapp stuurt me een berichtje: ‘Je hebt zonet 200 euro cash afgehaald’. Ik herken zowel het belerende toontje van de gezondheidsapp – ‘Je hebt minder stappen gezet dan gisteren’ – als de dreigende toon van de thuisapp – ‘Alarm. Badkamerraam open’. Big Brother houdt ons in de gaten. Zelfs bij wat het meest taboe is: onze centen.

De bankfilialen zijn steeds dunner bezaaid, dus ook hun bedienden met onuitstaanbare gebreken en ondergewaardeerde eigenschappen, dat weten we. De redenering? Er komt nog weinig volk langs nu de pc de klus klaart, comfortabel en 24 uur op 24. Niet moeilijk om dit te begrijpen.

Maar kijk, nu sluiten ook de geldautomaten stilaan hun metalen klep. Ze waren met 8.750 in 2015. Vandaag zijn ze nog met 4.000. In 2025 zullen er 2.200 overblijven. Waar kan je dan nog geld afhalen? Want de dokter heeft niet noodzakelijk een kaartlezer, er zijn de fooien, en het kaartloos shoppen voor shop- aholics. Alsook het gevoel van veiligheid dat zo’n echt briefje van 100 euro in je portefeuille je bezorgt. En de kinderen die aan je deur kwamen zingen op Driekoningen, heb je hen gevraagd of ze Payconiq hebben? Volgens een peiling van de Europese Centrale Bank klagen wij Belgen het meest over het verdwijnen van cash geld.

Onlangs aan de kassa van de supermarkt: een dertiger mishandelt haar bankkaart. Ze fluistert dat ze haar code vergeten is. Maar blijkt ook niet te weten hoe en waar ze haar kaart in moet stoppen. In haar rode anorak zweet ze dikke druppels. Ze moet haar man bellen. Hij zal betalen. ‘Kan je mijn aankopen bijhouden?’ De caissière stemt in, niet voor het eerst. Mensen van elke leeftijd. Nee, niet noodzakelijk arm. Het heeft een naam: de digitale kloof. En die treft bijna de helft van de Belgen.

Partner Content