7 redenen waarom vliegen van zijn pluimen heeft verloren

Een tentoonstelling over Sabena herinnert er ons aan dat er een tijd was dat het vliegtuig nemen glamour uitstraalde. Er was inderdaad een retrospectieve van deze omgang nodig om ons geheugen op te frissen.

Uiteraard hebben de lowcostmaatschappijen, met hun tickets die steeds dichter aanleunen bij de prijs van een tramticket, ervoor gezorgd dat wat vliegen uniek maakt – toch de essentie van glamour – verloren ging. Uiteraard trekt niemand vandaag nog elke dag een pak en een das aan, en bij uitbreiding, al helemaal niet om op vakantie te vertrekken. Maar los daarvan zijn er nog 7 redenen waarom vliegen niet meer glamoureus is (zoals mag blijken uit een recente ervaring aan boord van een ‘highcost’ luchtvaartmaatschappij).

1 Je moet alles zelf doen. Je hebt je ticket online besteld. Het staat op je smartphone. Op het moment dat je het bij de eerste controle wilt tonen, is het verdwenen. Tussen je professionele mails? Op g-mail? Bij je sms’en? Ergens opgeslagen, ja, maar waar? Je beseft dat het leven 2.0 nog een groter zootje is dan een dameshandtas. “Dat gebeurt om de haverklap”, stelt de jonge bediende je gerust, “papier is betrouwbaarder!”

2 Je checkt je bagage zelf in. De passagier in spe voor je slaagt er niet in. De rij komt tot stilstand en gromt. Je zet je koffer op de transportband (“Die zit vol bakstenen zeker?” moppert je echtgenoot die je ter hulp hebt geroepen). Je stelt vast dat je het cij- ferslot hebt vergeten instellen: koffer weer van de band, geheime code instellen, koffer terug op de band. In de oververhitte hall, met je jas aan, zweet je als Elvis op een podium. Snel een slokje water.

3 De gang richting veiligheidscontrole. Je gooit je halfvolle flesje in een vuilbak vol andere halfvolle flesjes.

4 Controle. Daar sta je dan tussen al dat volk (heel veel volk) op je sokken, zonder riem. Kan je je Ava Gardner voorstellen, in deze outfit, op de luchthaven van Hollywood? Neen. Een held uit Prison break? Ja. De x-stralen detecteren iets verdachts in je handtas (een balpen in een metalen etui). Je tas wordt doorzocht, je intimiteit te grabbel gegooid. Als de inhoud van je tasje zich nu zou beperken tot lippenstift, dan was dat zo erg nog niet. De waakhond laat een strip over je handen glijden die hij wil analyseren. Drugs? Springstof? Iedereen staart je aan. En niet alsof je Ava Gardner bent.

5 Je koopt hetzelfde flesje water (zie punt 3), maar dan twee keer zo duur.

6 Bij het aan boord gaan heb je al 3.712 stappen gezet. Daarom heb je ook je sneakers aangetrokken en niet je pumps met stelthakken, zoals Ava Gardner.

7 Je dromt het vliegtuig binnen. Geduw vooraan. Getrek achteraan. Alsof er niet genoeg zitjes zijn. Zo moet het leven van een legbatterijkip er ongeveer uitzien. Voor je proppen passagiers hun grote tassen in het

bagagerek. De punt van zo’n tas schaaft je wang. Je slaakt een kreet die qua elegantie verder afstaat van de wereld van Ava Gardner dan van die van Prison break.

Ach. Ach. Ach. Vanavond, ver weg van het grauwe Prison break, kan je aan de Côte d’Azur van je aperitief nippen. En dan kan je, gehuld in zijde, met hakken en alles wat er bij hoort, poseren zoals Ava Gardner!