7 april: de eerste test in Oudenaarde
We waren met zeventien voor onze tweede oefenrit op zondag 7 april in en rond Oudenaarde. En op de hellingen van de Vlaamse Ardennen was het flink afzien. De eerste échte test voor de Mont Ventoux!
Het was zondag precies drie weken geleden dat ik mijn fiets had aangeraakt. Door het aanhoudende winterweer en twee buitenlandse verplaatsingen was er van mijn trainingsschema absoluut niets in huis gekomen.
Ik was dan ook blij dat ik zondagmorgen in Oudenaarde kon starten voor de tweede oefenrit van Sporta (eigenlijk de derde, maar de tweede was afgelast wegens het winterweer). Die blijdschap was ook te zien op de gezichten van de zeventien aanwezige leden van onze Plus Magazinegroep. De buitentemperatuur was nog frisjes, maar de voorspelde eerste lentezon was van de partij en zou ons de rest van de tijd niet meer in de steek laten.
Een pittige aperitiefhap
We hadden gekozen voor de rit van 70 km. De eerste 33 km vormden een lus ten noorden van Oudenaarde en bleef grotendeels plat. De lentezon en het knappe parcours langs smalle, autoluwe wegen maakten dat iedereen zich prima in zijn vel voelde.
Dat veranderde heel bruusk wanneer het parcours ons terugbracht naar Oudenaarde en even buiten het centrum rechts afsloeg richting Edelare. Vóór ons lag ineens een steile muur (ik schat zo’n 12 à 13 %). Na 300 meter werd de steilte een pak minder, al ging het stijgen nadien toch nog een kleine kilometer door. Dat eerste stuk heb ik gehaald zonder afstappen, maar ik zat echt op mijn tandvlees. Enkele leden van onze groep, die niet tijdig geschakeld hadden, moesten er wel af. Als aperitiefhap kon dit stukje tellen.
Vanaf nu ging het parcours voortdurend op en neer. Kuitenbijters en minder steile klimmetjes wisselden af met zalige afdalingen (leuk om als een “echte” renner aërodynamisch voorover te liggen op je stuur en zo extra snel naar beneden te suizen...). Eén keer moest ik er toch af met nog een paar anderen van onze groep. Hier betaalde ik duidelijk de tol van drie weken inactiviteit én van mijn overgewicht. Ik weeg nog altijd bijna 91 kg en er moeten er nog 5 af vóór 22 juni. Jaloers zag ik hoe onze deelneemster Dominique (klein en amper 47 kg) de hellingen leek op te vliegen.
Supergemotiveerd
Na 44 km volgde een welkome pauze aan de bevoorrading. Deelnemer Francis besloot hier de rit te beëindigen. Op zijn hartslagmeter had hij gezien dat hij bijna voortdurend boven de 150 reed en hij wilde geen verder risico nemen. Hij gaat nu op consult bij zijn huisarts, want hij wil absoluut de top van de Ventoux halen.
Uiteindelijk heb ik 4 uur over de 70 km gedaan. Mijn gemiddelde snelheid was dus alles behalve om op te scheppen. Eén geruststelling: de meesten van onze groep zijn in min of meer dezelfde tijd binnengekomen. Met uitzondering van Paul en Jacqui die het in twintig minuten minder klaarden.
Marina Windhey en haar echtgenoot kwamen een uurtje later binnen, maar hadden daar een goede verklaring voor. Marina’s man was na 13 km lek gereden. Omdat de technische assistentiewagen elders problemen moest oplossen, heeft Sporta uiteindelijk een ambulance gestuurd om ons echtpaar terug naar de startplaats te brengen – met de lekke fiets op een brancard! Daar hebben ze zelf de band gerepareerd en daarna hebben ze het tweede – lastigste – deel van het parcours uitgereden.
Bij de aankomst beseften we moe én blij dat we een echte eerste test voor de Mont Ventoux hadden afgelegd. En dat we vanaf nu vooral méér moeten gaan trainen. Tegelijk heeft de lastige rit iedereen zo mogelijk nog meer gemotiveerd om het einddoel te halen. De al genoemde Marina Windhey is in elk geval een voorbeeld voor ons allemaal geworden: met het oog op deze Ventouxuitdaging is ze al tien kilo’s kwijtgeraakt sinds begin januari. Respect!
De outsiders
Respect verdienen ook Chris en Rudi: zij hebben besloten de Mont Ventoux te beklimmen met de klassieke fiets die ze hebben, en niet de kosten voor een koersfiets te doen. Rudi rijdt met een stadsfiets, Chris met een allround-tweewieler. Beiden konden zondag best goed volgen met de groep, ook op de steilste onderdelen. En dan bedenken dat het voor Rudi de eerste keer na dertig jaar was dat hij een afstand van 70 km fietste!
Ook Koen en Daniel zijn een beetje outsiders in onze groep. Zij hebben gekozen voor een goed uitgeruste mountainbike. Bergop hebben ze voordeel dat ze extra klein kunnen schakelen, maar tegelijk moeten ze een groter gewicht naar boven sleuren.