Anne Vanderdonckt

Tafelwijsheid

Anne Vanderdonckt
Anne Vanderdonckt Redactiedirecteur van Plus Magazine

Anne Vanderdonckt observeert de maatschappij, haar evoluties, haar vooruitgang, haar inconsistenties. Ze deelt met u haar twijfels, haar vragen, haar enthousiasme. En als ze ergens de draak mee steekt, dan is het met zichzelf.

Een restaurant aan de Kust. Het heeft de zee de rug toegekeerd en oogt niet veel breder dan een gang. Wandlampjes met plissékapjes vormen rustpunten op de muren van lambrisering. De tafels van gevernist hout zijn trots op hun patina, vooral daar waar, dag na dag, de borden worden neergezet. En hier is elke dag een werkdag. De banken van verkleurde, rode skai zakken lui door en vertonen her en der een ongelukkige scheur.

Dit is het soort restaurant waar de mosselen sappiger zijn dan elders. Waar je na 13 uur niet meer moet hopen op een chocolademousse. Waar zogenaamde tafelmanieren de pret niet komen bederven. Waar men graag zijn frieten in de mosselsaus doopt, alvorens ze door de mayonaise te halen. Dit is het soort restaurant waar je bijna op de schoot van je buur zit, al is dat misschien wat overdreven, en waar je weet dat je oren het gesprek links én rechts niet kunnen ontlopen.

Twee koppels, zij aan zij. Zijn ze samen aangekomen of hebben ze net kennis gemaakt? Gepensioneerde praatvaren van ver in de zestig, die honderduit babbelen over alles en niets: het appartement dat moet worden opgefrist, het weer dat frisser wordt. Ik voel dat als ik mijn hoofd opricht van mijn mosselpot, waarvan de damp intussen bezit heeft genomen van mijn haar, ik zonder aarzelen in het gesprek zal worden betrokken. Een gesprek dat verder kabbelt richting kleinkinderen, en alle vragen die dat oproept. Over tablets aan tafel. Over de allerkleinsten, nagenoeg baby’s, die complexloos de smartphone hanteren, waar ze zo door gefascineerd zijn. Over de videoschermen dit hen zoet houden tijdens de autorit. Kinderen, in zichzelf gekeerd, die geen ander leven kennen dan dat met een scherm tussen hen in. Waar moet dat heen? Wat gaat er van hen worden als ze groot zijn?(*) De gedachte mondt uit in een zucht. Met enkel nog het lawaai van vorken die tekeer gaan op het bord. Tot één van de vier tafelgenoten weer van wal steekt: “Ik heb iemand gekend, lang geleden, die altijd voor zijn tv zat. Zelfs op Nieuwjaar, als er genodigden waren. Hij sprak tegen niemand meer. Hij was helemaal van de buitenwereld afgesneden, zo was hij in de ban van dat scherm.” Het viertal is in gedachten verzonken. “Veel verschil is er niet, toch?” De hoofden schudden. “Nee, het is een beetje hetzelfde...” En dan: “Het komt wel goed, met die kinderen.”

O tempora! o mores! De tijden... De zeden... Alles verandert, niets verandert...

(*) Een studie bij 40.000 kinderen tussen 2 en 17 jaar, waarvan de resultaten recent in Preventive Medicine Reports werden gepubliceerd, toont aan dat wie zeven uur per dag voor het scherm zit, twee keer meer kans heeft om aan angst en depressie te lijden. Eén uur per dag zou al volstaan om aan het zelfvertrowuen en de emotionele stabiliteit te knagen en de nieuwsgierigheid te verminderen.

Partner Content