4de prijs: Ludwig Van den Broeck

Met trillende vingers nam ze de doos mee naar binnen en nam het deksel eraf. Er lag een licht voorwerp in, gewikkeld in noppenfolie. Voorzichtig ontrolde ze de verpakking en hield een pop in haar handen...

Een pop? Wie dacht nu dat ze nog met poppen speelde? Of was het een vergissing en was het pakje bedoeld voor een kind van één van de andere bewoners? Ze draaide en keerde de pop, bewoog de armpjes en beentjes....alles leek perfect te werken, maar spreken deed ze niet. Toen ze de weelderige haardos even omhoog schoof zag ze het : de schedel was gebarsten!

Met een schok herinnerde ze zich haar val van de zoldertrap bij opa. Die had de zolderruimte ingericht als speel-en slaapkamer voor haar. Haar naam prijkte in sierlijke en mooi beschilderde houten letters op de lage toegangsdeur. De trap die ernaartoe leidde was redelijk smal en steil, gelukkig was hij bekleed met een zacht soort voltapijt. Bij het verlaten van de kamer was ze in de deuropening gestruikeld en was, haar pop in de hand, naar beneden geduikeld. Ze had er enkel een buil en een verstuikte pols aan overgehouden, maar haar pop was tegen de muur beland en had volgens opa een schedelbreuk opgelopen. Hij had later de barst weggemoffeld door er een langere haardos over aan te brengen.

Die pop hield zij nu in de hand! Hoe kwam die hier? Opa had steeds op het platteland gewoond, een heel eind hier vandaan, ze wist zelfs niet of hij nog wel leefde want ze hadden mekaar al jarenlang niet meer gehoord of gezien! Na een ruzie met mama over een centenkwestie die in verband stond met haar toenmalige universitaire studies werd alle contact verbroken. Wel wist ze nog dat hij jaren geleden al kampte met hartritmestoornissen en er een ingreep voor had ondergaan, waardoor hij het daarna rustig aan moest doen. Naar hier reizen was , gelet op zijn leeftijd en gezondheidstoestand onmogelijk! Misschien was hij overleden en was zijn inboedel opgekocht ? Had hij de pop zelf verkocht op een of andere rommelmarkt? Wie wist dan dat het haar pop was geweest? Of was dit zuiver toeval?

Piekerend ging ze naar bed, vastbesloten om uit te vissen wie er zich bezighield met deze rare leveringen aan haar deur. Na uren draaien en keren viel ze uiteindelijk in een onrustige slaap.

s’Anderendaags vroeg ze aan haar baas een week vrijaf. Gelukkig was het geen al te drukke periode , er werden geen vragen gesteld, ze kreeg vakantie.

Ze installeerde zich die maandagmorgen in de tegenoverliggende koffiebar, smartphone in aanslag. Er gebeurde niks, alleen lag haar maag ’s avonds wat overhoop door de vele koffies en bijhorende koekjes. Ook de volgende dag verliep rimpelloos en ze bekloeg het zich al een beetje om hiervoor vakantiedagen op te offeren.

Met enige tegenzin nam ze op woensdagmorgen plaats op haar uitkijkpost. Even later zag ze de bovenbuur buitenkomen, boodschappentas in de hand. Allicht ging de man naar de markt wat verderop. Ze nam zich voor hem op de voet te volgen bij zijn terugkomst. Verder was er geen beweging meer te bespeuren, alleen een hond had zich wat verder op de stoeprand in de zon te luieren gelegd.

Zou dit alles verloren moeite zijn? Wat was toch de bedoeling van het geld en de pop? Ze was even in gedachten verzonken en zag nog net dat de man met een gevulde boodschappentas vóór de deur stond. Hij opende de deur en de hond glipte mee naar binnen. Vliegensvlug stond ze op, rekende af en liep naar de overkant. De deur was al terug in het slot gevallen en het duurde een poosje alvorens ze de juiste sleutel vond. Bij het binnengaan voelde ze de warme pels van de hond langs haar benen strijken terwijl die terug naar buiten sloop. Ze keek het dier na, het was een mooie, goudbruine golden retriever. Allicht uit nieuwsgierigheid mee naar binnen gelopen en nu weer blij de vrijheid tegemoet!

Haastig liep ze de trap op, de lift was haar te traag en bovendien bezet. Hijgend zag ze de kleine witte omslag liggen op de deurmat en op hetzelfde moment kwam de lift voorbij, ze herkende het silhouet van de bovenbuur door het glas in de deur. Ze hoorde hem uitstappen op de derde verdieping. Hij kon dus onmogelijk de boodschapper zijn geweest!

Ook dit keer geen adres, geen afzender, alleen haar naam, nu mooi in kalligrafieletters aan de bovenrand. Er zat alleen een gerafeld , bedrukt blad in de omslag. Ze herkende het als een uitgescheurd blad van een of andere treingids. Ze bestudeerde de namen van de plaatsen en de uurtabellen en zag de plaatsnaam “Wibrihout” rood onderlijnd. Wat had dit te betekenen? Wou iemand haar naar deze plek lokken? Waarom dan toch? Ze tikte het treintraject in op het internet en zag dat de prijs van het ticket 16 euro bedroeg....haar adem stokte!

Op zaterdagmorgen nam ze de trein. Het was een boemeltrein en ze genoot van het voorbijglijdende landschap. De treinconducteur was zeer vriendelijk en behulpzaam : hij wees haar op het digitale inlichtingenbord, daarop kon ze de hele rit volgen. Na een goed halfuurtje kon ze lezen ” Volgende halte: Wibrihout” en ze stapte af.

Het perron was verlaten, geen enkele andere reiziger was hier uitgestapt en ze voelde zich een moment hopeloos verloren in deze voor haar compleet onbekende omgeving. Ze zette zich op één van de banken en sloot de ogen. Verschrikt keek ze op toen ze een zachte vacht langs haar benen voelde glijden : daar stond die golden retriever weer! Het dier jankte zacht en liep de richting van de straat uit. Hij wachtte tot ze volgde en tot haar eigen verbazing deed ze dat ook!

Zo liepen ze, de hond voorop, een eindje de straat in die evenwijdig langsheen de spoorweg liep. Aan de bocht naar rechts rende het dier naar de ingang van een groot gebouw waar in grote letters “Herfstdroom” boven de deur stond. De dame achter de balie kwam glimlachend naar de hond toe , noemde hem Micky en begon hem te aaien en vroeg dan aan haar wie ze in dit verzorgingstehuis kwam bezoeken. Verbaasd keek Rosanne naar het tafereel en vernam dat het de geleidehond van ene Louis was geweest, een halfblinde man die al een paar jaar hier een kamer had. Bij het horen van zijn familienaam kreeg ze een krop in de keel : dat was haar grootvader!

“Op welke kamer verblijft hij?” vroeg ze . “Kan ik hem zien?” De dame bekeek haar mistroostig en zei dat hij woensdagnacht plots was overleden in zijn slaap. Het was het gejank van Micky dat de verpleegster had gealarmeerd, maar het was te laat, de reanimatiepogingen waren tevergeefs geweest. Hartaderbreuk had de dokter gezegd. Vandaag werd hij begraven en als ze zich haastte kon ze nog het laatste deel van de uitvaartplechtigheid bijwonen in de nabijgelegen parochiekerk....

De kerk zat stampvol en ze zag dat er op de kist vooraan een grote fotokader stond. Het was een détailfoto van een man die blijkbaar staarde naar iets wat hij in de hand hield. Zou ze durven aanschuiven voor de offergang die net begonnen was? De priemende blikken van de aanwezigen door haar laattijdig binnenkomen weerhielden haar. Voorzichtig achteruit schuifelend verliet ze de kerk en ging terug naar het station. Ze zag nog net de achterlichten van haar trein in de verte verdwijnen...Met verwarde gevoelens wachtte ze op de volgende, die kwam pas uren later maar het deerde haar niet.

Pas tegen de avond kwam ze terug thuis. Bij het openen van de liftdeur schrok ze zich rot: Micky lag op haar deurmat te slapen! Ze stapte er overheen om binnen te gaan en het dier hief de kop omhoog. Ze zag de blanco omslag tussen zijn voorpoten geklemd, zelfs geen naam deze keer! De hond volgde haar naar binnen terwijl ze nieuwsgierig in de omslag keek.

Ze hield het bidprentje van opa Louis in de hand en bekeek de foto op de voorzijde nauwkeurig. Zijn gegroefd gelaat herkende ze onmiddellijk, het waren zijn starende ogen die haar intrigeerden . Wat hield hij toch in de hand? Een vergrootglas maakte haar met een schok duidelijk dat hij een kinderfoto van haar in de hand hield. Binnenin stonden zijn naam en geboortedatum vermeld, evenals de overlijdensdatum.

Als tekst stond er alleen maar, mooi in kalligrafie, “Ik mis je zo...”

De hond lag al in de zetel genesteld en keek op toen ze bedroefd het hoofd boog en zuchtte. Ze keek naar hem en wist: de boodschapper heeft een nieuwe thuis gevonden!

Auteur: Ludwig Van den Broeck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content