Start to Chi Walking

Chi Walking, gebaseerd op de principes van Tai Chi, is een efficiënte en zachte manier van stappen. Eens je de techniek onder de knie hebt, wandel je vanzelf langer.

Er zijn weinig bewegingen die we zo onbewust uitvoeren als stappen. “Toch gebeurt dit vaak niet op de meest efficiënte manier voor het lichaam”, weet Chi Walking senior instructor Thierry Lerinckx. “Wanneer je wandelt, laat je meestal je benen het voortouw nemen en zo de beweging op gang trekken. Dat vergt een hele inspanning van je beenspieren, die op deze manier continu aan het werk worden gezet. Bij Chi Walking start die voorwaartse beweging vanuit je lichaamskern. Bij Tai Chi bevindt het lichaamscentrum zich in de romp, op de plek net onder de navel. Ook bij Chi Walking ligt daar de focus.”

De loopmethode werd zo’n 20 jaar geleden ontwikkeld door de Amerikaanse ultraloper Danny Dreyer. Die ging de principes van Tai Chi toepassen op het lopen, om zo tot betere prestaties te komen. “Deze meer sportieve variant, Chi Running, kwam eerst tot stand en ligt aan de basis van Chi Walking. Niet toevallig hanteren heel wat topatleten en marathonlopers instinctief deze superefficiënte manier van lopen. Ook als je wil starten met joggen, biedt deze techniek een zeer goede instap. Ze is makkelijk aan te leren en vergt geen basisconditie om ermee aan de slag te gaan”, verduidelijkt Thierry Lerinckx. In landen zoals de VS en Nederland is deze manier van lopen intussen al ingeburgerd. In ons land staat ze nog in de kinderschoenen.

Correcte houding

Een eerste belangrijk principe bij Chi Walking is een correcte starthouding. “Om correct te lopen, moet je eerst bewust je lichaam uitlijnen: je voeten, heupgewricht en schouders op één doorlopende lijn plaatsen. Wanneer je die houding voor het eerst aanneemt, heb je een beetje het gevoel dat je wat voorover helt. Vervolgens breng je je hoofd en nek rechtop. Je inbeelden dat je een marionet bent van wie het hoofd aan een touwtje bengelt, kan daarbij helpen. Je buikspieren zijn in deze houding licht aangespannen, terwijl je je armen, benen en voeten bewust ontspannen moet houden. Daardoor zal je minder schokken voelen bij het stappen. Bovendien train je op deze manier je hele lichaam en je kernspieren, en ligt de nadruk niet louter op je beenspieren.”

Vlotte recuperatie

Eens je de correcte startpositie hebt ingenomen, komt het erop aan om de voorwaartse beweging te laten starten door heel bewust je centrale lichaamspunt (net onder de navel) naar voren te verplaatsen. “Wanneer je dat doet, voel je hoe je enkels en benen vanzelf mee die voorwaartse beweging volgen. Eigenlijk moet je gewoon je enkels en voeten optillen, wat een veel kleinere krachtinspanning vergt van de beenspieren. Je stapt met kleinere passen en een lichtjes snellere pasfrequentie.”

“Heel wat Aziatische mensen bewegen zich op deze manier voort. Doordat het veel minder inspanning kost, kan je het langer volhouden en zal je lichaam een stuk vlotter van een wandeling recupereren. Stijve of vermoeide beenspieren, blaren op je voeten, laat staan blessures, komen quasi nooit voor.”

Bovendien maakt deze staptechniek handig gebruik van de weerstand van de ondergrond om je voort te bewegen. Je duwt je voeten of benen niet actief af. Het contact met de grond verloopt zachter, maar voldoende hard om steun te geven aan je stapbeweging.

“Deze manier van stappen moet je in het begin erg aandachtig en bewust doen, omdat ze indruist tegen ingesleten stapgewoonten. Lichaam en geest werken hier nauw samen, net zoals bij Tai Chi of yoga. Eigenlijk is dit mindful wandelen.”

Ook bij Parkinson

Bij een neurologische aandoening als parkinson is bewegen een belangrijk onderdeel van de behandeling. “Welke fysieke activiteit dat is, maakt niet uit. Maar ze moet haalbaar zijn. Chi Walking blijkt een geschikte en laagdrempelige manier om mensen met parkinson terug aan het wandelen te krijgen”, vertelt prof. neurologie Patrick Cras (UZ Antwerpen). Om het effect ervan te peilen, voerde hij samen met Thierry Lerinckx een kleinschalige studie uit waarbij parkinsonpatiënten een achttal weken een Chi-Walkingprogramma kregen aangeboden. Voor en na werden hun cardiovasculaire fitheid en loopvermogen gemeten aan de hand van een wandeltest van zes minuten. “Globaal bleek de hele groep er zo’n 10% op vooruitgegaan. Naast fitheid, maakt nog een ander aspect Chi Walking erg interessant: de techniek stimuleert ook het evenwicht en het lichaamsbewustzijn. Bij mensen met parkinson is dat vaak verminderd. Dat uit zich onder meer in festinatie of het onvrijwillig versneld gaan stappen met korte pasjes.”

Wij hebben het uitgeprobeerd

De juiste starthouding aannemen (1), vergt behoorlijk wat concentratie en voelt aanvankelijk onwennig. Ik moet mezelf herhaaldelijk bijsturen voor ik voeten, heupen en schouders op één lijn krijg en kan houden.

Dan probeer ik mijn bovenlichaam naar voren te laten hellen om de beweging op gang te trekken (2). Een beetje tot mijn verbazing hoef ik mijn voeten en benen inderdaad enkel maar op te tillen om me vooruit te bewegen. Tegelijk moet ik me blijven concentreren om benen en voeten ontspannen te houden en mijn houding verzorgen. En moet ik erop letten dat ik mijn benen niet, zoals gewoonlijk, met een grote pas naar voren zwaai.

De eerste oefenmeters heb ik – onterecht zo blijkt – heel erg het gevoel dat dit er als een funny walk uitziet. Ook mijn indruk dat ik op deze manier trager vooruitkom, blijkt niet te kloppen. Mijn passen zijn wel kleiner, maar eens ik de techniek in de vingers heb, kan ik het tempo opdrijven en ga ik even snel vooruit, zonder krampen in de benen. Moeilijk is deze stapwijze zeker niet, maar je moet er je hoofd bijhouden. Zodra mijn gedachten even afdwalen, raak ik de focus kwijt, en nemen mijn zwiepende benen het vanzelf weer over!