Kan Parkinson ontdekt worden via de huid?
De diagnose van de ziekte van Parkinson is in het beginstadium vaak moeilijk te stellen omdat de symptomen veelal mild en niet heel specifiek zijn. Nieuw onderzoek heeft een biomarker onderzocht in de huid, die interessant blijkt zowel voor de diagnose als de prognose van parkinson.
Bij de ziekte van Parkinson is er sprake van afzettingen van de stof ?-syn, die zowel in de hersenen als in de perifere zenuwen van onder meer de huid voorkomt. Het was al mogelijk om de afzettingen in de huid op te sporen maar dat werd tot nu toe nauwelijks gedaan. Dat onderzoek duurt niet alleen lang, de resultaten bleken ook niet altijd even eenduidig. Een nieuwe techniek (Real-Time Quaking-Induced Conversion) die al werd gebruikt om afzettingen in de hersenen te detecteren is nu door de onderzoeksgroep van dr. Kuzkina (universiteit Wurzburg) ingezet om hetzelfde te doen bij huidweefsels.
Huidbiopsie
Bij zo’n 64 deelnemers, onder wie 34 parkinsonpatiënten en een controlegroep van 30 mensen, werden meerdere huidstalen genomen en geanalyseerd. Bij deze blinde studie bleken alle parkinsonpatiënten positief te scoren en kon het onderzoek van de huidbiopsieën ook herhaald worden in verschillende laboratoria. Bovendien stelden ze ook een sterke relatie vast met de duur en het verloop van de ziekte. Zo bleken er hogere scores voor te komen bij parkinsonpatiënten met gedragsstoornissen tijdens de slaap, constipatie of lichte cognitieve problemen. Er bleek ook een link met niet-motorische symptomen.
De analyse van huidweefsel via deze techniek levert daarmee erg precieze resultaten op om parkinson te diagnosticeren, zelfs in een heel vroeg stadium. Bovendien waren de testscores ook gelinkt aan de duur van de ziekte en het aantal niet -motorische symptomen. Dat maakt het tot een potentieel interessante biomarker voor de ziekte van Parkinson. Nadeel van deze aanpak is dat er meerdere huidbiopsieën nodig zijn voor een echt specifiek resultaat. Bovendien moeten de bevindingen nu ook nog herhaald worden bij een grotere groep patiënten.
Tot vandaag gebeurt de diagnose bij een vermoeden van parkinson door een klinisch onderzoek, waarbij de neuroloog kijkt naar uiterlijke verschijnselen (trillen, traagheid..), aangevuld met een lichamelijk onderzoek en vaak ook een hersenscan om andere aandoeningen uit te sluiten.